De pers is lovend. Hier op Moose juicht iedereen. En ik? Ik juich gewoon heel hard mee. Mug Inn vond ik een heerlijke belevenis. Mijn eerste Mug zo’n anderhalf jaar geleden (ik was er wat later bij dan Vanessa) beviel me helemaal niet. De tweede keer ging het iets beter. Al ergerde ik me toen aan de kinderachtige grappen over succesvolle Nederlanders. Dat was Quality Time. Maar nu. Een hele goede, scherpe, actuele en volwassen tekst van Joan Nederlof. Een strakke regie van Lineke Rijxman. Snel en flitsend spel. En die aansteker/flessenopener doet het ook nog. Wat zou ik nog meer kunnen wensen?

Heb vanmiddag onzettend genoten van jullie voorstelling. Wat een goede teksten en wat goed gespeeld. Vind jullie zelfspot en kritische blik op de maatschappij altijd geweldig! Ook hulde voor Frank en Michiel…
De Mug is weer helemaal terug en iedereen moet deze voorstelling vooral gaan zien tijdens de tournee die in maart en april nog komt!

Wederom een plezier om jullie voorstelling te zien. Grappig, intelligent gemaakt en vormgegeven,goed gespeeld. Het gaat ergens over en zet aan tot nadenken. Zeer bedankt!
Simona Reuten-Contrucci

Een “Schaep met de 5 Poten” anno NU!
Het LEVEN als theater. Ben je je daarvan bewust? Ben je te vertrouwen? Is de media te vertrouwen en zijn wij? Zijn onze opinies de onze? Objectiviteit bestaat niet.
Wat heb ik genoten van deze voorstelling.
Wat een goeie, complete anno nu theater, het verdient de theaterpijs, dubbel en dwars, maar dat is mijn bescheiden mening, alhoewel… is dat wel “mijn” mening?

Zo’n 100 jaar geleden was Onder Controle mijn Mug-ontmaagding. Ik vond het briljant. En eigenlijk vind ik de Mug nog steeds briljant. Veel geweien voor Joan. Blij dat ze weer terug is op het toneel. Ook een gewei voor haar ‘inner monologue’ over rampgedachtes. Die heb ik ook vaak. Gewei voor de tekst, met een lollig café-plot (vier stamgasten lullen over het wij vs. zij gevoel) waarbij de acteurs voortdurend uit hun rol stappen om elkaar als Marcel, Frank, Michiel en Joan kritisch onder de loep te nemen. Op onnavolgbare Mug wijze natuurlijk: schaamteloos, hilarisch, confronterend, ontroerend, met een super dunne lijn tussen oprecht en persiflage. Lange leve het zelfonderzoek, Lang leve de Mug.

Nog nooit vertoond: de totale artistieke kern van de Mug samen op de vloer. Het is een geniaal staaltje identiteitsjongleren, Mug is in de vorm mens-rol-personage-publiekepersoon-transparantie-mystificatie meesterlijk. Leggen met en bij elkaar ook de vinger op de zere plek: zoveel zelfbewustzijn, inzicht en postmoderniteit maakt elk onderwerp triviaal en theater onmogelijk. Ben erg benieuwd naar volgende voorstelling, volgens mij hebben we nog niet het laatste gezien van Marcel als Turk.