Eerst een zucht en dan pas applaus. Het einde greep mij wel aan, dat is nog maar zelden voorgekomen. Hoewel ik even de aandacht verloor, toen het te veel van hetzelfde werd, maakte het einde het wel weer goed.

Een vader en zijn dochter, gevlucht en gestrand, ergens. De vader wordt gek, van zichzelf, van zijn mislukte plannen, van het verlies van zijn vrouw. De dochter wordt gek van haar vader. Het enige verschil met de dode moeder is dat de vader en dochter nog ademen. Als je zegt dat het goed komt, komt het dan ook goed als je niks onderneemt of kan ondernemen? Een aangrijpend drama dat in een flat bij je om de hoek kan plaatsvinden, zonder dat je er ooit iets van zou merken.

Het toneeldebuut in Nederland van de Zweed Henning Mankell. Nog nooit van gehoord, maar zijn dialogen zijn sterk en als de versprekingen bedoeld waren nog beter. Goed spel, misschien een beetje te gespannen, maar het was dan ook de première. Een simpel toneelbeeld, zoals altijd bij Suburbia en ook weer de gloeilampen, wat als spaarlampen verplicht worden?