Een kleutervoorstelling, met mijn oudste zoon naartoe… hij kan eerst samen met de andere aanwezige kleuters een deel van het decor mee opbouwen, wat een goede vondst is. De kinderen associeren alvast mee over kleur en vorm en raken betrokken bij het medium. Daarna schminken in de kleuren van het decor (groen en blauw) en dan de voorstelling. Twee spelers, een vrouw en een man en een keur aan rekwisieten. Eenvoudige, poëtische teksten, klein, teder, gewoon, spannend. Een dialoogje met een broek of een kei. Een gemene mug die angst inboezemt, een pratende moddermond, haaienkaken of een wolvenbek, toepasselijke muziek en twee ‘bejaarde poppen’ die een keer of vijf hun blik op de rare wereld vertellen en dromen en ruziën. Het is een hele prettige, kleine voorstelling met een grote zeggingskracht. En wordt vooral gespeeld in de kleuterklas, dus veel kans om er (met je neefje, buurmeisje of dochter) heen te gaan is er niet. Maar hopen dat hun schooldirectie besluit dat het daar gespeeld moet worden. PS fascinerend dat de aanwezige ouders meer naar hun (de) kinderen zitten te kijken dan naar de spelers. Mag je niet gewoon zelf genieten en moet je werkelijk de hele beleving van je kind volgen en analyseren? Laat die kleintjes zelf hun ding vinden en zit er niet zo bovenop…