Het is weerzinwekkend hoe vaak de regisseur het nodig vond om in de vertolking van dit monumentale stuk geweld en sensualiteit te laten samengaan en te laten verwijzen naar incest, meestal los van de tekst. Zo streelt een vader eerst zijn zoon om hem meteen een klap te geven, dochters graaien in het kruis van de oude Lear, en een mishandeling wordt copulerend voltrokken. Het verhindert je om je in te leven in de personages. Flink schrikken mag bij Shakespeare, maar op deze manier is het armoedig.

Ik heb Lear al vaker gezien maar ik heb nu voor het eerst (bijna) gehuild bij de scene waar King Lear zijn dochter onterfd. Rick van Uffelen is zó intens beledigd en verdrietig over het verraad van Cordelia, dat schiet recht naar je hart. Die arme man..
Jammer genoeg eindigt het nogal rommelig, alsof ze er na 3 uur heel hard werken op het toneel opeens geen zin meer in hadden. Vandaar die tomaat. Eva van der Gucht is aandoenlijk als Cordelia en grappig als nar en ze kan erg mooi zingen maar ze schiet af en toe wel een beetje door. Een beetje minder mag wel wat mij betreft.
Maar over het geheel genomen een mooie voorstelling, niet in het minst door de soepele vertaling van Léon van der Sanden.