Geniale zet om deze voorstelling op Lowlands te zetten. De verstilde opkomst van de bejaarden werd prachtig begelijdt door het nummer ‘Dancing Queen’ van Abba dat uit de Foxtrot tetterde. “Young and sweet only seventy”…Kippevel! Tomaten voor de camera ploeg die maar niet genoeg kon krijgen van de mooie plaatjes en maar in en uit beeld liepen.

Een groot gewei voor de moeder van deze minirecensent die via de Postcodeloterij kaartjes had gewonnen voor deze “Spetterende theateravond”. Tja het spetterde dan weer helemaal niet. Juli is de understudy maand. De voorstelling kwam op geen moment de zaal in en was niet alleen plat maar ook vlak. Dat maakt het nogal saai. Daar gaan musicals niet over, over saai. Bewerking van Aida de opera, is wel aardig maar bijlange na niet zo Vreselijk en Erg en Bloedstollend als Verdi natuurlijk. Wat een stomme muziek en naja wat saai! Ouderwets ook. Kortom; om een goede vriendin van mij te citeren: Klein en onbelangrijk.

In het begin valt dit duidelijk in de categorie moeilijke mime, maar dan ineens steelt het je hart en wordt het heel mooi. Geweldige muziek, geweldige versterking. Voorstelling om voor altijd te onthouden, maar zeker voor altijd te herinneren als je ‘Time after Time’ hoort.

Wat is het mysterie van Eva Mathijssen? Waarom speelt men aan de lopende band haar teksten? Ik zie/hoor het niet. Wat een enorme berg informatie krijg ik toch over me heen. Dat ze dit speciaal voor haar klasgenoten is geschreven, zegt ook veel over die klas denk ik dan zo. Qua spel, vooral veel valtechnieken gezien. Theaterzaal lijkt nog groter door decor, zodat ik nog minder met de acteurs te maken heb. Al met al geen vrolijke bedoening.

Kijk, hier verstond ik dus echt geen hout van, want het was totaal in het Knäckebröds. Mijn achterbuurman begreep het wel, die moest heel veel lachen. Dat gaf een goed gevoel. Ik heb dan weer tijdens deze voorstelling veel nagedacht over alle Scandinavische kinderseries die ik in mijn jeugd heb gezien. Daar kreeg ik ook een beetje heimwee van. Ik heb gelukkig wel begrepen hoe je dat oplost: met sterke drank! Ik vond het leuk en ik heb nog gevraagd aan de achterbuurman of het ook leuk was. “Ja, morsom. Tre gewir, ingenlunde tomat”. OK, bij deze dan.

Kok Wouter heeft ook acteurskwaliteiten, dat is een verrassing. Gewei voor de vormgeving, twee jongens in een soort Ikea-mandala, erg mooi. Plot, hoewel weinig, iets te nadrukkelijk, vooral omdat microfoongeluid zo’n heftig iets is. Hallelujah-momenten waren wat rood op rood. Waarvoor tomaatjes. Verder vooral heel mooi en rustig, het lijkt me wel wat in die testomgeving.

Aha, hoera iets wat ik echt helemaal poep vind. Kijk als je mij bij de vrouwtjes te zet, maak je mij bewust van mijn gender. Ga ik dus ook met mijn pomo-femi-gaze kijken. En dan kan dit dus helemaal niet door de beugel meneer Cladder. Ook als dit een poging was tot ironie, het blijft fout en dan dus ook niet grappig. En nu niet Berkoff de schuld geven, hè!

Vier mooie meiden demonstreren dat het Almeerse spreekwoord “Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen” ook zijn keer zijde heeft. Mooi, grappig en energiek. Bij tijd en wijlen ook erg ontroerend. Maar op het eind wordt er genoeg teveel uitgelegd en komt er iets te veel plot en moraal in. Dat is jammer, want alle sympathie die je eerder voor de karakters hebt gevoeld, verdwijnt dan en daarmee de tragiek. Maar geen gezeur, deze dames worden sterren, dat is wel duidelijk. Speciale aandacht voor de geweldige muziek en de goede geluidsinstallatie!

Om te beginnen een gewei voor de titel; voor de voorstelling kon ik hem onmogelijk onthouden. Na de voorstelling rol ik hem er in een keer uit. Het was ook erg leuk om de ingehouden lach in de zaal mee te maken als de zin eindelijk valt. Nog meer gewei voor de tekst; een akelig actuele komedie over hoe leven is als links dood is en intellectualisme een vies woord. En dan natuurlijk de klas zelf, wat hebben ze het zich zelf moeilijk gemaakt; een tekst van Rob de Graaff, en ronde spelen, moeilijk technisch gedoe en het ook nog komisch willen houden. Heel goed gelukt . Tenslotte een gewei voor het publiek, hoewel het bloedje warm was en je geen vin kan veroeren zonder je buurman te schoppen of de hele tribune te laten kraken, de hele tijd geconcentreerd zat te kijken en al die moeilijk theorieen over zich heen liet komen en er de humor van in kon zien. Een fijne avond.

Een echte jongens voorstelling, omdat er twee jongens op de vloer staan en het over wapens gaat. Maar ook omdat het energiek en wild is, met onderling competitie en enorm slordig. Niet te veel aandoen denk ik. De momenten waarop het iets minder cabaret is, wordt het vanzelf meerlagig en actueel. Speciaal gewei voor het coole degengevecht.