Arme kindjes van 10 die deze voorstelling hebben gezien…..ik vond het erg heftig, en o zo indrukwekkend. En nee, geen goed einde maar juist een ontzettend onbevredigend einde. Voelde me ook niet altijd even veilig op het kleine bankje op de voorste rij. Helemaal niet als er een 1.80 meter lange acteur op een meter van je staat, net reuzen. Misschien dat ik door mijn plaats het gevoel kreeg dat ik middenin het stuk zat. Het verhaal wordt helder verteld, en de dubbel- en zelfs triplerollen werden fantastisch uitgevoerd. Je werd echt meegenomen in het verhaal, het is toch een stuk levendiger dan in een geschiedenisboek. Het opsommen van de namen van een aantal vermoorde slaven. Kippenvel! Jammer eigenlijk dat dit als jeugdvoorstelling stond: Dit had makkelijk bewust voor volwassenen gespeeld kunnen worden. Maarja, zondag was de allerlaatste voorstelling, en wat ben ik blij dat ik deze nog heb kunnen zien!

Wederzijds heeft een mooie en grote traditie van voorstellingen met een loodzwaar thema, wortels in ons nationale verleden en een relevant en belangrijk maatschappelijk gegeven, zo ook weer Moeder Afrika. Ik ben bevooroordeeld, want ik ken(-de) de tekst, maar eindelijk kan ik hem dan zien: en vind het een heel goed produkt. Theatraal is het een verademing. Vooral vormgeving en enscenering zijn ongelofelijk ‘lekker’ en to the point. Het verhaal is aangrijpend, hoewel iets te wijdlopend (iets te veel vertakkingen en personages). Het wordt afwisselend, snel en gevarieerd verteld, met een prettige balans tussen zwaarte en lichtheid. Jammer genoeg waren de muziek (meestal blijft dat hangen, hier niéts) en het spel (soms) niet helemaal op mijn leest gesneden, maar dat is ook ‘smaak’ en stijl. Ik vond het af en toe te schreeuwerig en iets teveel buitenkant en eendimensionaal, maar het blijft twee uur boeien, dus iets klopt er wel. Het houdt uiteindelijk wel de zo gewenste totale betrokkenheid bij me tegen, wat ik erg jammer en zelfs wat kwalijk vind, maar ik kan niet anders zeggen dat het wel één geheel is en goed uitgevoerd. Dus voor mijn twijfels en smaakverschil twee tomaten, maar om het geheel te completeren vier geweien. (en Ruth, ja, die ene had door mij geschreven kunnen zijn…x)

Indrukwekkend intens en honderd procent eerlijk. De kleine uitstapjes die af en toe richting muziek of humor worden gemaakt houden heel knap de balans in een verder heel zwaar stuk. De tijd vliegt voorbij - ook voor de jeugdiger doelgroep. Verhaal, regie, en spel van de cast: alles ijzersterk. Heel knap!

Wat een belangwekkend produkt. Voor ‘kinderen’ ja. Maar ook voor mij. Voor de tekst en het thema een gewei. Mooi gedaan, invoelbaar, iets té breed uitgesponnen wellicht (waar bleef de zoektocht van de broer en de zus, die werd uitgezet in het begin>>>?) Voor de vormgeving ook een gewei: krachtig, speels, consequent, geil… Voor het ensemble ook een gewei. Adequaat spel, het was één geheel. Echter: mag het spel wat ingetogener? Moet alles zo expliciet uitgebeeld worden? Nee. Volgens mij is ingetogener en intrinsieker spel beter op zijn plaats. Een tomaat. Voor het clichématige van het geheel een tweede tomaat. Ik blijf erbij, het is een belangrijke voorstelling, maar ik ben niet volledig bevredigd. Waarom heb ik niet onbedaarlijk zitten janken? Waarom raakt het niet echt? Omdat het niet invoelbaar wordt gemaakt, alleen wordt getoond. Met Mama Bébé, Misi Papot en Finette als hoogtepunt. Zij deelt haar gewei met de jongen die Basja speelde. Intens, integer en doorvoeld. Nou ja. Sorry voor de twee tomaten, maar dat geeft mijn menig het best weer…

Een voorstelling voor kinderen vanaf 9 jaar van ruim tien kwartier? Over slavernij? Alsjeblieft, zeg. Wie zit daar op te wachten. Welnu, iedereen. Het publiek stapt binnen in een kooi. Meteen is duidelijk, dat ontsnappen niet meer mogelijk is. Marcus Azzini maakt van Ad de Bonts aangrijpende tekst een onontkoombare vertelling over het lot van een broer en zus die als slaaf worden verkocht. Via de meesterlijke muziek van Fons Merkies (Petje af voor de spelers. Zingen doe je inderdaad met je tenen) word je als toeschouwer heen en weer geslingerd tussen haarscherpe komedie en diep drama. Oprechte ontroering wisselt de bevrijdende lach in razend tempo af. Tenminste in het begin. Naarmate het evenement vordert wordt de lach steeds minder en is zelfs een welgemeende grinnik niet meer te horen. Eén ding is duidelijk. Er is veel mis met de wereld en dat moet verteld.
Dit is een vakkundig gemaakte voorstelling door mensen met zeer veel smaak. En ondanks de zwaarte van het onderwerp en de tekst blijft de terechtwijzende domineesvinger ten ene male uit. Geen opgelegde postbus 51 moraal of wat. Niks van dat alles. Dit zijn de feiten, kijk of niet, luister of niet, leer of niet, maar ze moeten verteld. En wel door zeven zeer goede spelers. Ach, ik kan nog uren doorgaan.