Een voorstelling zonder (noemenswaardige) tekst, waarin vier uitgebluste stellen ten tonele worden gevoerd, die onder leiding van een intrigerende, soms zingende, Chinese dame en haar pianospelende ‘judo-man’ prettig door elkaar worden geschud. Soms erg grappig, soms herkenbaar, bij vlagen heel grappig, soms cliché. Soms beetje ontroering, soms mooie samenzang en vooral met wisselende acteursprestaties. Maar ook wel een ensemblestuk, dus eigenlijk was het wel okay. Maar ik werd er niet wild van, het was ‘wel leuk’. Voorspelbaar ook soms, en verrassend af en toe. Je merkt: ik kan er niet zoveel diepzinnigs over zeggen. Prettig anderhalf uur, goed gekozen muziek (piano en zang) en leuke humor. Niet schrijnend genoeg en een beetje als nachtkaars uit. Wel mooi, dat ene stel wat verstrengeld achter blijft. Het is net een optelsom van ‘t leven sellef… Twee geweien en een tomaat, lijkt me voldoende.

Ja, ik ben een Golden Palace Liefhebber. ‘Contact’ is een echt ensemblestuk waarin de acteurs elkaar tot hun recht laten komen in plaats van elkaar vliegen af te vangen. De seksuele inhibities van de mens (van twintigers tot een zestiger) worden met schrijnende humor in kaart gebracht. Het spel is schaamteloos, de bewegingschoreografie is consequent, de solo- en groepszang is sfeervol, relativerend en ontroerend. Regisseur Ingrid Kuijpers presenteert een aantal jonge talenten die hun visitekaartje afgeven geholpen door de vaste kern van het gezelschap.Minder hilarisch dan vorige Golden Palace producties en daardoor beter en confronterender.

Met zijn tienen laten ze ons zien hoe klunzig veertigers zijn in het leggen van menselijke contacten. Veel onhandig gewriemel, gedans en gevrij of pogingen daartoe op het podium. Knap gedaan, maar niettemin nogal clichématig en vrijwel gespeend van enige dramatische ontwikkeling. En dat maar liefst anderhalf uur lang. In die tijd kun je ook zes doelpunten scoren. Verbazend dat de voorstelling in try out fase al uitverkoopt én stormachtig ontvangen wordt.