helemaal eens met vorige recencent.. maar niet allemaal gaan want ik wil nog een keer….

Zien!
Zien!!
Zien!!!
Wat een talent heeft die man! Schitterende vertolking van Brel en naast schitterend spelen kan Jeroen Willems ook werkelijk fantastisch zingen.

Dit is theater zoals theater bedoeld is. Op sommige momenten grotesk en op andere momenten buitengewoon integer. Soms scherp en op soms bijzonder zacht. Jeroen Willems begint de voorstelling met een bijzondere monoloog waarin hij wederom laat zien hij een meester op het gebied van de timing is! Ondanks het feit dat menig toeschouwer louter voor de liedjes van Brel komt, vind ik dit een onmisbaar deel van de voorstelling. Ik denk weer even met weemoed terug aan de voorstelling van Twee Stemmen die ik een paar jaar geleden van Jeroen zag. Na deze monoloog transformeert hij zich tot vertolker van de vertaalde nummers van Brel. Hij zingt de nummers niet alleen, maar speelt ze op een manier die een goed acteur betaamd. De begeleidingsband is perfect en weet de stemmingswisselingen perfect te accentueren. Ik heb niets op deze voorstelling aan te merken en zodoende dan ook 6 geweien. Kortom alle mannelijke acteurs in Nederland kunnen vanaf nu gerust gaan slapen; Jeroen Willems verdient ook voor deze voorstelling de Louis d’Or.

Benieuwd wat Komrij geschreven had. De vervangende monoloog, gebaseerd op Brel-interviews, stelt zwaar teleur, want hoogst clichématig. Het neigt zelfs vervaarlijk naar cabaret. Gelukkig duurt dat niet lang. Als Jeroen Willems gaat zingen en een prachtcombo hem zeer geaffineerd begeleidt, valt er veel te genieten. Niet alleen is de repertertoirekeuze verrassend. Ook de teksten baren opzien. Vele zijn opnieuw vertaald, sommige door Rob Klinkenberg, de meeste door Peer Wittenbols die daarmee nog eens zijn eminente schrijverskwaliteiten onderstreept. Het mooist is Willems als hij zich concentreert op zijn liedtekst en de uitvoering ervan. Helaas is dat niet altijd het geval. Willems lijkt soms Brel te imiteren, maar straalt vooral erg veel arrogantie uit. Dat kan aantrekkelijk zijn zoals bij een Robbie Williams, maar bij Willems werkt het afstotend. Doodzonde dat een acteur van zijn klasse zich laat verleiden tot onvervalst schmieren. Het leidt te veel de aandacht af van uitstekende vertolkingen van liedjes als Laat me niet alleen en Leerdam.

Alhoewel geen gelukkige plaats, eerste rij, toch wederom genoten.
De monoloog is zo knap gespeeld en goed verweven met de latere prachtige teksten.
Elk lied een nieuw monoloog. Met muzikanten die zo heerlijk met elkaar en met Jeroen samenspelen.
Toch gaat mijn voorkeur uit naar het Oostpooltheater.
Op elke plaats heb je daar als toeschouwer een goed zicht op het toneel en er is een grotere intimiteit.
AB/Arnhem

Enigszins gespannen gingen we naar Brel 2, gespannen omdat ik hoopte dat deze voorstelling net zo meeslepend en betoverend zou zijn als de eerste en of het wel zou werken in de schouwburg. De spanning was snel verdwenen, de monoloog vond ik een stuk beter dan de vorige keer, knap om zo klein te spelen in zo’n zaal. Het leek alsof Komrij toch een beetje aanwezig was in de personage … De hele voorstelling heb ik me mee laten voeren, ook al was de zindering in de zaal minder te voelen dan in het Huis van Oostpool. De muzikanten waren wederom subliem, maar leken zelf overdonderd door de staande ovatie. Mijn aanvankelijke twijfel of er uberhaupt iemand anders dan Brel Brel kan vertolken is nu wel verdwenen: Jeroen Willems kan het!

Hoe goed mag een try out zijn? Hoe ver ga je?

Op de laatste try out aan de vooravond van de première van Brel XL of Brel 2 gaf Jeroen Willems wederom een indrukwekkende vertolking van de teksten van Jacques Brel. Evenals in het voorgaande “Brel, De Zoete Oorlog” werden de liederen voorafgegaan door een monoloog, die dit keer vanuit een mannelijk personage speelde met de thema’s die later terugkeerden in de chansons.
Afgezien van het feit dat sommige toeschouwers schijnbaar moeite hebben met deze twee samengevoegde vormen van theater, leek ook dit personage zelf nog te zoeken naar de subtiele balans in het overbrengen van de dromer en de existentialist. Persoonlijk kan ik het wel waarderen als men de toeschouwer wat laat bungelen in de interpretatie, al zal de gemiddelde schouwburgbezoeker zich eerder vastklampen aan het vermaak van de muziek die volgt. Wie daarbij echter uitgaat van een compleet nieuwe samenstelling van liedjes komt echter bedrogen uit. Brel XL is, zoals de naam zegt, minder monoloog en meer Brel in zowel woord als muziek, dat betekent dus eerder een aanvulling en aanpassingen op het eerdere repertoire dan een compleet nieuwe voorstelling.
Het talent en miniatuurwerk van Willems blijft onvolprezen, zo leidt hij ons van chanson naar chanson, van personage naar personage, begeleid door het fantastische muzikale quartet. Toch vraag ik mij af in hoeverre hij zich inhield vanavond, de intensiteit en het plezier dat hij twee jaar geleden heeft laten zijn, heeft zal hopelijk nog meer te zien zijn in de komende weken. Vergeleken met de try out van twee jaar geleden miste ik natuurlijk de chemistry van de intimiteit van het Oostpool theater. Het was bijna bizar om met een try out voor een uitverkochte schouwburgzaal met een directe staande ovatie te staan. Bij het in ontvangst nemen hiervan keken de muzikanten zelf ook nog niet geheel voldaan, wat wellicht betekent dat er nog aan gewerkt zal worden. Hopelijk gebeurt dat ook, want met zoveel talent en inhoud zal er genoeg inspiratie opgedaan kunnen worden…