Ik had Woyzeck nog nooit gezien, dus ik was blij dat het er nu eindelijk van kwam. Het is een vreselijk stuk, maar wat een móóie voorstelling heeft het RO theater er van gemaakt! Het begint al met het multifunctionele baldakijn dat voor een geheimzinnig sfeer zorgt: een extra gewei voor Paul Gallis. Het verhaal is niet echt navoelbaar en Gerardjan Rijnders maakt het extra vervreemdend en dus nog minder aantrekkelijk. De Woyzeck van Rogier Philipoom is een goedzak, maar wel sneu en een beetje eng. De meeste indruk maakt Jacqueline Blom, zij zet een paar hele bijzondere types neer.

Typisch geval van verkeerde verwachtingen: ik had een theatervoorstelling met veel muziek verwacht maar het werd een optreden van een hele goede band waarbij de zangers de liedjes op een theatrale manier aan elkaar praatten. Geweldige muziek, vaak geestige vertalingen (Sta bij uw vent voor Stand by your man) maar toch: een concert is geen theatervoorstelling. Els Dottermans en Wim Opbroeck kunnen goed zingen en ik heb een leuke avond gehad maar ik vroeg me toch af en toe af waarom ik in de schouwburg op een stoeltje zat in plaats van in een feesttent aan een statafel te hangen.

Jaa!!! Theu Boermans heeft het weer geflikt: hij heeft weer een prachtige Shakespeare voorstelling gemaakt waarin alles en iedereen op zijn best is. Het is afwisselend komisch en tragisch en spannend en mooi tegelijkertijd. Zoals Pierre Bokma de aandacht naar zich toe kan trekken is ongekend, zijn Shylock balanceert tussen afkeer, angst en woede. Loes Haverkort ontwikkelt haar Portia zeer overtuigend van jong, blond ding tot sterke vrouw. Een extra gewei voor het decor: het contrast tussen de glitter en het vuilnis is ijzersterk. Het zou eeuwig zonde zijn als dit het laatste stuk van de Theatercompagnie zou zijn. Want zoals deze voorstelling wil ik er elk seizoen minstens één zien.

Wat een sááie voorstelling! Het begin is spectaculair maar gaandeweg zakte ik vanaf het puntje van mijn stoel steeds verder achterover. Volgens het programmaboekje is regisseur Robert Woodruff op zoek naar contrasten maar het lijkt erop dat hij zo druk bezig was met die contrasten en met de vorm dat hij vergat dat er ook nog een verhaal vertelt moet worden. En een heel tragisch verhaal nog wel. De acteurs hebben er niet veel lol in, de zangeressen daarentegen staan vol overgave te zingen. Jammer alleen dat hun scènes niks toevoegen aan het geheel, integendeel zelfs, ze wekken alleen maar irritatie op. En waarom al die poppen daar maar een beetje stonden is me een raadsel. Jammer.

Erg gelachen om de teksten uit de Jacques Plafondkoker. Oude (radio)tijden herleven lijkt het wel. Goed geacteerd door Kees Hulst en Titus Muizelaar. Een extra gewei voor Kees Hulst: hij was aandoenlijk, sneu, saai en irritant en dat soms allemaal tegelijkertijd. Heb een hele leuke avond gehad maar de volgende dag bleek dat er weinig van was blijven hangen. Jammer.

De titel suggereert een soort cursus, iets dat inzicht verschaft in Brabanders of de Brabantse cultuur maar niets van dit alles. Er worden een aantal clichés op elkaar gestapeld met een gek hoedje erop en dat is het dan. We leren wel veel over de puberprobleempjes van de acteurs maar die zijn niet interessant genoeg om lang te boeien. De makers hebben “Brabants” en “mijn eigen jeugd” met elkaar verward. Ze hebben zich nog geprobeerd in te dekken door in de flyer naar een “bonte avond” te verwijzen, maar zelfs in mijn jeugd waren de bonte avonden van een stuk hoger niveau dan dit. Alleen als er gezongen werd was het nog een beetje te pruimen, verder was het tenenkrommend.

Prachtige voorstelling, maar wel voor gevorderden. Niet alleen vanwege het Duits en de haperende boventitels maar ook omdat je op zijn minst het verhaal van Les liasons dangereuses moet kennen om alles een beetje te kunnen volgen.
Maar dan is het wel geweldig. Hele scherpe tekst (véél tekst) en twee geweldige acteurs die naadloos van het ene in het andere personage glijden op een prachtige witte catwalk. Had alleen wel het gevoel dat Jeroen Willems de eerste 10 minuten meer met zijn accentloze Duits bezig was dan met zijn rol. Maar dat kan ook de kift zijn…

Prachtig, prachtig, prachtig.
Het ziet er om te beginnen prachtig uit. De eenzame weg van het speelvlak is niet alleen een weg maar is ook een landschap en een villa en alle andere dingen die je er maar in wil zien. Door de belichting lijken de acteurs soms te zweven tegen die donkere achterwand, dat maakt het heel bijzonder en het golvende vlak zorgt er ook voor dat de acteurs letterlijk lopen te zwoegen op hun rol.

De tekst is prachtig en dan interesseert het me eigenlijk helemaal niet hoeveel er van Schnitzler is en hoeveel van Kleijn en/of Boermans.

En de acteurs zijn natuurlijk prachtig, maar inderdaad: wat wil je met die namen. Ik ga niemand noemen want ze waren allemaal geweldig. Die ene tomaat is vanwege de slechte verstaanbaarheid af en toe. Ik weet niet of het aan de akoustiek lag, aan de enorme hoeveelheid tekst, aan het af en toe te hoge tempo of aan het stemgebruik van vooral Jappe Claes en Gene Bervoets maar soms verstond ik hen gewoon niet. En dat is jammer want van deze tekst wilde ik eigenlijk niks missen.

En inderdaad: de toevoeging “een stuk over de BabyBoomGeneratie” is overdreven en ook niet echt waar. Maar verder is het prachtig!

Een klassieke komedie vermomd als moderne klucht. Zoiets is dit geloof ik geworden. Af en toe zo ontzettend over de top dat het onbegrijpelijk wordt.
De acteurs zijn goed op elkaar ingespeeld, hebben er plezier in en maken de voorstelling. Jochem ten Haaf lijkt zich met de moed der wanhoop op zijn rol als nar gestort te hebben en dat geeft een hele bijzondere dimensie aan Toetssteen.
De vormgeving en de kostuums zijn even wennen maar ik hou wel van iets onvoorspelbaars. En ja, die kippen….

Het is een prachtig stuk en de acteurs zijn geweldig dus ik ging stralend de schouwburg uit. Maar op de fiets naar huis begon er al iets te knagen: was dit het nou? Was dit nou alles?
Het verhaal was prima te volgen, zelfs zonder de tvserie ooit gezien te hebben, dus dat was het probleem niet zo. Ik denk dat het komt omdat er iets ontbrak. Urgentie misschien. Kushner had iets heel belangrijks te zeggen toen hij het stuk schreef en het is me niet helemaal duidelijk of Van Hove dezelfde boodschap heeft. Of hij überhaupt een boodschap heeft of dat hij alleen een bijzondere voorstelling wil maken. Dat is hem wel gelukt overigens.

De projecties op de achterwand ontbraken in het eerste deel maar toen ze er in het tweede deel wel waren voegden ze niet zoveel toe wat mij betreft.