Mijn aanvankelijke fascinatie sloeg halverwege toch om in ergernis. Qua thematiek is Provily’s werk verbonden met dat van zijn generatiegenoten, ik zag echo’s van Broeders en Stillen. Maar die andere voorstellingen zijn dan zo’n klasse beter, scherper en indringender dat de rommelige leegte (gedoe met soundscape en deuren) in Lichaam des te meer opvalt. Daarnaast probeert HZT deze voorstelling zo nadrukkelijk in een experimenteel en ‘theoretisch verantwoord’ kader te plaatsen (verwijzingen naar Kantor en Artaud in het programmablad). Dat kan ik Provily niet aanrekenen, maar HZT wel en het is storend. Wel een gewei voor de twee mooie scènes aan het begin, die allebei een eigen, gevaarlijker voorstelling kunnen opleveren.

Ongelofelijk hoe je een in potentie zo interessant thema op zo’n compleet a-theatrale manier kunt vertolken. Dat je het tijdens repetities niet alleen over spanning hebt gehad, maar dat die op het (grote toneel) ook daadwerkelijk aanwezig en voelbaar is, dat zou pas een uitdaging zijn. Olivier draait het om en laat zijn publiek concentratieoefeningen doen. Lichaam is een traag gemonteerde revue van slecht geimproviseerde en zeer on-orginele toneelschoolsketches over communicatie (wat het woord Lichaam er mee te maken heeft gehad is mij een raadsel). Gooi daar een aantal hoogdravende woorden en filosofien over leegte en tijd tegenaan en inderdaad: de jeugdtheJaterschool mag ook in de grote zaal spelen! Beste Olivier, inhoud ontstaat niet uit interessantdoenerige filosofien, pretentieuze publiciteitsteksten en een (toegeven) indrukwekkend decor!

Een eigenzinnige regisseur die Provily. De acteurs heeft hij zo te zien een maand in groepstherapie gedaan. Ze moesten daar hun binnenwereld laten zien zoals ze het zelf noemen. Dat contact zoeken met zichzelf (en met anderen) heeft hij vervolgens uitgewerkt tot een aantal scenes. Dat idee krijg ik tenminste als ik naar de voorstelling kijk. Wat we het eerst te zien krijgen, is een actrice die door een deur het podium op komt. Ze beschrijft nauwgezet haar lichaam en gaat weer door diezelfde deur af. Daarna volgen scenes waarin steeds (het mislukken van) contact met anderen centraal staat. Aan het slot is er dan weer een actrice (een andere) alleen met zichzelf. Voor mij is zoiets nieuw (nooit een repetitie op de toneelschool bijgewoond). Komt integer op me over. Spannend theater maakt die Provily.

Afgaand op de titel dacht ik dat deze voorstelling ook iets met mijn eigen lichaam zou doen. Nou nee. Nooit werd het ongemakkelijk, pijnlijk of spannend. Weinig gedurfd. In de eerste scène staat een actrice voor op het podium. Ze kleedt zich uit en begint haar lichaam te omschrijven, van haar voeten tot haar hoofd. Als ze hier nou minstens een uur voor uitgetrokken had i.p.v. 10 minuten was het wellicht interessant geworden. Zelfde geldt voor de tweede scène waarin de acteurs in een soort heartbreakhotel-achtige setting aan verschillende tafels eenzaam zitten te dineren en in slecht Frans met elkaar proberen te converseren. Laat dat dan gewoon 2 uur duren. 1 gewei voor potentieel interessante scènes, 3 tomaten voor alle inspringspelletjes die volgden. Deed me erg denken aan mijn improvisatielessen 15 jaar geleden op de jeugdteJAterschool.

Na het zien van de voorstelling ‘Lichaam’ vroeg ik me af of het vorig seizoen aan mij of aan HZT lag dat ik er dit keer meer door getrokken werd dan door ‘Fragmenten’ destijds. Ik heb achteraf begrepen dat de voorstelling van ‘Fragmenten’ die ik bezocht had te kampen had met wat technische problemen. Dus wellicht was die voorstelling niet representatief voor de resterende voorstellingen.

Lichaam wordt wederom door dezelfde groep acteurs gespeeld die nu duidelijk op elkaar ingespeeld zijn. Het centrale thema in Lichaam is eenzaamheid en contact zoeken. De diverse scènes weten angst, wanhoop en hoop op uiteenlopende wijzen vorm te geven. Zoals in een ruim opgezette restaurantscène waar langzaamaan een poging tot contact zoeken wordt ondernomen. Maar soms ook miniem zoals in het deel van de volgende scène waarin Marcel Osterop op een groot leeg podium letterlijk en figuurlijk z’n draai probeert te vinden. Licht, geluid en muziek hebben in deze voorstelling eveneens hun plek gevonden. Zo vond ik de keuze van My Melancholy Blues van Queen geniaal als afsluiting van een slaapkamerscène terwijl je je afvraagt of je nu naar de climax of anticlimax zit te kijken. Al met al is het nog steeds geen voorstelling waarvan ik er vier in een seizoen hoef te zien, maar het zeker een voorstelling die je op een andere manier naar theater laat kijken. Daarin zijn Olivier Provily en zijn acteurs dit keer zeker in geslaagd!

Mocht u genoten hebben van Fragmenten, dan is Lichaam zeker een voorstelling die u moet zien. Mocht u bij het zien van Fragmenten sterk uw bedenkingen hebben gehad, dan verdienen deze acteurs met Lichaam zeker een tweede kans!