Voor een zaal vol fans in de Toneelschuur verkenden de drie mannen van Het Volk opnieuw de sores van “drie verdrietige eenzame mannen” aan de rand van de samenleving.Stengel, Koek en de Vries zijn uitgerangeerd en troosteloos.

Dat verandert niet als ze elkaars gezelschap zoeken door een gemeenschappelijke oudejaarsavond.

Echt fascinerend wordt het ook niet voor de toeschouwer. Het stramien van Het Volk is al jarenlang hetzelfde, het onderwerp langzamerhand wel een beetje uitgekouwd en de uitvoering iets te statisch.

Het stuk is niet van gisteren en niet van hier. Toch lijkt dat in deze voorstelling wel zo.

tg Stan kietelt en kastijdt de lamlendigheid van de benepen burgerij van nu op een manier die niet onder doet voor de wijze waarop, naar ik vermoed, Gorki de verveling en onmacht van de Russische gegoeden op de korrel wilde nemen.

De dialogen zijn naar de hand en mond gezet van Jolente de Keersmaeker, Daminaan de Schrijver en hun zeven collega’s. En dat levert pakkend, spits en vaak geestig toneel op. Misschien dat de datsja’s bouwvalliger en ( maar dat is louter speculatie) het spelplezier nog groter is dan ten tijde van Gorki.

Enfin, twee jaar geleden zagen we een goede Zomergasten in het Amsterdase Bos.Maar dit was een totaal andere voorstelling die de herinnering daaraan nogal deed verbleken.

Een beetje vervreemdend: tekst en handeling van de personages lopen vaak niet synchroon en, nog bijzonderder, zd spreken niet ik de “ik-vorm”, maar in de derde persoon over zichzelf. Dat intrigeert, maar is ook effectief.

De tekst komt namelijk aan. Natuurlijk ook omdat die geen concurrentie krijgt van bijzaken. Annelien van Binsbergen, Ruben brinkman en Dimme Treurniet leven er zich helemaal, maar toch tamelijk ingetogen, in uit.

Het verhaal dat gaat over een incestueuze rekatie tussen broer en zus, is ook een schrijnend verslag van groot verlangen naar passief leven, dichtbij huis, dicht bij zichzelf( de broer). En eventueel daar naar terug te keren ( de zus).

Een dik uur is kort voor een voorstelling. Maar in dit geval wel behoorlijk hevig.

Op locatie bij Alemere Strand. Spektakel toneel. Met 400 mensen op een kille avond op de tribune. Met acteurs die senioren zonder hoogtevrees spelen. Plus een blik in de toekomst van een efficiënte maar huiveringwekkende ouderenzorg.

Inderdaad: vet, zwaar aangezet. Maar doorvlochten van goed bedachte en ingenieus vormgegeven fraaie beelden.

Drie keer in een minuut of tien een paar neerzetten. Twee senioren, een middelbaar echtpaar en tenslotte twee jonkies. Maar daar op een toneeltje van pakweg 2,5 x 2,5 m maar iets van.

En Tina de Bruin en Ricjk Paul van Mulligen deden het. Het was en bleef lichtvoetig, zoals hoort op De Parade, maar het werden ook nog eens zes belangwekkende mensen.

Knap.

“Irritant” kreeg volop publiciteit. Veel positieve commentaren en bovendien was Sanne Vogel veel op lokale en nationale zenders te zien.

De lof is terecht. Maar die komt behalve de leading lady ook Nadja Hübscher en de geweldige Egbert-Jan Weeber toe.

Zelden zal er zoveel genoten zijn van ergernissen. ergeniswekkende

Er gebeurt een ongeluk - maar een schitterend ongeluk. Orkaterkwaliteit, Ria Marks en de verbeelding aan de macht, levert een mooi muzikaal en theatraal half uurtje op de Parade op.

Het Volksoperahuis doet in muziektheater znder overdreven subtiliteit. Actuele zaken,Amsterdam Noord en Marokkanen ontbreken nooit. Maar met De Wasserette wordt er dit keer wel erg dik opgelegd. Te vette kost, wat mij betreft.

Twee iconen, twee kemphanen. Wouter de Jong als Madonna en Eca Marie de Waal met veel uitstraling als Michael Jackson.

Een flinterdun verhaal natuurlijk (maar wel over zoiets heftigs als gender-identitiet - dat dan weer wel), evenwel in een geweldige verpakking. De energie druipt er van af. De twee op het kleine speelvlak gaven een spetterende show.

God in Frankrijk breng geen boodschap op de Parade. Gelukklig maar. Het gaat toch vooral om Raymonde de Kuyper. En die is weer innemend en grappig. Paul Kooy en Gerindo Kartadinata assisteren.