Lekker hard en energiek.

Een half uurtje radio Scania met praatjes voor truckers die van hun hart geen moordkuil willen maken en muziek voor truckers die uit hun dak willen gaan.

Twee keer geslaagd.

Net als Wilfred Takken (NRC: “Gepamperde Zomergasten in de leegte”) hebben wij een fraaie voorstelling gezien in het Amsterdamse Bos. Wel degelijk iets meer dan louter een luchtige en pretentieloze zomeravondvoorstelling.

Regisseur Frances Sanders heeft het venijn, kritiek op de burgerlijke lamlendigheid, van Maksim Gorki weten te behouden. De personages, zo nu en dan typetjes misschien, die op de korrel worden genomen,zijn ook van deze tijd.

Dat alles neemt niet weg dat het vooral ook lekker entertainment is. Groot speelvlak uiteraard, waar voortdurend overal iets gebeurt, prima muziek en goed acteerwerk.

Enfin, volgens ons één van de betere producties van het Openluchttheater Amsterdamse Bos.

Een prachtige Barbara Sukowa en alleskunner Jeroen Willems laten het door Heiner Müller geslepen juweel van Pierre Choderlos de Laclos ruim een uur lang schitteren. In een vloeiende overgang speelt de actrice de markiezin de Merteuil en burggraaf de Valmont en weer rimpelloos terug als markiezin of onschuldig maar willig nichtje Cecile de Volanges. De acteur levert de gespiegelde metamorphosen: van De Valmont naar presidentsvrouw De Tourvel vice versa.

Mooie intrige. Mooie tekst. Mooi spel.Mooi toneel.

Allen die me hier voorgingen zongen uitbundig de lof over het speelvak - dat hier een kaarsrecht, bergachtig parcours voor de spelers is geworden - over de geslaagde ombouw van de Verlichtingsscepticus Schnitzler tot Babyboom criticaster en de fantastische acteursprestaties. Drie uur lang top toneel dus. Echt?

Het waarom van het 'snelweg-lint', de 'skatebaan' is mij niet erg duidelijk geworden. Alhoewel ik moet toegeven dat de dromerigheid en zelfmoord van 'Johanna' er daardoor wel goed uitkwamen. Op zich ook wel mooi trouwens, zo'n in verhouding reusachtige vloer met erg aparte verhoudingen.

Of de tekst die op het Wenen van honderd jaar geleden sloeg, in deze bewerking de zestigers van nu inderdaad effectief op de korrel neemt, betwijfel ook een beetje. Mij lijkt het dat de babyboomers zich door het geworstel van Julian Fichtner en Stephan von Sala niet al te zeer zullen aangesproken voelen. Wat niet wegneemt dat ook de oude kost best smakelijk was.

En de acteursprestaties waren natuurlijk goed. Kijk naar de namen. Maar ik kreeg soms toch twijfel bij enkele zwaar aangezette uitingen van verdriet en wanhoop. Vooral de voormalige actrice Irene Herms liet me zo nu en dan schrikken als zij weer zo'n overdosis in de aanbieding deed.

Kortom,ik zag gewoon een goede voorstelling.

Sommigen ( zie bijvoorbeeld www.8weekly.nl : “Donderwolk”) zijn ronduit enthousiast over deze nieuwe van Orkater. Ik niet.

Fysiek theater, jawel. Grotesk werk van Michaux, jawel. En vakkundig werk van Porgy Franssen en de anderen, jawel. Maar het verhaal van dit hallucinerende gezinshoofd, tevens bully, en zijn gezin, blijft net zo ver weg als de tijd waar hun bric ? brac meubilair vandaan lijkt te komen.

Nee, ik zag veel en veel beter van Orkater.

Niet dat een stuk over een zich ontbindende relatie tussen een bespiegelende zangeres Hedwig (Lineke Rijxman) en praktische stewardess Titia (Joan Nederlof), zo’n fascinerend onderwerp is. Maar wat met de katalyssator (de affaire Ayaan Hirsi Ali) en de toonzetting is gedaan absoluut wél. Slim, leuk, relevant - zonder van het getob van Hedwig erg onder de indruk te kunnen raken, was dit toch een klein plezier voor oog, oor en hersenen.

Na een periode van vrijwillige en bewuste onthouding van de “mug”, is Inside Out een goeie reden voor een hernieuwde, zij het ingetogen verslaving, wat mij betreft.

Eerder( na “Barmhart” genoten te hebben)schatte ik zijn intensiteit op “Brelliaans”. Dat wordt in “Het Wilde Westen” alleen maar bevestigd.Maar zelf noemt Maarten van Roozendaal nu namen als Cash en Randy Newman. Dat laatste klopt als vergelijking in zoverre dat Newman doorgaans iets heeft te melden in zijn liedjes. “Het Wilde Westen” doet dat ook: over onze beschaving en derzelver verbreiding en het wedervaren van vestokte rokers annex kroegtijgers.

Enfin, Egon Kracht, Marcel Groot en Maarten van Roozendaal slaan geluk (dat veel te veel praat) uit groot en klein leed en doen dat prachtig. Ik zou zeggen: ga en geniet.

Eerder zagen we heel mooie voorstellingen van Antigone. Dit keer ging het mis.

“Feydeau” is een poging om van boulevardtoneel een straffe komedie te maken - begrijp ik van Bart Meuleman. Dat is in zoverre gelukt dat dijenkletsers en klappende deuren ontbreken. En de pinkanterieën hebben een andere vorm gekregen.

Maar verder?

Mij deed het denken aan een poging om Tatra auto’s bij de tijd te brengen door van drie oude wagens één nieuwe te maken en die dan wat te pimpen. Resultaat: niet retro,niet modern en niet veilig op de weg.

Met respect voor de poging en de spelers, nee, Feydeau is het niet (meer).

Op de site van Els inc. wordt het omstandig uitgelegd hoe het precies zit met deze “parabel van wraak en geweten”. Ook de voorstelling zelf laat helemaal niks te raden over. Dürrenmatt bleek bovendien trouwens wel heel erg jaren vijftig - net als de gebruikte speelstijl.

Eerlijk gezegd, de twee uur in theater de kikker waren gisterenavond een hele zit.

Guy Cassiers kan dat. Van een rijke, gelaagde roman als deze van Hugo Claus, een prachtige toneelvoorstelling maken.

Het is een drama van een bekrompen dorpsgemeenschap met een kroeg vol roddelende dorpsgenoten( “de Doofpot”), twee gezinnen (Catrijsse en Rombouts), met problematische zoons in het ene and problematische dochyters in het andere, plus dreiging die van buitenwereld komt.

Waarom is dit zo’n buitengewoon goeie voorstelling?


Omdat Hugo Claus de werkelijkheid van het Vlaamse land vaak buitengewoon effectief weet te gebruiken. En daar kennelijk deze keer weer in is geslaagd (al moet ik toegeven dit boek niet te hebben gelezen).
Omdat de regie, het toneelbeeld, de bewerking er zo’n verdomd helder product van hebben gemaakt. Uitzonderlijk fraai gestyleerd en niettemin ( of daardoor?) emotioneel en ontroerend.
Omdat er door alle zeven acteurs/actrices hartstikke goed werd gespeeld.

Kortom, topavond.