Hey, weet je… ik zag… nee echt… ja, Koos, een stukkie… van, luister… twee mannen… dikke tieten en vuile praat, en weet je, ja echt… het was… ja, echt, gewoon briljant, echt… Koos… hey Koos…

eerste try-out, en dat is te merken. beetje stroef, beetje onwennig. het concept is bij vlagen iets te duidelijk aanwezig: het ‘rockt’ zeker nog niet. maar de potentie is er en mevrouw Kristel ontroert, meerdere keren. haar breekbaarheid, de hele wereld die ze vertegenwoordigt, haar timbre en blik, het actueel gemaakte verleden, zij is echt de kern van de voorstelling. de 2 ‘meisjes’ zijn zeker niet slecht, maar La Kristel draagt het. de kok was niet nodig en het einde was te harmonieus. het was mooi rond, en dus braaf. waarom mag het niet schrijnen, mag de pijn niet echt voelbaar worden gemaakt?

Precies wat het was: scènes voor de mensen. Schijnbaar los zand, maar met een strakke hand en (onzichtbare) rode draad gebracht. Wat me het meest opviel was dat de explosieve momenten van beide mannen de volgende seconde weer weg waren. Erg mooie beheersing. Dat ene tomaatje geef ik voor de zak die er in zat (pauzenummer, mwah) en het feit dat ik alles net te veel op een toon vond. alles was gespannen en hard en grotesk. Behalve op het eind, dan komt er toch nog wat ontroering bij het kindje. Het is echt een aan elkaar gewaagd duo, mooie muziek ook trouwens. Nou ja. Het was een lekkere aangename avond. Volgende keer net effe anders en ik word fan…

Een komedie uit 1930. Een voorstelling uit 2004. Bewerkte tekst, een tikje actualisering en een heerlijke voorstelling. Los van weer eens een ‘well-made-play’ te zien (lekker, zo’n structuur, 3 bedrijven, voorspelbare en onvoorspelbare wendingen) genoten van vorm en spel. Eenvoudig, maar enorm genuanceerd spel. Geloofwaardig, krachtig. Vier acteurs met vier ‘stijlen’ die wonderwel samenkomen. Het is lachen maar ook nadenken en identificeren. Trudi Klever is smashing en vol, Christiaan Montanus overrompelend en sexy, Nartan Meerlo zet een gevoelige ‘buitenkant’ die staat als een huis neer en Frans de Wit is aandoenlijk en ontroerend. Vier geweien, voor alles tesamen. Vooral de spelers…

Ik heb hem niet gezien, en lees net dat de laatste is geweest. en ik had mezelf nog wel zo voorgenomen om dit controversiële produkt te gaan zien. zoveel mini’s heeft een voorstelling nog nooit gehad hier, en zo hemelschreiend lovend, en tegelijkertijd zo kotsend slecht beschreven hiero… dat moet gezien worden. Maar helaas…

Een Hamlet voor jong publiek. Met dat álles klopt, en het nergens raakt. Mooie acteurs, mooie tekst(-bewerking) ook wel, goed efficiënt decor, prachtig licht, compact geheel. Maar ergens sleept het, komt er weinig verschillende dynamiek in, zodat het gaat trekken. En het komt niet aan, want de speelstijl blijft te afstandelijk en in vorm gezet. Hamlet moet toch mogen ontroeren? Dat deed het mij niet, wat erg jammer is. Ik had er zin in en kom toch onbevredigd naar buiten. Vandaar die twee geweien voor wat er wel en twee tomaten voor wat er niet was, vanavond…

Wederzijds heeft een mooie en grote traditie van voorstellingen met een loodzwaar thema, wortels in ons nationale verleden en een relevant en belangrijk maatschappelijk gegeven, zo ook weer Moeder Afrika. Ik ben bevooroordeeld, want ik ken(-de) de tekst, maar eindelijk kan ik hem dan zien: en vind het een heel goed produkt. Theatraal is het een verademing. Vooral vormgeving en enscenering zijn ongelofelijk ‘lekker’ en to the point. Het verhaal is aangrijpend, hoewel iets te wijdlopend (iets te veel vertakkingen en personages). Het wordt afwisselend, snel en gevarieerd verteld, met een prettige balans tussen zwaarte en lichtheid. Jammer genoeg waren de muziek (meestal blijft dat hangen, hier niéts) en het spel (soms) niet helemaal op mijn leest gesneden, maar dat is ook ‘smaak’ en stijl. Ik vond het af en toe te schreeuwerig en iets teveel buitenkant en eendimensionaal, maar het blijft twee uur boeien, dus iets klopt er wel. Het houdt uiteindelijk wel de zo gewenste totale betrokkenheid bij me tegen, wat ik erg jammer en zelfs wat kwalijk vind, maar ik kan niet anders zeggen dat het wel één geheel is en goed uitgevoerd. Dus voor mijn twijfels en smaakverschil twee tomaten, maar om het geheel te completeren vier geweien. (en Ruth, ja, die ene had door mij geschreven kunnen zijn…x)

Een kleutervoorstelling, met mijn oudste zoon naartoe… hij kan eerst samen met de andere aanwezige kleuters een deel van het decor mee opbouwen, wat een goede vondst is. De kinderen associeren alvast mee over kleur en vorm en raken betrokken bij het medium. Daarna schminken in de kleuren van het decor (groen en blauw) en dan de voorstelling. Twee spelers, een vrouw en een man en een keur aan rekwisieten. Eenvoudige, poëtische teksten, klein, teder, gewoon, spannend. Een dialoogje met een broek of een kei. Een gemene mug die angst inboezemt, een pratende moddermond, haaienkaken of een wolvenbek, toepasselijke muziek en twee ‘bejaarde poppen’ die een keer of vijf hun blik op de rare wereld vertellen en dromen en ruziën. Het is een hele prettige, kleine voorstelling met een grote zeggingskracht. En wordt vooral gespeeld in de kleuterklas, dus veel kans om er (met je neefje, buurmeisje of dochter) heen te gaan is er niet. Maar hopen dat hun schooldirectie besluit dat het daar gespeeld moet worden. PS fascinerend dat de aanwezige ouders meer naar hun (de) kinderen zitten te kijken dan naar de spelers. Mag je niet gewoon zelf genieten en moet je werkelijk de hele beleving van je kind volgen en analyseren? Laat die kleintjes zelf hun ding vinden en zit er niet zo bovenop…

Tja, wat zal ik zeggen. ik vond er niet zo veel aan. Acteurs die jongeren spelen, daar heb ik het al niet op. Ik vond het allemaal nogal buitenkant, soms onverstaanbaar. Tekst niet goed, cliché’s, onaf, gedoe. De videobeelden waren mooi, maar wat deed die DJ daar steeds? Jongeren vinden het wel wat? Nou, dat zal best, maar ik heb meer nodig om een goeie theateravond te hebben hoor…

Een voorstelling zonder (noemenswaardige) tekst, waarin vier uitgebluste stellen ten tonele worden gevoerd, die onder leiding van een intrigerende, soms zingende, Chinese dame en haar pianospelende ‘judo-man’ prettig door elkaar worden geschud. Soms erg grappig, soms herkenbaar, bij vlagen heel grappig, soms cliché. Soms beetje ontroering, soms mooie samenzang en vooral met wisselende acteursprestaties. Maar ook wel een ensemblestuk, dus eigenlijk was het wel okay. Maar ik werd er niet wild van, het was ‘wel leuk’. Voorspelbaar ook soms, en verrassend af en toe. Je merkt: ik kan er niet zoveel diepzinnigs over zeggen. Prettig anderhalf uur, goed gekozen muziek (piano en zang) en leuke humor. Niet schrijnend genoeg en een beetje als nachtkaars uit. Wel mooi, dat ene stel wat verstrengeld achter blijft. Het is net een optelsom van ‘t leven sellef… Twee geweien en een tomaat, lijkt me voldoende.