Ik houd erg van Joeri Vos de acteur en mogelijk is Joeri Vos de regisseur minstens zo interessant, maar dit stuk doet me dat nog niet besluiten.

Het begin van de voorstelling is erg sterk evenals het toneelbeeld, maar omdat ik halverwege mijn interesse verlies gaat dat eerst zo sterke beeld me tegenstaan. Waarom zo’n lelijk decor met oranje kunstgras (Nederlands symbool?) en een lullig fonteintje - kan ik diverse redenen voor bedenken maar mooi om te zien is het niet. Evenmin als de kostuums. Maar alles is met zorg gekozen, dat is duidelijk. Alleen, het waarom interesseert mij na een tijdje niet meer.

Maar de acteurs zijn mooi. Ik geniet vooral van René van ‘t Hof en Willem de Wolf, maar iedereen is goed.

Een groep amateurspelers die het gezellig willen hebben in gevecht met hun professionele regisseur die een mooie voorstelling wil maken en daarnaast met alle vrouwelijke cast en crewmembers naar bed gaat. Een oudere actrice die dat ook graag wil, maar helaas…haar wil hij niet. Dit stuk is niet echt mijn kopje thee, al zat ik echt te kijken van het spel van Wilbert Gieske (GTST) - hij is goed! Apart gewei voor hem.

Er zijn een paar erg leuke grappen, vrij veel gemiddelde, een paar heel flauwe, maar het laatste toneelbeeld is mooi. Peter Tuinman die het licht en het geluid aan het dirigeren is: de magie van het theater…..

Een toneelgezelschap, lijkt het, dat zich aan het voorbereiden is op de te spelen voorstelling. Zoals in het echt aan het gebeuren is. Bijzonder aangenaam om naar te kijken.

Ontspannen acteurs, mooi slordig, rommelig decor met veel doeken, toneelkleding en props. Het is niet steeds te volgen, al ken ik Hamlet goed, maar dat is van geen belang eigenlijk. Het is vooral een heel prettige voorstelling . Fantastisch werkelijk is de slapstick met als hoogtepunt een les lopen en liggen op het toneel waarin Ingejan Ligthart Schenk en Vincent van de Berg me laten huilen van het lachen. Heb ik iets te klagen? Niet echt. Alleen, ik zou deze voorstelling 6 geweien hebben gegeven als de echte Shakespeareteksten anders waren gebracht. Misschien niet mogelijk in deze setting? Echter, zeer, zeer de moeite waard. Hoop dit stuk volgend seizoen nogmaals te kunnen zien.

Mooi. Knap om zo’n kaal stuk zo boeiend te maken. Open voor alle mogelijke interpretaties.

Had er van tevoren een beetje tegenop gezien. Houd niet van alles wat Johan Simons doet en dan nu voor veel geld op de eerste rij zitten bij een marathon. Is dat wel slim?

Ja, dat was erg slim. God, wat een prachtige voorstelling! Waarom? Al sla je me dood. De akteurs, de inhoud, de vormgeving, het ontroerende, het krankzinnige, de akteurs. Alles.

Iedereen was goed, al blijf ik een grote voorkeur hebben voor de Vlamingen. Heerlijk om weer zoveel van Els Dottermans te zien en Wine Dierickx is prachtig en ik ben verliefd op Oscar van Rompay en Frank Focketyn imponeert me met zijn concentratie.

Zeer mooie, indrukwekkende voorstelling.

Ik had ‘s middags snel het stuk gelezen en was verkocht. Wat een mooi stuk! Wat een mooi, bijzonder stuk over de liefde. Maar het stuk zien had niet dezelfde impact op me, als het lezen had gehad. Waarom niet? Misschien omdat ik niet zo houd van Ria Eimers? Misschien omdat er te veel gelachen werd door het publiek, niet alleen in het begin, maar ook later toen, wat er gebeurde, mij ontzettend raakte, dit pleidooi voor de liefde en tegen het moralisme. En eigenlijk ook een beetje vanwege Bert Luppes? hoe geweldig ik hem ook vind. Hij was briljant bij tijden, vooral die scene met zijn zoon aan het eind vond ik geweldig, maar ik vond hem ook zoekend, zeker in het begin. Ik hoorde later dat het stuk voor de eerste keer in een lijsttheater werd gespeeld, misschien had dat er iets mee te maken? Maar mijn bezwaren zijn eigenlijk van geen belang. Het is een schitterend stuk en ik ben blij dat het in Nederland wordt gespeeld en dat het werd uitgekozen voor het Theaterfestival.

NT live is een nieuw initiatief waarbij voorstellingen van het National Theatre in London, in 65 plaatsen live te volgen zijn via het bioscoopscherm. Helen Mirren speelt Phèdre, dus Tuschinski zit vol. Ik zie veel landelijke theatermensen. Ik ken Engels toneel alleen van tv en film, maar die Engelsen zijn toch fantastische acteurs? Not. Of, ze zijn wel fantastisch, hun stemmen klinken kloek en klaar en de articulatie is prima in orde, maar verder…. Mens, wat is dit saai! Zelfs Mirren, die ik toch zeer bewonder, vind ik matig. Melodramatisch, totaal ongeloofwaardig en (vreselijk om te zeggen) lelijk. Waar is die sexy zestiger gebleven? Saaie kleren, afschuwelijke pruik. Ik hoor naderhand dat alle acteurs zendertjes dragen - in Nederland ben ik daar langzamerhand aan gewend en begin ik het zelfs prettig te vinden. In Engeland dragen ze weliswaar zenders, maar blijven ze galmen alsof ze het 6e balkon moeten bereiken. Het is stijf, er wordt alleen met het hoofd geakteerd, soms buigt iemand een knie op de grond. Ik heb heimwee naar Ivo van Hove en speciaal naar dat leuke Vlaamse jongetje dat tijdens Rocco en zijn broers konstant aan het rennen en springen was. Mijn respekt voor Nederlandse acteurs stijgt acuut. Die Theseus, wat een ramp. Is er dan helemaal helemaal niets goed? Nou ja….Dominic Cooper (Hyppolitos) heeft goede momenten, de scene waarin hij probeert zijn vader van zijn onschuld te overtuigen is mooi. En de boodschapper die komt vertellen dat Hyppolitos gestorven is, is geweldig. Eindelijk iemand met echte passie, niet alleen in woorden - zijn articulatie is trouwens bij tijden iets minder, goddank. Hem geloof ik tenminste. Hij laat mij zien wat er gebeurd is. Een gewei voor hem. En een gewei voor Tuschinski, want ik vond de kans dit te zien erg leuk, zelfs al was het stuk een ramp. Het National Theatre gaat nog 3 stukken op deze manier laten zien. Als ik kan, ga ik ook daarnaar kijken. 22.50 euro is te doen en als ik daardoor met een nieuwe blik naar het Nederlands toneel kan kijken, prettig!

Ik kan het hierboven om de een of andere reden niet aangeven, maar het gaat hier om het Holland Festival. Op het allerlaatste moment een kaartje kunnen krijgen om een levende legende te aanschouwen.
Twee dansers, respektievelijk 61 jaar en 53 jaar oud. Ik had nog nooit van Ana Laguna gehoord, ze is mooi en ze danst mooi, maar ik kan eigenlijk alleen maar naar Baryshnikov kijken - is het hem echt? Staat hij daar? Zie ik hem echt? Vreemde gewaarwording. Wat een geschiedenis heeft die man aan zich hangen. Dat zie je. Zijn dansen is natuurlijk niet wat het is geweest, er is af en toe een sprongetje of een pirouettetje, maar het is nog steeds erg mooi. Sierlijk, prachtige armen, handen en benen. Maar werkelijk adembenemend is de solo met zichzelf - hij danst en achter hem danst zijn videobeeld, eerst zoals hij nu is en dan de piepjonge, schitterende danser die hij ooit was. Hoe hij dan kijkt, danst, met zichzelf en met de schaduwen speelt. Grandioos! En ontroerend. En ook: wat een moed, dat hij dat durft, dat verschil zo duidelijk te laten zien. Misschien de laatste keer dat hij in Nederland heeft gedanst? Erg blij dat ik er bij was.

Ben heel erg geraakt. Prachtig stuk, prachtig ensemblespel. Zat (toevallig) prima, kon alles heel goed volgen en zien. Zeer onder de indruk. Kesting die zo geloofwaardig bloedgevaarlijk is, maar me ook aan het huilen maakt als hij naar zijn jongste broertje kijkt. Zijn impact op de familie die zo blij bij elkaar zit als Rocco heeft gewonnen. Het einde als dat jongste broertje helaas ook al de bokskant op lijkt te gaan. Dat speciale moment waarop Paroles wordt gezongen door Dalida, met de stem van Alain Delon, de oorspronkelijke Rocco uit de film, als tegenspeler. Mooiste stuk wat ik heb gezien sinds Angels in America. En de filmpjes van immigranten in Nederland die in de pauze te zien zijn, zijn enig en ook ontroerend soms. En wat zeer aangenaam was: de schouwburg vierde de opening van de Rabo-zaal en de toegangsprijs was maar 5 euro ipv 30 - had daar de dag van tevoren wel een uur voor in de rij moeten staan, maar dat vond ik niet erg. Deed wel wat New Yorks aan. Enige kleine punt van kritiek: Halina Reijn is een prachtig actrice, maar om de een of andere reden vermoeit ze me na een tijd. Geen idee waarom. Ik blijf echter graag naar haar kijken.

Een gewei omdat het verhaal zo duidelijk werd verteld, wat is het toch een ijzersterk stuk en een gewei voor de vormgeving. Een tomaat voor het acteren in het algemeen - ik vond niemand echt erg goed, misschien Jack Vecht een beetje als Julia’s vader, hem geloofde ik, niet steeds maar wel vaak. O.h.a. vond ik de verzen erg slecht gedaan. Tekenend is dat ik me het meest de dienaar herinner die niet kon lezen maar door Julia’s vader er steeds met gastenlijsten op uit werd gestuurd en die een taxusboomallergie had, niet door Shakespeare bedacht, maar waarschijnlijk wel op prijs gesteld. En ja, Romeo en Julia, ook een tomaat voor hen, het spijt me, ze deden erg hun best, maar het lukte niet. Met name bij Romeo had dat volgens mij met regie-keuzes te maken, want de acteur die bij het applaus stond te danken leek een heel ander iemand, dan die steeds maar glimlachende, merkwaardig voetenwerk hebbende Romeo. Ik had niet in de gaten wat Julia in hem zag. Omgekeerd wel trouwens. Het moment dat ze mekaar voor het eerst zagen was erg slecht geregisseerd, magie nihil. Maar wonderlijk genoeg was de sterfscene wèl mooi. Misschien moet die tweede tomaat niet naar R. en J., maar naar de regie gaan. Ik heb een paar jaar geleden Romeo en Julia zien dansen bij het Nationaal Ballet in de regie van Rudi van Dantzig op muziek van Prokokjev; die uitvoering heeft me tot tranen toe bewogen, wat me voor dit stuk logisch lijkt en de dansers hadden niet de beschikking over Shakespeare’s taal. Ja, tomaat voor de regie, most def.