Help, mijn broer had het onzalige idee om met zijn verjaardag naar Boom Chicago te gaan. Ik haat stand-up comedy en alles wat daar mee te maken heeft: theatersport, de vervelende Lama’s, improvisatie-gezeik, flauwe grappen ten koste van mensen uit het publiek bah bah bah. Toch maar mee gegaan. ‘Dan ga ik maar heel veel drinken’, dacht ik. Gelukkig was mijn cynische familie mee om opmerkingen te maken in de trant van ‘Ah, acteurs die in Amerika niet aan de bak komen’ etc. U begrijpt, het viel allemaal best wel mee. De interacties met het publiek waren niet van een bijster hoog niveau, maar de vier acteurs waren charmant en enthousiast en hadden een paar leuke sketches zoals een persiflage op 24 en het VideoDagboek van Anne Frank. Verder wel erg flauw zeuren over dat i-pod’s en internetcommunities de eenzaamheid van de mensch alleen maar vergroten. Wat een onzin. Lang leve mijn beeldschone i-Pod en lang leve al mijn vriendjes die ook hele mooie i-Pods hebben.