Een lekker hysterische jeugdvoorstelling! Twee kinderen proberen te slapen terwijl de grote mensen feest vieren. De feestzaal wordt enkel gesuggereerd met een flitsende deur en veel licht en geluid (een heel opwindende plek, ik wil graag naar dat feest) en de grote mensen zijn hoofdzakelijk te vinden in de woonkamer. Ze sjansen, dansen zingen en vechten er op los, liefst in belachelijke kostuums. De kinderen slaan het met verbazing gade en imiteren. Leuk is dat je kijkt vanuit de kinderen en denkt ‘grote mensen zijn gek en belachelijk’ om dan na afloop tot je schrik te concluderen dat je zelf ook een gek en belachelijk groot mens bent. Maar echt heel erg is die conclusie niet. In al hun onvolmaaktheid zijn de grote mensen in deze voorstelling namelijk best wel ontroerend. De acteurs spelen met overgave, en de energie die zij in hun spel gooien werkt aanstekelijk. Dus ik ga ook een beetje zingend en dansend de zaal uit.

Jemig, behoorlijk wat gevloek over deze voorstelling. Ik vond het wel een verfrissende theatercabaretrockcirquedusoleilamericanoeuropeano fusion avond. En in de pretentie-volheid van de tekst/decor/muziek combi een passende ode aan de film van regisseur Wim Wenders, Mr. Pretentie himself. Verder vond ik het erg fijn dat Noraly Beyer het nieuws kwam voorlezen (Zou ze dat ook bij mij thuis willen doen?). Alleen begon de voorstelling na de grandioos spectaculaire trapeze act een beetje te trekken. De afdaling van de engel naar de aarde werd erg langdradig uitgespeeld en vond ik het eigenlijk het minst boeiend van de avond. Maar verder prettig om het aardse kutbestaan als iets begeelijks gepresenteerd te zien. “Laten we blij zijn” ;-)

Moeilijke tekst man. Gelukkig is ‘t Barre Land altijd heel goed in moeilijke teksten. Maar af en toe raakten ze me toch even kwijt. Voor mij was deze Botho Strauss iets te ontoegankelijk. Wel knap van de acteurs hoe ze het gevecht met het stuk aangaan. Ik blijf Discordia en ‘t Barre Land en hun manier van spelen heel bijzonder vinden. Maureen Teeuwen vond ik echt heel erg goed. Waarom wint zij niet voortdurend Oscar’s?

Gezellig! Maatschappij Discordia, ‘t Barre Land en gasten staan 3 weken in de Toneelschuur in Haarlem en doen van alles. Vanavond l’Histoire du Theatre, een soort De Vere, maar dan dus ver weg. Ik was voor het eerst in de nieuwe Schuur en die is echt enorm mooi en groot en modern maar ook weinig sfeervol. Het deert totaal niet want eenmaal in de zaal betreed je het Discordia/ ‘t Barre Land universum en is alles precies zoals vroeger. Met na afloop backstage zelfgemaakte soep en de mogelijkheid om met de acteurs over de ingredienten te kletsen, wat ik dan ook doe. En ik denk aan Willeke Alberti en zing: “Ik mis die tijd van toen…” Want het voelde als een tijdreis. De avond had best wel langer mogen duren. Alleen de volgende keer geen Woyzeck, want daar begrijp ik dus helemaal niets van.

Tja, ik vond het een behoorlijk onevenwichtige voorstelling. Eigenlijk heb ik 3 voorstellingen gezien: wachten op Haile, daar is Haile en Haile gaat ten onder. De eerste voorstelling, de kennismaking met het hof van Haile, was een leuke slapstick met grappen en grollen. De tweede over de ontmoeting tussen Haile en zijn aanstaande Noorse bruid, was ook aardig want Pierre en Ricky waren leuk om naar te kijken. In de laatste voorstelling, over Haile’s ondergang, ging het behoorlijk mis. Ineens werd het duister en grimmig, en moest de waanzin voelbaar worden. Pierre moest het allemaal alleen doen. De rest van het ensemble had ik al 40 minuten niet meer gezien omdat zij bezig waren met het produceren van xylofoon muziek. Tegen het eind begon die muziek me behoorlijk de keel uit te hangen. En het stuk wilde maar niet afgelopen zijn.

Wat ontzettend romantisch!

OEI. Een gewei voor het experiment maar voor de rest behoorlijk ondragelijk. De flyer riep bij mij al wat allergische reacties op (Een Plato, Kafka, Conrad, asielzoekersaanvraag fusion, dat riekt naar hoogmoed),de uitwerking van het geheel was ook niet mis. Spoken word, moeilijke moderne muziek, ‘politiek’ theater en andere zaken waar ik helemaal niet van hou. Het betreft hier een questie van smaak, denk ik. Ondanks de pretentieusheid van de gehele onderneming kan ik de makers dan ook niet onsympathiek vinden.

Met de zon fel in de hemel en lieflijke witte wolkjes die aan het oog voorbij trokken was het aangenaam mijmeren en waarnemen bij deze voorstelling. Het rustgevende, mooie tempo en het heen en weer gewandel van de personages hadden op mij een zeer meditatieve werking. Het geweld vond ik niet per definitie naargeestig. Ik zou Braakland zelfs wel een vrolijke voorstelling willen noemen. Aan het eind wou ik best wel mee de kuil in.
Een extra gewei voor deze voorstelling omdat hij bij Hein Jansen de uitspraak “Is dit nog wel theater?” ontlokte.

Maria Kraakman zet een leuke Electra neer: wraak-ziek en lekker sjagerijnig. De rest van de kast vond ik nogal oncharismatisch en de muzikant had van mij buiten beeld gelaten mogen worden (of op z’n minst naar de kapper moeten gaan). Alle geluidsinstallaties konden mij ook niet echt bekoren, soms stonden de acteurs er wat mee te frutselen, dan weer de muzikant. Waarom? Het moest allemaal heel veel extra lading geven maar bij mij werkte het niet. Ik vond het stuk erg oppervlakkig blijven.

Erg onder de indruk van het gepiel met poppetjes en camera’s (de Grote Oorlog had ik gemist… dus dit was helemaal nieuw voor mij), maar waarom moest ik dan toch weer de hele tijd naar acteurs kijken, die interesseerden me echt helemaal geen bal. Sterker nog, het werd er een beetje een puinhoop van en ik heb dan ook absoluut de point van het stuk niet meegekregen. Huur een dramaturg.