Ik en theater…. ik ga nooit naar het theater.
Een keer met m’n ma naar Slippers met Peter Tuinman, het was wel leuk, maar niet mijn ding zeg maar.

Nu ging ik naar Cyrano, maar hallo, daar speelt mijn favo acteur in, dan moet het wel leuk zijn!
Porgy Franssen is MIJN favo acteur.
Hij is het meest bekend uit de tv-serie Keyzer & De Boer advocaten, dat momenteel niet meer op de buis te zien is, maar wel weer in het voorjaar! Nog even geduld dus :)

Cyrano was erg leuk, het was grappig en heel mooi gespeeld.
Ik had een paar recenties gelezen op internet en iedereen was positief!
Mooi dus, haha!

Porgy Franssen speelde inderdaad de sterren van de hemel en de andere, Roos Drenth en Bob Wind speelde ook erg goed!

Sommige stukken waren echt super grappig en daarna weer indrukwekkend neergezet.

En toen het afgelopen was ging het hele publiek staan en klappen en dan zeg je de acteurs echt genieten en terecht want het was een avond om nooit meer te vergeten!

Na de voorstelling heb ik nog even gesproken met Porgy Franssen en dat was echt super leuk!
Ik hou de website van Porgy Franssen ook bij en dat is ook heel leuk!

Maar het toneelstuk was echt super en je moet er echt nog heen, want in novenber gaan ze een tour maken en misschien komen ze wel bij jou in de buurt!!
Dan moet je er zeker heen gaan!

Gedateerd middelbare schooltoneel. Waarom moet deze voorstelling de speelplekken in de kleine zaal opsouperen? Onbegrijpelijk wat men in deze regisseur ziet. Saai, cliche, niks vernieuwends. Toneel zoals je voor de tweede wereldoorlog zou zien. Porgy speelt technische en oningeleefd, hoewel als een fenomenale vakman (wat nog enigzins interessant is om naar te kijken). De tekst is prachtig, maar dat wisten we al.

Porgy Franssen speelt de titelrol en hij schittert op het toneel. De jonge acteurs Roos Drenth (Roxane) en Bob Wind (Christian) geven hem goed tegenspel, maar de ervaring wint hier. Franssen is een meester in vinden van evenwicht tussen de dieptragische en komische elementen van zijn rol. Je moet lachen, terwijl je weet dat het karakter een gekweld man is, verteerd door zijn liefde voor haar en onmachtig die liefde te bekennen. Wat een intense rol, waarin ik door de uitstekende acteur tot het eind toe werd meegesleept. Een ‘kleine’ Cyrano, maar groots in de uitvoering!

Natuurlijk is “Cyrano” der dagen zat, een beetje sleets en van andere tijden. Maar dit maal vallen toch vooral de bekoringen van sierlijke grootspraak en elegante liefdesverklaringen op. Want Porgy Fransen maakt met behulp van die “lappen tekst” gekunsteldheid pakkend en overtuigend. Ondanks al die tierelantijnen van weleer zie je een zelfingenomen snoever en vechtersbaas die ontroert door zijn onzekerheid. En Roos Drenth (die drie jaar geleden goed was als Louise Brooks)is de vrouw waarvan je helemaal gelooft dat stoere mannen er voor vallen. Theater EA was weer eens beter dan Ajax, Terkan Töroglu beter dan Danny Blind.

Kijk in de spiegel. Zeg: “Dag, Cyrano.” Want al heb je niet zo’n belachelijke neus als hij, je hebt je beslist wel eens te min gevoeld voor degene die je liefhad.
Dat is en blijft de kracht van het verhaal van Cyrano de Bergerac: de herkenbaarheid. Ieder van ons heeft kwaliteiten die ons uniek en begeerlijk maken, maar zijn ze goed genoeg? Zullen ze niet overschaduwd worden door onze belachelijkheid, onze lelijkheid op andere gebieden?
ThEAter EA maakt met haar productie Cyrano die herkenbaarheid zó tastbaar, dat het publiek zich moeiteloos laat wijsmaken dat het een slagveld ziet, een tuin, een balkon, terwijl er op het toneel niet meer te vinden is dan wat lamellen en een witte strook op de grond. We zijn één geworden met de personages, en als zij op een slagveld zijn, zijn wij dat ook.
Dat we ons laten meeslepen is beslist voor een groot gedeelte te danken aan de acteurs, die nu eens niet – zoals helaas maar al te vaak het geval is – hun teksten DUI-DE-LIJK AR-TI-CU-LE-REND de zaal in dreunen. Het spel is bijna naturel, en waar het theatraal is, komt dat doordat de personages theatraal zijn.
Een prachtige vondst is De Neus, die niet belachelijk of lelijk is, maar statig en een beetje angstaanjagend. Hij eist direct de aandacht op, maar stoort niet. Het metalen geval, met een beugel aan Cyrano’s hoofd bevestigd, staat in zekere zin los van hem. Cyrano beschouwt zijn neus. Hij lijdt aan zijn neus. Maar tijdens het stuk bekruipt je het gevoel dat hij zich de afstotelijkheid van dat reukorgaan misschien maar verbeeldt. Als het zijn neus niet was geweest, waren het vast wel zijn oren die niet deugden. Cyrano is een onzeker mens. Hij is ook een intelligent mens. Hij begrijpt hoe eenvoudig het is je belachelijk te maken door je liefde te laten blijken. Hij durft alles: hij is een vechtjas en een krachtpatser, maar belachelijk zijn… dat durft hij niet. Daarom verstopt hij zich achter zijn neus.
Maar hij beschermt daarmee niet alleen zichzelf. Cyrano dénkt misschien wel dat hij Roxane wil, maar in wezen hunkert hij naar de onbeantwoorde liefde, omdat die als enige volmaakt kan zijn. Zo verheerlijkt hij niet alleen Roxane, maar ook de liefde, en – zoals al gezegd - zichzelf. Hij is de verborgen verleider. Hij is beschouwer én slachtoffer en hij geniet van zijn eigen lijden dat prachtig is en dramatisch.
Is Cyrano dan een neuroot? Nou en of. En de hemel behoede ons voor normale mensen. Kijk in de spiegel en zeg: “Dag, Cyrano.”
Geniet ervan.

Prachtige voorstelling, mooie vormgeving in kleur, decor en licht. Goed spel waardoor de teksten blijven boeien!

De regie is saai, het spel, ook van Porgy Franssen, is matig en de lappen teksten zijn eindeloos. Slaap ligt al na twintig minuten op de loer. Niet om door te komen.