Okay, dit was dus een behoorlijk briljante voorstelling. Symbiose van GEWELDIGE tekst (P. Pourveur begrijpt ALLES, heel prettig), enorm cool toneelbeeld en goed in elkaar geschoven drieluik (met leuke acteurs, in hele leuke blousjes). Het muzikale intermezzo, hoewel beetje een stijlbreuk door gedoe met versterkt geluid, sloot wat mij betreft perfect aan bij het eerste deel, dat heel duidelijk ging over ‘verlangen’ en het zoeken naar zingeving (contact, liefde, god, de oorspong, het paradijs, whatever). De monoloog waar Koole mee eindigde, ging er ook over, maar dan op een extreem fysieke manier. Emotioneel slopend was het. Mooi hoor. Huilen moest ik ervan.

Em. Aa. En. Drie letters die samen, en in deze volgorde, méér zouden kunnen betekenen. Spell M-A-N wordt als drieluik aangekondigd, en dan vermoed ik toch een samenhang. Nu, die is er mogelijk ook wel, maar dan niet in de volgorde zoals Karina Kroft die beschrijft. Zij zegt de tekst van Paul Pourveur in het theater te willen brengen en daar Ricky Koole bij gezocht te hebben. Dat kan, maar dan is het een raar drieluik. Beter is de volgende versie: als eerste is Ricky Koole geschapen, en deze jongedame is vervolgens op haar gemakje in het hoofd van de schrijver gaan wonen. Die raakte daarvan zo op drift en dreef dat hij er een monoloog over schreef. Vervolgens raakte hij bevangen van het idee dat de betoverende Ricky misschien nog wel in andermans’ hoofden ook was gaan kamperen, en ook daar schreef hij een stuk over. Kroft begreep de centrale positie van Ricky in deze wereld maar vond dat ze voor een theatervoorstelling ook nog liedjes nodig had. Van die zoetelieve getverliedjes. Prachtig gezongen, maar niet uit het hoofd van Paul Pourveur afkomstig en volstrekt niet (be)grijpbaar in deze voorstelling.
Die (engelstalige) liedjes vormden het middenluik.
In het eerste luik vertelden drie jongens geloof ik het verhaal van de tien mannen met de Ricky in hun hoofden - ik heb het niet heel goed kunnen volgen want er zat voortdurend een knappe vrouw op het achtertoneel terloops wat te zitten. Dat leidde nogal af…
Luik drie beviel me het beste, mogelijk doordat ik toen niet meer gehinderd werd door liedjes en achtergrond-diva, en een boeiende vertelling meekreeg waarin niet alleen Ricky Koole maar ook Paul Pourveur het beste op dreef waren.
De tomaten zijn voor de regisseuse, tenzij mij, m-a-n zijnde, nog eens invalt waarom de drie luiken wél samen horen te hangen.

Van tevoren wordt het vermeld: het stuk is een drieluik. Maar een drieluik met zo weinig samenhang had ik niet verwacht. Het stuk begon met een lange, lange dialoog; een verhaal over 10 mannen. Erg lang moest het publiek luisteren naar het steeds irritanter wordende “En toen waren er nog maar 9” “…en toen nog maar 8” enz.
Hierna volgde een soort concert van de goed zingende Ricky Koole. Ik snapte hier echter de bedoeling niet helemaal van. In alles vormde dit een contrast met betrekking tot het eerste deel van de voorstelling. Ik vond het vooral jammer dat ze in het engels zong. Daarna een alweer lange monoloog ven Ricky. Alweer kwam de vraag bij me op: wat heeft dit met de eerste 2 delen te maken?

2 geweien voor het spel en zang van Koole(met name Vincent Croiset en Ricky Koole) Twee tomaten voor de samenhang en de vaart van de voorstelling.