Ik heb hem niet gezien, en lees net dat de laatste is geweest. en ik had mezelf nog wel zo voorgenomen om dit controversiële produkt te gaan zien. zoveel mini’s heeft een voorstelling nog nooit gehad hier, en zo hemelschreiend lovend, en tegelijkertijd zo kotsend slecht beschreven hiero… dat moet gezien worden. Maar helaas…

Vond het geweldig zaterdag! Jammer dat het de laatste was. Ken veel mensen die dit ook hadden moeten zien! Grappig, diep, treurig, muzikaal, slooooooom maar lekker. Fooooooood Coooooomaaaaaaaaaaaaaa……..HONGER kreeg ik er niet van. DORST wel. Nog heel dronken geworden in de Blincker met vriend die kok is.

Wat is er interessant aan een monoloog die in één ritme aan je voorbijtrekt, een dik uur lang, waar de acteur geen moeite doet bij het publiek aan te komen en grotendeels met zijn rug naar het publiek staat, waar maar welgeteld twee min of meer theatrale elementjes inzitten, waar het gesmak van de acteur een overduidelijk trucje is??? Daar is niks interessants aan! Een voorstelling die geen enkel zintuig aanspreekt.
Het enige pluspuntje is het lef om zoiets slechts zo consequent een dik uur lang vol te houden (en dit geldt ook voor mij als publiek).

Zo vele menen vluchten voor hun verslaving, zo niet Marcel Musters. Hij gaat in de voorstelling Food Coma tot de bodem van het dal. Zijn ritmisch malende kaken nemen je mee naar zijn universum waar een eigen taal en tijd geleden. Zo ontpo(E)pt zich een ‘Reusachtig’ mens. Met bijna academische saaiheid slokt deze voorstelling je letterlijk en figuurlijk op! Een gewaagd en zeer geslaagd experiment.
En vooral in een wereld waar het Disney-Amusuments gehalte hoogtij viert een belangwekkende voorstelling die zeker genomineerd moet worden voor het Theaterfestival. Na afloop kregen wij ook nog het prachtige Re-Magazine in de handen geduwd.

Food Coma, soms herkenbaar en vooral actueel (1 op de 10 Nederlanders lijdt aan ernstige zwaarlijvigheid). Een door de acteur met veel lef gespeelde voorstelling. Je wordt als toeschouwer tussen verschillende gevoelens heen en weer geslingerd. Hartverscheurend, geestig, misselijkmakend.

Gave voorstelling! Een monoloog die de eerste 5 minuten uit een speaker kwam en daarna werd verteld door een man die geobsedeerd was door eten! De projectie op de achterwand maakte het helemaal af. Het hadden 5 geweitjes kunnen zijn als men iets meer op het eetprobleem in was gegaan. Hoe komt het dat deze man zo geobsedeerd was? Die vraag blijft me wel door het hoofd spoken maar 1 ding is me wel duidelijk… Bij een volgende voorstelling van de Mug zit ik weer in de zaal!

Voor mij een van de mooiste voorstellingen in tijden, je kijkt in het hart van wat verslaving is, hartstochtelijk, autistisch, walgelijk, belachelijk, rusteloos, inventief, dierlijk, hopeloos. Marcel proeft en zoekt en bedrijft op honderd manieren de liefde met Eten en vindt nooit meer terug wat verloren is. Wat een akteur, wat een geweldige minnaar ook…(JK)