5 geweien. Ik zou willen dat er meer waren.
Op alle fronten onbegrijpelijk, tenenkromend, adembenemend slecht.
Ik wil zo graag iets positiefs benoemen maar ik zou niet weten wat. Niks klopt ten opzichte van elkaar en op alle lagen is het slecht.
De tekst, de inhous, de vormgeving, het spel, de muziek, de belichting…onbegrijpelijk.

Eén van ons heeft er niets van begrepen, zoveel is wel duidelijk; zij begrijpen hun materiaal niet, of ik begrijp de voorstelling niet die ze ervan gemaakt hebben.

De terrorist is helemaal terug in dit nieuwe millenium. Osama, Volkert, Mohammed B, u kent ze wel. Niet heel raar dat er in het theater wordt teruggegrepen op oldschool terroristen. Maar 3 voorstellingen over Ulrike Meinhof tegelijkertijd vind ik wel heel bizar! Ik wil ze graag allemaal zien. De voorstelling van Anna Rottier weet helaas niet echt te overtuigen. Er wordt mij ‘een zoektocht naar vrouwelijk geweld’ belooft, maar ik vind er niet veel van terug. Elsje de Wijn als gevangenisbewaarder en Mariette Zabel als Ulrike zijn mooi om naar te kijken maar hun confrontaties worden nooit echt interessant of spannend. De tekst is een beetje mat. We horen Meinhof voornamelijk klagen dat ze geen rolmodel wil zijn en dat ze geen moordenaar is. Nou, en dat is het dan. Jammer. Dat ik niet van soundscapes hou, helpt ook niet echt mee. En de hele eendimensionale decorverwijzing naar onze kapitalistische wegwerp consumptie maatschappij vind ik een beetje flauw. Toch een geweitje voor de acteurs, en voor de publieksopstelling met belachelijk fel licht. Heel gevangenis / executie-bijwoon achtig.