EHM, ja en ook dus. Wat vond ik van Dood Paard’s Anne Frank voorstelling? Ik ga maar wat associëren: de revue to end all revues, stop met dat schaapachtige stomme gelach (shit nu lach ik zelf ook), fout, goed, deconstructie, maus, donnie darko (maar dat komt door die konijnenpakken), gouwe kooi, sartre / camus willekeurige existentialistische rakkers die boeken schrijven over uitzichtloos veroordeeld zijn tot elkaar, dood, leven, overleven. Begrijpen doe ik het niet helemaal. Ik vond het afwisselend gênant, grappig, vervelend, treffend, flauw en ook belangrijk. Een lekker verwarrende avond, zonder eenduidigheid. Verdomd interessant. Wat zouden ze hier in Duitsland van vinden…?

De pleuresregen getrotseerd om naar deze voorstelling te gaan. Gelukkig maar, want het was echt berenleuk. Ik dacht eigenlijk dat ik als publiek zijnde de hele avond uitgescholden zou worden (ik had daar soort van zin in) maar dat gebeurt eigenlijk alleen de laatste (bijzonder hilarische) tien minuten. Daarvoor herdefiniëren de acteurs wat we nou eigenlijk met elkaar aan het doen zijn in het theater. En wat we vanavond dan zogenaamd niet met elkaar gaan doen. Dit anti-theater wordt zo bevlogen gebracht, dat het een hele belevenis wordt. “Vanavond is uniek!” roept een van de acteurs ironisch, maar toch voelt het even zo. Knap gedaan. Veel om over na te denken. Vond het zoals deze jonge acteurs het brachten totaal geen gedateerd stuk. Meer iets dat om de zoveel tijd gewoon gespeeld en gezien moet. Na afloop nog ruim een uur lopen nahinniken.

Brecht on speed. Mensen, lekkere energie. Zo zie ik het niet vaak. Komt natuurlijk ook door al die dubbelrollen, waardoor het lijkt of er wel 150 acteurs aan de gang zijn (het waren er maar 10 of zo). Iedereen stortte zich zo rap en vol overgave in hun 100 verschillende rollen, dat ik er ondanks alle narigheid en horror behoorlijk van opbeurde. Kwam ook door het super romantische Hollywood einde waar ik stiekem al de hele avond op hoopte. Heb me onwijs laten meeslepen. Zal Brecht wel niet leuk vinden, maar ik dus lekker wel. Tomaatje omdat het op een gegeven moment allemaal iets te lang duurde, schrap schrap, zou ik zeggen. Ook de blazertjes (in een soort Teletubbie-kostuums!) sneeuwde soms wat onder. Visueel was het dan weer bijzonder mooi. De enscenering had ogenschijnlijk iets heel spontaans en chaotisch, maar was tot in de puntjes verzorgd. Duits theater-achtig. Nou ja, Noors dus blijkbaar. Extra gewei voor de rochelende baby. Ha ha, dat vond ik echt heel geestig.

Gewei voor timing. Deze voorstelling, twee jaar oud o.i.d., sneed naadloos aan bij de Joran van der Sloot / Peter R. De Vries week die Nederland net achter de rug heeft. Gewei ook voor het ontplofte decor met belachelijk veel kabels, tv’s, apparatuur en andere zooi. Dat billboard met pistool en flikkerlicht omlijsting: WOUW. Wil ik in mijn huis! De schreeuwerigheid van het boek goed naar het toneel vertaald. Af en toe wordt het lekker hysterisch, als Roel Adam in 30 seconden tijd drie keer van rol verwisselt bijvoorbeeld, of als de leuke muzikanten ineens transformeren tot derderangs Mexicaanse Mariachi-band, maar overall had het van mij veel meer over de top gemogen.

Whahahaha, dit was heel leuk! Dolores mag van pa het huis niet uit. Tijdens zijn afwezigheid ontvangt ze via het rooster in de muur haar imaginaire vriendinnetje goudlokje. Ook heeft Dolores sjans van de buurjongen. Die probeert met verschillende excuses het huis binnen te dringen. De voorstelling is een mooie combi van ‘disturbed’ (zieke vader/dochter relatie) met lief (een ontluikende liefde). De slapstick wordt goed gedoceerd. Alleen aan het einde had het van mij wel even wat serieuzer mogen blijven. Speciaal gewei voor Suzanne Bakker en haar ukelele en voor Yahya Gaier die in zijn dubbelrol van buurjongen en goudlokje me echt buikpijn van het lachen bezorgt. Fijn dat ik nu weet hoe ik fatsoenlijk een plastic tas moet opvouwen.

De titel begrijp ik niet helemaal. Leeft & Werkt? Anne Frank lijkt vooral als uitgangspunt te zijn genomen om eerste, tweede en derde generatie holocaust-overlevers aan het woord te laten. Persoonlijke verhalen en herinneringen van de spelers zelf. Leuk om naar deze acteurs te kijken en hoe ze hun verleden en heden met het publiek delen, maar het waarom ontgaat me een beetje (behalve natuurlijk het vanzelfsprekende ‘laat ons niet vergeten’). Veel symboliek-gedoe en onrustige / onnodige mise-en-scene, die de aandacht nogal van de verhalen zelf weghalen.

Het is niet de eerste keer dat ik na een voorstelling van Lotte van den Berg nazorg nodig heb. Eigenlijk wil ik dan in een soort Dries Verhoeven-achtig hotel in een bedje kunnen kruipen en dat dan iemand een dekentje over me heen legt. Maar ja, dan sta je dus in de Stadsschouwburg. Getverderrie. Een tomaat voor de schouwburg. Wat een ruk plek. Sowieso had ik dit veel liever in de kleine zaal gezien. Het beklemmende, indringende, kwetsbare, (al die cliche woorden die mij te binnenschieten, maar niet helemaal recht doen aan wat er op toneel gebeurt) het vervliegt een beetje.Voorstelling deed me aan Stillen denken. Een soort vervolgonderzoek. Vond het soms wel erg moeilijk, maar het greep me ook weer bij de keel. Gewei voor Marlies Heuer en haar theeceremonie. Gewei ook voor het opbeurende liedje van Judith Vindevogel (coole naam trouwens ). Tomaat voor het kuch-publiek. Maar dat ik me daar zo onwijs aan erger, zal wel weer mijn manier zijn om de voorstelling toch een beetje te ontwijken.

Witbrood is evil, dat werd goed duidelijk in deze aparte voorstelling. Benjamin en zijn pa zijn een mooi duo. Originele mensen en een beetje ongrijpbaar, dat vind ik leuk. Sommige scènes (een dode kat wordt tot leven gebracht, pa wordt ingepakt in 100 dekens, random gewelddadige fantasieën) zijn erg tof. Maar de voorstelling blijft een beetje te ver weg. Krijg vooral behoefte om mee te doen, om ook met alle leuke touwtjes en constructietjes te spelen, maar ja, dat kan dus niet. Voelde me een beetje buitengesloten. Verder was ik voor het eerst enthousiast over de muzikale begeleiding (hou nooit zo van muzikale begeleiding), waarschijnlijk vanwege de Dusty Donavan- (ATWT) achtige uitstraling van de muzikantmeneer.

Elien van den Hoek doet Laura van Dolron. Maar dan minder goed. Vond het leuker toen Elien van den Hoek gewoon Elien van den Hoek voorstellingen maakte (Pierrot aan de Lantaarn bijvoorbeeld). Maar goed, begrijp ook wel dat je eens iets anders wilt proberen. Maar ik zeg heel conservatief: schoenmaker hou je bij je leest. Leuke kostuums, by the way. Geweitje daarvoor. En voor het proberen. Nu niet meer doen.

Ja, ja, Dries Verhoeven flikt het weer. Zo overweldigend als Uw koninkrijk kome vond ik het niet, maar behoorlijk bijzonder des al niet te min. Gelijk al toen ik mijn hotelkamerdeurtje dicht deed en op bed naar Loveboat-achtige muziek mocht luisteren, kon er wat mij betreft niet veel meer misgaan. Fijn dat er een plek wordt gecreëerd waar je zo vlak voor de vakantie (in mijn geval) even uit elkaar kan vallen. Alleen, maar toch ook niet alleen. En spectaculaire was het ook! Drugs gebruiken is er niks bij (denk ik… gebruik nooit drugs, dus weet eigenlijk niet waar ik het over heb).