Brecht on speed. Mensen, lekkere energie. Zo zie ik het niet vaak. Komt natuurlijk ook door al die dubbelrollen, waardoor het lijkt of er wel 150 acteurs aan de gang zijn (het waren er maar 10 of zo). Iedereen stortte zich zo rap en vol overgave in hun 100 verschillende rollen, dat ik er ondanks alle narigheid en horror behoorlijk van opbeurde. Kwam ook door het super romantische Hollywood einde waar ik stiekem al de hele avond op hoopte. Heb me onwijs laten meeslepen. Zal Brecht wel niet leuk vinden, maar ik dus lekker wel. Tomaatje omdat het op een gegeven moment allemaal iets te lang duurde, schrap schrap, zou ik zeggen. Ook de blazertjes (in een soort Teletubbie-kostuums!) sneeuwde soms wat onder. Visueel was het dan weer bijzonder mooi. De enscenering had ogenschijnlijk iets heel spontaans en chaotisch, maar was tot in de puntjes verzorgd. Duits theater-achtig. Nou ja, Noors dus blijkbaar. Extra gewei voor de rochelende baby. Ha ha, dat vond ik echt heel geestig.

“Wat gaan we eigenlijk zien vanavond?” “Brecht, dat is altijd lachen”. Deze flard van een gesprek ving ik op in de foyer van de Schouwburg. Zo had ik nog nooit naar Brecht gekeken en ik vraag me ook af hoe hard die mensen gelachen hebben.
Er zaten inderdaad wat grappige fragmenten in maar verder is het nogal tragisch en heftig allemaal. Bekend verhaal met toch weer een nieuwe draai eraan. Heel goed geacteerd, vooral Wolter Muller die parmantig trippelt als vette prins en Jef Hoogmartens die van bijna al zijn rollen iets bijzonders maakt. Als pantserruiter is hij het angstaanjagendst. Maar het grootste compliment moet toch naar de vormgeving: met weinig middelen zoveel suggereren is knap.
Ik las op sommige plekken wat gemopper over de overdaad aan gekke details maar ik vind dat juist prachtig, anders is het wel een heel erg bot verhaal. Nu is het weer een soort sprookje met het juiste happy end.

Een fantastische voorstelling. Het is waar, er werd slecht gezongen, de kwaliteit van het spel was nogal wisselend, en de keuze voor één actrice temidden van verder alleen mannen vond ik erg aanvechtbaar - maar dat viel allemaal weg tegen een ijzersterk regie-concept en een indrukwekkend toneelbeeld. Eigenlijk ben ik iemand die zoekt naar de spanning tussen spelers/personages, maar dat element was hier sterk ondergeschikt. Het ging om krachtige beelden die in een onstuitbaar ritme dooreenliepen. Het was een beetje alsof ik naar een schilderij zat te kijken van hoe-heet-die-scandinavische?-schilder-die-van-die-ruw-planken-zolders-schildert-waar-een-bloedig-mes-in-de-vloer-steekt dat tot leven was gekomen. Een voortreffelijke manier om het ‘verfremde’ karakter en de impact die de stukken van Brecht in hun eigen tijd gehad moeten hebben op te roepen voor een publiek dat alles al gewend is. Internationale allure.

Heerlijk die mannen in jurken. Het NNT leek meteen veel meer op de Paardenkathedraal en kreeg ook gelijk wat meer diepgang. Het was weliswaar even wennen aan de overdreven theatraliteit, die ik bij een Brecht niet zou willen zien, maar het is een keuze en als toeschouwer ga je er uiteindelijk wel in mee.
Eenmaal gewend zat ik een avond geboeid te kijken naar goed theater. Goed acteerwerk, vooral van Jef Hoogmartens, kleine rollen maar aanwezig en duidelijk. Zoals de kleine educatieve hint, dat als je iemand verkracht, dat je het dan wel veilig moet doen. Daarnaast was best wel eng om die terrorist in het donker te zien wachten. En het was fijn om even wakker geschud te worden met het tweede verhaal over de rechter. Alleen jammer van de onnutige live muziek en de niet zichtbare beamerbeelden op de achtergrond.

Het verhaal gaat om een dienstmeisje die een “vergeten aristocratisch kind” meeneemt ten tijde van oorlog om het te beschermen voor de soldaten die het willen doden. Ze getroost zich veel moeite hiervoor en op het einde (na de oorlog)komt de rechtmatige biologische moeder het kind opeisen. een rechter trekt een cirkel en laat beide vrouwen aan het kind trekken. De moeder die uiteindelijk besluit het kind niet te willen doorklieven krijgt uiteindelijk het kind toegewezen. Een aardig actueel thema ware het niet dat het NNT alle dramatiek heeft weggehaald door de biologische moeder door een travestiet of zoiets te laten spelen en het kind als tapijtrol (in babygedaante) te laten opvoeren. Het opgegroeide kind werd gespeeld door een volwassen dwerg die expressieloos de kreet Nee moest uitschreeuwen toen het bewuste getrek in de cirkel voltrokken werd. Is het nou zo moeilijk om een centraal dramatisch conflict te laten bestaan? Je kunt echt niet alles onder de zg. verfrumdingseffecten verschuilen. Bovendien behoorlijk waardeloos dat als je een stuk speelt waar goddank rollen voor vrouwen inzitten dat je deze ook nog laat spelen door kerels. Geen enkele meerwaarde. Zonde dat de regie zo ver is afgedwaald en niet een jongere kleine acteur heeft gevonden om de rol van het kind te spelen en een vrouw als biologische moeder. Het hele centrale dilemma van de kaukasische krijtkring ging in deze bewerking voor gruis. Ik denk dat er nog vaak gedraaid wordt in dat graf van Brecht.