Hoe breng je een lesje vaderlandse geschiedenis voor een hedendaags publiek braaf, verteerbaar en stichtelijk over het voetlicht? Zo’n opgaaf kun je, zo blijkt, aan Orkater overlaten. Het gezelschap is er rechttoe, rechtaan tegenaan gegaan- je hoeft niet bang te zijn dat je het theater in verwarring zult verlaten. Het verhaal van de Hollandse “Gouden Eeuw” wordt hier verteld via een zeventiende eeuwse moeder en haar tweeling. Dat is trouwens, ondanks hun ook aanwezige coach, OLH Beppe Costa, een wel erg mager skelet voor anderhalf uur toneel. Gelukkig staan de geheid goeie muziek en een reeks vondsten en vondstjes daar tegenover. Zo wordt het alles bij elkaar toch nog “wel een aardige avond”. Maar deze productie is niettemin een tikkie gemakkelijk en zo vol automatismen dat een voetbaltrainer er blij mee zou zijn. Had Rick v.d. Ploeg misschien een beetje gelijk?

Eerst een blikje tomaten voor mezelf: ik begrijp de kritiek van mede-moosers en de terughoudendheid van het publiek in de Amsterdamse Stadsschouwburg gisteravond, niet. Fassbinder kan ik het niet vragen, maar mij dunkt dat alles in orde was. De niet zo vrolijke wereldbeschouwing en de tekst van de schrijver, zijn gegeven. Maar het NT zorgt voor de rest. Een mooi en functioneel decor, sfeerondersteunende en fraaie belichting, een fantastische hoofdrolspeelster temidden van dertien sterke collega’s, passende en stijlvolle bewegingen en een overtuigende stylering. Wat wil je nog meer? Nou ja, de talenten van Orlanbo Mac-Bean zullen vermoedelijk elders beter tot hun recht komen.

Het boekje van Kristien Hemmerechts met overpeinzingen over haar ( toen) net overleden man, haarzelf en hun directe omgeving, is al prachtig. Tania van der Sanden maakt er op toneel een intieme, ontroerende, humoristische en poëtische monoloog van. Een avondje genieten, kortom.

Als Marco van Basten eens een slechte dag had, viel er altijd nog genoeg te genieten. Zo is het ook bij regisseur Dirk Tanghe. Als hij, zoals dit keer, eens niet zo op dreef is, moet je eigenlijk ook niet zo zeuren. Daarom gun ik het gebruik van video en muziek, dat wil zeggen het soms helse geluid, geweien. En vooruit, ook het acteren. Dat was in een enkel geval wel matig maar meestal prima. Aan de andere kant, ik kan er niet onder uit, meneer Shafter, en zijn lange stuk hebben mij dit keer toch vooral verveelde irriratie (over het allerminst geactualiseerde jaren zeventig gewauwel) plus een pijnlijk houten kont, bezorgd. Bij elkaar goed voor twee blikjes.

Goed dat Jeroen van Merwijk zich niets schijnt aan te trekken van de Cabaret-Gestapo die hem bedreigt. Net als in de liedjes dus veel gesproken virtuose tekst en effectief gebaar (“dat is precies hetzelfde!!”). Een ongemakkelijke aanvond voor het fortunisme in ons. En een hele goeie voor de voor wat er dan nog van ons overblijft. Lang leve de schoonmoeder, Cervantes, Nijhof en Jeroen van Merwijk.
O ja, overigens blijf ik van mening dat cabaret in kleine zalen hoort.

Kan er uit Utrecht iets goeds komen? Nou, in ieder geval wel ‘t Barre Land met “Hoofd zonder Wereld” naar Elias Canetti (ik kreeg woensdagavond in De Brakke Grond dus iets om over na te denken). Er werd over de hele linie ogenschijnlijk achteloos en lichtvoetig geacteerd met een diepe buiging naar Discordia (ik kreeg dus iets onalledaags toegankelijk voorgeschoteld). Dat alles voorzien van veel relativering, zelfspot en humor, waaruit maar weer eens blijkt dat je dat niet in de eerste plaats moet zoeken bij produkties die zich nadrukkelijk als hilarisch afficheren (ik heb dus veel gelachen).En ondanks de moeilijkheidsgraad van de oorspronkelijke tekst en de zelfopgelegde beperkingen op de speelvloer, liep de voorstelling als een trein (ik heb dan ook voluit genoten). De eigenlijk onwaarschijnlijke figuur van Prof Kien stond van half negen tot elf uur als een huis, maar wat mij betreft werd de show toch gestolen door zijn huishoudster (ik heb derhalve veel bewonderd). Vier geweien is dan ook niet overdreven, lijkt me.

Coriolanus van Aluin loopt nog tot 1 maart. Je moet je dus haasten om nog net één van de allerbeste voorstellingen van dit jaar ter gaan zien. Maar doe dat als ‘m gemist hebt. Je aanschouwt echte klasse. ‘t Is allemaal heel snel, heel geestig, heel creatief,heel boeiend en je ziet heel veel talent. Dat zijn dus vijf geweien.