Een eerbetoon aan weggegooide spulletjes en de geschiedenis die ze met zich meedragen. In de mega loods van kringloopwinkel De Lokatie in Adam Noord beslissen drie uiteenlopende types welk schemerlampje, vest of knuffelbeer een tweede kans krijgt. Ik vond het ontroerend (maar kan zelf dan ook niets weggooien…). Trouwens, mocht je juist een enorme weggooier zijn, kom je denk ik ook aan je trekken.

Geweien voor leuke Westend Theater en Servaes en Martin. Old school slapstick, deze backstage-in-provincie-theater perikelen. Vond de ‘voorstelling’ die alleen als soundscape te volgen was (en soms omdat een verdwaalde artiest het podium op liep), ook heel intrigerend. Had veel ‘This is Spinal Tap’ associaties.

Tien jaar Koos + NNT. Speciaal gewei voor legacy. Ondertussen suggestie voor een ander einde: vrouw met baard trouwt met man met snor, boze jeugdvriendin trouwt met vuile huichelaar, indiana jones avonturier trouwt met lieve travestiet. Een soort Mozart finale met drie huwelijken, champagne-regen, vuurwerk en veel confetti. Niemand ongelukkig, iedereen blij, gezellig. De leuke postbode zingt/zegt: ‘Het is een mooie dag… de lucht valt, je voelt als… het is een mooie dag… laat het je niet ontglippen…’ En dan vervolgens niet dat liedje echt gaan draaien, want dat verpest het dus een beetje.

Marjolijn van Heemstra is theoloog. Ik heb vooroordelen over theologen. Maar dat zijn dus vooroordelen, want dit was echt een heel leuk en energiek meisje. Haar voorstelling gaat over wonderen en hoe die te ervaren. Hoe het ongrijpbare grijpbaar te maken. Van Dolron-achtig worden Newton en Edison erbij gehaald, maar Marjolijn Heemstra is genoeg zichzelf. We (= Heemstra en publiek) hebben aan het eind de stilte opgenomen en weer afgeluisterd om te horen wat er niet is en daardoor juist misschien wel. Dat was gezellig. En ik weet nu dat er een mini zandwoestijn midden in mijn hoofd zit.

Woehoe! Geweien! Het is koud met herfststorm en waarom woon ik niet op een tropisch eiland, vraag ik me heel vaak af, maar vanavond heel blij dat ik in Nederland en of Belgie leef en deze voorstelling kan zien i.p.v. suf repertoiretoneel (soms heel leuk hoor). Beetje teleurstellend dat maar 1 van de 6 acteurs het boek niet had uitgelezen (de Toverberg), en de rest braaf wel, maar daar ging de voorstelling deels ook over, hoe moeilijk dat uitlezen wel niet was. En wat je dan toch bezielt om je door zo’n stom meesterwerk heen te worstelen. Oscar voor het begin. De tijd wordt uitgeveegd. Daarna kon het eigenlijk al niet meer misgaan.

Okidoki. Dit was dus niet mijn ding. Ik denk wel dat Madonna deze voorstelling enorm zou kunnen waarderen (in haar ‘Like a Prayer’ tijd, althans). Lekker schoppen tegen je katholieke heritage. Het ene ‘shockerende’, ‘sterke’ beeld volgde het andere op. Ik moest vooral denken aan misbruikte kindertjes in Belgische kelders. Wat een hoop lelijk gedoe. Deze ‘goth’ esthetiek is de mijne niet. Gewei voor schaamteloosheid.

Discordia bezoeken was de laatste maanden niet echt een vrolijke, ongecompliceerde bedoening. Welke tekst er ook ten tonele werd gebracht, het was onmogelijk niet de tragedie die Discordia omringt er in te lezen. Elke beweging, elk woord werd een toespeling. Alles werd zwaar en waar en mooi en droevig en zielig en jammer en helaas. Zo ook bij ‘De tijd en de Kamer’, een grote melancholische toestand. Or is this just me? Fijn hoor, die Discordianen. Toneelspelers waren het, maar aardige toneelspelers.

Wat een leuke locatie is dat toch daar op de transformatorzolder. De avond valt, een treintje rijdt voorbij. Alleen de stoeltjes zitten zo rot, maar goed, dat houdt je scherp. Zo mis je tenminste de dialogen niet. Blij dat ik weet waarom Hein drinkt, blij dat ik zwarte Nikes heb, vooral blij dat ik niets hoef te verzinnen voor de Biënnale… la la la, en ik ben verliefd op de Belg.

Wat fascinerend dat er kunstenaars bestaan die in een tijdsbestek van vijfentwintig jaar geen enkele vorm van ontwikkeling doormaken. Drie hoeraatjes voor Philip Glass!! Wat het 3D gebeuren betreft, tja, ik had nog nooit zo’n bril op gehad dus dat was leuk. Saai was het natuurlijk wel, maar goed, dat weet je van te voren als je naar Robert Wilson gaat. Vier blikken tomaat voor gedateerde, pretentievolle ouwe-lullen kunst, een geweitje voor de vier zangers.

Een vrouwelijke engel, die van de wereld kaas gegeten heeft, en een alwetende rapper zijn gestrand in de woestijn met alleen een snacbar tot hun beschikking. Een gewei voor het uitgangspunt. Als Acteur komt Def P. niet uit de verf. Zijn Aap-noot-mies levenswijsheden maken het er niet vlotter op. Rappen doet-ie dan wel weer heel erg cool. Christine van Stralen danst er belangrijk bij. Het hoogtepunt zeg maar.