De interesse ontstaat door het vreemde tafereel van een lange plank waar de flyers vanaf gezaagd worden. De verwachting gaat alle kanten op als je de houten doos ziet. En eenmaal ‘trapped in the box’ blijkt het leeg. De verbazing komt wanneer de voorstelling begint. Van alle kanten, van onderen en van boven komen de jongens binnenvallen. Goeie vondsten als het touw en het spelen met licht en geluid worden gevolgd door de wat meer standaard scènes. Ach, en poep en pies hoort er kennelijk bij, het blijft vies en grappig tegelijk. En opeens word de ruimte al rennend gevuld met een decor, wat mooi werkt, maar dan strandt in een scène die niet wil eindigen. En dat is jammer als het niet eindigt met de verbazing waarmee het begonnen was.

Schreef ik over hun vorige show dat ze volwassen waren geworden, nu zijn ze nog velen malen beter! Hele simpele goocheltrucs afgewisseld met standaard acrobatiek, maar zo goed uitgevoerd dat het een wervelende show werd. Elke scène verbaasde me weer. Dan weer een goede clue, dan te stom voor woorden/hilarisch grappig en dan een ontroerende scene met goede zang en plastic zakken. Je wordt de hele avond bezig gehouden, verbaasd en geanimeerd. Het was dan ook volstrekt te begrijpen dat de hele zaal als één man opstond en het begrip van staande ovatie een nieuwe definitie gaf. Als je nog kaartjes kunt krijgen, zorg dat je dit gaat zien. Puur vakwerk!

Na de Kaukasische Krijtkring van het NNT, alweer een Brecht. En ook het Ro Theater heeft ervoor gekozen om alles lekker overdreven te doen. ‘Wij spelen toneel’ theater, zoals het ook bij Brecht kan of hoort. Maar ik zie liever dat de acteur achter alle overduidelijke theatrale middelen zelf bewust is dat hij of zij aan het werk is. En dat zag ik alleen bij Baal’s moeder. En heel soms bij een te vroege (geregisseerde) opkomst. Maar voor de rest was het voor mij toch gewoon Baal die druppels in zijn ogen deed en niet de zeer goed spelende Fania Sorel.
Toch heb ik de twee en een half uur makkelijk volgehouden, omdat er veel te zien was. Als mijn aandacht verzwakte voor een monoloog van Baal dan kon ik altijd nog kijken naar Beppe Costa die al vanaf het begin onverstoord op allerlei instrumenten de voorstelling een ritme geeft.

Werkelijkheid en fantasie lopen in deze voorstelling fantastisch door elkaar. Met simpele beelden of juist hele drukke scènes worden de gedachten van de hoofdpersoon mooi uitgebeeld. Surrealistisch bijna. De lappen tekst weet Derwig heel goed te onthouden en uit te spreken, maar veel verder komt hij meestal niet. Nietvelt zwerft weer eens een beetje over het toneel, maar zelfs zonder tekst weet ze mij altijd te boeien.
Ik heb me echt verbaasd hoe mooi alles door elkaar liep, maar veel meer was er niet aan. Lelijke kooiconstructies die ook het licht niet ten goede kwamen. De hele avond heb ik gewacht tot de pilaar omvalt, maar dat doet ie helaas niet. En behalve dan dat dit een antwoord is op de huwelijkscyclus van Van Hove kan ik geen andere reden bedenken om dit stuk nu of ooit nog op te voeren.

Het probleem met theater op lokatie is dat ik meer naar de lokatie kijk dan naar het theater. Of in dit geval keek ik neer op een theater, want we zaten in een appartement tegenover de schouwburg in Almere.
Aardig stuk over een architect en zijn vrouw. Over hun relatie, hoe leeg en fantasieloos die is en was, net als de gebouwen die de architect in de klei neerzet. De tekst, naast de muzikale intermezzo’s, was de enige houvast, dus ik moest mijn aandacht wel verleggen van het uitzicht naar de kale nieuwbouw kamer. Goede tekst trouwens, met verrassende wendingen en venijnige opmerkigen goed vol te houden. De eerste scene blijkt zich af te spelen 3 jaar na de dood van de vrouw. En in de tweede scene zien we hoe zij dood ging. Allemaal op dezelfde plek. Ik miste alleen een derde deel, de eerste ontmoeting waar ze al die tijd al over gesproken hadden. Het was daarom ook erg kort, binnen 3 kwartier stond ik weer omhoog te kijken naar de plek waar het uitzicht zo mooi was.

Helemaal naar Lelystad afgereisd om deze twee stukken van Esther Gerritsen te kunnen zien. En gelukkig heb ik dat gedaan. Want daar staat wel een nieuw theater met sfeer. Heel gek, want het staat in een bouwput op een kale vlakte, maar eenmaal binnen en gewend aan de roze wand, is het gewoon gezellig. En in die stemming keken we naar de gezellige huisvrouw en het gezellige gezin uit Gras.
De huisvrouw is het sterkst als ze zelf de tekst uitspreekt. En als de vrouw alleen met de aardappel in één universum was gebleven was het helemaal goed. De drie impersonaties van haar gedachten voegen ook wel iets toe, maar verminderen wel het idee dat het de vrouw zelf is die zichzelf helemaal kapot wacht op haar man. En dan die liedjes! Waarom?
Gras is zo goed en vanzelfsprekend geschreven dat je het niet slecht kan opvoeren. Hoewel ik om me heen wel eens hoorde dat het eigenlijk nergens over ging, dat maakt niet uit, het zijn ijzersterke dialogen. Een grasmat, vier stoelen, goed spel met hier en daar een individuele uitspatting. En ook hier de vraag waarom die muziek?

Heerlijk die mannen in jurken. Het NNT leek meteen veel meer op de Paardenkathedraal en kreeg ook gelijk wat meer diepgang. Het was weliswaar even wennen aan de overdreven theatraliteit, die ik bij een Brecht niet zou willen zien, maar het is een keuze en als toeschouwer ga je er uiteindelijk wel in mee.
Eenmaal gewend zat ik een avond geboeid te kijken naar goed theater. Goed acteerwerk, vooral van Jef Hoogmartens, kleine rollen maar aanwezig en duidelijk. Zoals de kleine educatieve hint, dat als je iemand verkracht, dat je het dan wel veilig moet doen. Daarnaast was best wel eng om die terrorist in het donker te zien wachten. En het was fijn om even wakker geschud te worden met het tweede verhaal over de rechter. Alleen jammer van de onnutige live muziek en de niet zichtbare beamerbeelden op de achtergrond.

Eerst een zucht en dan pas applaus. Het einde greep mij wel aan, dat is nog maar zelden voorgekomen. Hoewel ik even de aandacht verloor, toen het te veel van hetzelfde werd, maakte het einde het wel weer goed.

Een vader en zijn dochter, gevlucht en gestrand, ergens. De vader wordt gek, van zichzelf, van zijn mislukte plannen, van het verlies van zijn vrouw. De dochter wordt gek van haar vader. Het enige verschil met de dode moeder is dat de vader en dochter nog ademen. Als je zegt dat het goed komt, komt het dan ook goed als je niks onderneemt of kan ondernemen? Een aangrijpend drama dat in een flat bij je om de hoek kan plaatsvinden, zonder dat je er ooit iets van zou merken.

Het toneeldebuut in Nederland van de Zweed Henning Mankell. Nog nooit van gehoord, maar zijn dialogen zijn sterk en als de versprekingen bedoeld waren nog beter. Goed spel, misschien een beetje te gespannen, maar het was dan ook de première. Een simpel toneelbeeld, zoals altijd bij Suburbia en ook weer de gloeilampen, wat als spaarlampen verplicht worden?

De laatste voorstelling van de reeks, tenminste als ik de flyer mag geloven. Dus de publiekstrekkende of afstotende functie van een recensie is niet meer van toepssing op deze minirecensie.
Het was degelijk, goed en fijn om naar te kijken. Ik zit erg slecht in mijn Shakespeare, dus ik kan niet zeggen hoe zeer deze opvoering een bewerking is.
De kleine verwijzingen naar de afkomst van Othello zijn zo subtiel dat het gewoon een mens is en blijft. Even de ‘zakdoek’ om het hoofd wikkelen en het heeft meteen een dubbele betekenis, goed gevonden.
Gewoon een liefdesverhaal, soms verbeeld in dans (hoeft niet, past wel), soms in muziek (altijd fijn, live muziek) en soms in moderne taal(maakt het toegankelijk en fris).
Toneel kan, gelukkig, soms zo simpel zijn.

Dit stuk had beter zonder tekst gespeeld kunnen worden en dan ook een uur korter. Misschien kwam het doordat de tekst inderdaad te direct en te eerlijk was, zoals in het boekje omschreven wordt. Maar omdat de hele vormgeving en speelstijl ook al niks van de waarheid verbergt is er helemaal niets meer te beleven.

Het was een soort van Tjechov (Russisch), maar dan zonder goed plot. Het was een soort Molière (Ingebeelde Zieke), maar dan zonder een bevredigend eind. Het was een soort Beckett (Existentialisme), maar dan zonder het kunstzinnige of het confronterende. Het had iets kunnen zijn, maar voor mij was het niets.