Tot nu toe wist ik niet wat hierover te schrijven, maar ik ben enigszins geïnspireerd geraakt door de andere recensies, zowel over De Geruchten als Angels in America.
Ik had in de middag een stuk van de repetitie van Angels gezien en dat was me niet meegevallen, al vond ik het heerlijk het stuk weer te herontdekken; ‘s avonds zag ik De Geruchten en in eerste instantie was ik wildenthousiast, met name over Tom Dewispelaere - wat is die man briljant! Ik vond trouwens de meeste acteurs heel goed met hun stem werken. Want dat was toch vooral wat ze deden.
Maar na de pauze had ik moeite mijn aandacht bij het stuk te houden.
Ik denk dat ik het gekke, krankzinnige van andere voorstellingen van Olympique Dramatique miste - dat wat, na De Jossen en De Krippel, maakte dat ik alles van ze wilde zien. Was dat de invloed van Guy Cassiers? Mogelijk.
Maar het was wel een toneelavond die me een stuk enthousiaster voor toneel maakte, dan ik een tijd ben geweest.

Hugo Claus schreef een heel goede en heel geestige roman over het effect van de terugkeer van een getraumatiseerde deserteur uit Kongo op de inwoners van zijn Vlaamse dorp. In de voorstelling trekt Guy Cassiers de dialogen uit die roman uit elkaar door elke acteur een eigen microfoon te geven met een eigen klankkleur. Later steeds een andere microfoon, op standaard, hangend, in de hand, met zender. Een typische Cassiersvoorstelling dus. Zonder videobeelden deze keer. Spiegels en geluid moeten het doen. Dat levert een interessant, maar wat afstandelijk kunstwerk op, een voorstelling die mooi is om te zien en prettig om naar te luisteren, maar niet echt raakt. Door het accent op geluidstechniek sneuvelt een flink deel van de met literaire middelen geconstrueerde geestige onderlaag van de roman. Die humor wordt dan weer teruggehaald met theatrale middelen, door microfoons als penis te gebruiken, als vuurwapen, met snoer en al als slinger van een klok, en door de vloer vol te leggen met voetpedalen voor geluidseffecten als de winkelbel, voetstappen, kabbelend water, en vooral scheten, heel veel scheten. Dat het desondanks een genietbare voorstelling is, zegt ook wat over het goede spel, van met name Tom Dewispelaere. Maar het zegt toch vooral veel over de tekst van Claus. Die blijkt al die aanslagen moeiteloos te overleven.

Guy Cassiers kan dat. Van een rijke, gelaagde roman als deze van Hugo Claus, een prachtige toneelvoorstelling maken.

Het is een drama van een bekrompen dorpsgemeenschap met een kroeg vol roddelende dorpsgenoten( “de Doofpot”), twee gezinnen (Catrijsse en Rombouts), met problematische zoons in het ene and problematische dochyters in het andere, plus dreiging die van buitenwereld komt.

Waarom is dit zo’n buitengewoon goeie voorstelling?


Omdat Hugo Claus de werkelijkheid van het Vlaamse land vaak buitengewoon effectief weet te gebruiken. En daar kennelijk deze keer weer in is geslaagd (al moet ik toegeven dit boek niet te hebben gelezen).
Omdat de regie, het toneelbeeld, de bewerking er zo’n verdomd helder product van hebben gemaakt. Uitzonderlijk fraai gestyleerd en niettemin ( of daardoor?) emotioneel en ontroerend.
Omdat er door alle zeven acteurs/actrices hartstikke goed werd gespeeld.

Kortom, topavond.