Dit kon natuurlijk niet goed gaan: Arthur Miller is een enigszins overschatte toneelschrijver en de familie Croiset hanteert een acteerstijl van vóór Jelgerhuis. Toch had ik zin in deze voorstelling. Het was nog erger dan ik me had voorgesteld. Naast bovengenoemde factoren (best wel oninteressant stuk en oudbollig, betekenisloos geacteer) was het ook nog eens heel lelijk. Speciaal blik tomaten voor de klarinet en voor de ‘sexualiteit anno 1950’ die verschillende dames op de achtergrond trachtten te verbeelden.
Wouw, dit was dus absurd theater, met debielen. Ze deden het echt onwijs goed, ik vergat zelfs dat het debielen waren, zo goed deden ze het: extreme controle, goede timing, niet van hun stuk te brengen door gehinnik van het publiek. Ik ben daar van onder de indruk. Verder was er een dooie haai op het toneel (!!!), als uitsmijter. Maar het einde kwam toch een beetje abrupt en uit het niets, maar goed, lang leve het absurdisme.
Moeilijk, ik zat achter Cas Enklaar (mijn idool)en heb me dus nauwelijks kunnen concentreren. Om te lezen vind ik het stuk echt rete saai maar op z’n Dood Paards kan ik er wel wat mee. Vooral Gillis Biesheuvels interpretatie van Pozzo bezorgde mij veel pret. Ik ben er voor dat Dood Paard nog meer saaie moderne klassiekers ten tonele gaat brengen.
Bij deze voorstelling heb ik gehuild. Vijf geweien dus. Vier Surinaamse dertigers rekenen af met hun verleden. Persoonlijk, diep (! niet gedacht dit woord ooit in de mond te nemen) hilarisch en behoorlijk belangrijk. Ik wou echt met iedereen vrienden worden en voor eeuwig in de zaal blijven zitten. De gezellige sfeer tussen publiek en acteurs vond ik zeldzaam. Was theater maar altijd zo.
De regiseuse is een persoonlijke favoriet van mij maar dit vond ik een behoorlijke puinhoop: een wedstrijdje vies doen, vloeken en vechten zonder dat het ergens raakt of dat er iets van de tekst bij mij aankomt. Doch, het improviseergehalte (met het risico dat het dus niet goed uitpakt) verdient respect en Kamilla Hensema krijgt een gewei voor haar rol als beer.
Een eerbetoon aan weggegooide spulletjes en de geschiedenis die ze met zich meedragen. In de mega loods van kringloopwinkel De Lokatie in Adam Noord beslissen drie uiteenlopende types welk schemerlampje, vest of knuffelbeer een tweede kans krijgt. Ik vond het ontroerend (maar kan zelf dan ook niets weggooien…). Trouwens, mocht je juist een enorme weggooier zijn, kom je denk ik ook aan je trekken.
Na drie voorstellingen (een nogal bewerkte Hamletmachine van Andcompany&co, Fuck Off America van Frank Castorf en Onkel Vanja van Jürgen Gosch) de volgende conclusies: Eten op toneel is hip in Duitsland. Schreeuwen ook. Daarnaast is het nog steeds enorm en vogue om je gehele decor 360 graden te laten draaien.