Mijn eerste keer bij Laura van Dolron - ik kwam er zeer geïrriteerd uit, maar kan nu, een dag later, wel zien hoe knap het is wat ze doet. Een stel acteurs die niet mogen spelen van haar, maar alleen ‘zijn’, alleen lijken te improviseren, maar later blijkt dat toch niet zo te zijn. Soms was ik verschrikkelijk geraakt door wat er gebeurde, met name bij Iwan Walhain, heel vaak werd ik gek van het Woody Ällen-achtige neurotische geneuzel - ik zat hevig te verlangen naar mooie acteursprestaties, precies datgene waar de spelers en Van Dolron zelf het over hadden en toen mochten ze eindelijk spelen en toen verlangde ik terug naar het moeilijke gedoe op de stoelen. Ik ben er dus enigszins verward over, vind het ook erg cerebraal allemaal, maar wel fascinerend. En die scene met die dame uit het publiek die zich uit zou moeten kleden,dat zou echt theatergeschiedenis zijn, maar ja, dat kan toch niet, laat mij, Joris Smit, dat maar doen, per slot van rekening heb ik daarvoor gestudeerd - dat was wel erg erg geestig. Dus ik vond het wel mooi, maar heb daar tegelijkertijd een beetje de pest over in. Vandaar de tomaat.

Peepshowhokje - vantevoren is me gevraagd of ik bang ben in het donker of last van claustrofobie heb en nav mijn antwoorden (soms) krijg ik zorgzaam advies.
En dan zit ik 10 minuten in het donker (absoluut niet eng), vervolgens komen een aantal vrouwengezichten en een konijn langs in heel langzaam tempo. Vrouwen met gesloten ogen, met gesloten ogen die open gaan, een gezicht wat me aankijkt en heel dichtbij komt (dat is wel een beetje eng), een vrouw die mijn gezicht beschrijft aan mezelf, een vrouw die zich vragen over me stelt, die mij aan het denken zetten en een vrouw die de plaats van mijn spiegelbeeld inneemt.
En als het is afgelopen voel ik me alleen en wil ik eigenlijk weer. Ik kwam dat hokje binnen om naar die vrouwen te kijken, maar ik voel me bekeken en ook echt gezien!
Heel bijzondere ervaring. Volkomen passende titel.
Enige nadeel: het verpest me voor andere voorstellingen.
Niets haalt het hier meer bij.

Omdat die andere voorstellingen van de regie-opleiding zo tegenvielen had ik weinig verwachtingen, maar dit stuk was enig! Het begon al met de zaal binnengaan, goddank geen gewacht op een kluitje voor de deur om maar een goeie plaats te krijgen, maar ontspannen naar binnen via een andere zaal,heel veel te zien, beetje zoeken waar moet ik nou zijn en dan een plek vinden en naar de rennende, dansende, springende akteurs kijken en naar het binnenkomende, zoekende publiek, minstens zo leuk.
Er zat niet echt een verhaal in, dat had wel wat meer gemogen van me, maar het was echt zo leuk om naar te kijken, genieten van het levendige spel, echt spel. Mooie beelden, het laatste beeld echt superverrassend en het stuk raakte me.
Ik heb gehoord dat de regisseur van deze voorstelling de Ton Lutz-prijs heeft gewonnen. Leuk!

Ik had hier veel van verwacht, omdat ik de andere stukken die ik van Lucas de Man heb gezien erg mooi vond.
Maar het viel tegen.
Te boodschapperig en te saai akteren.
Het zingende meisje en de jongen die liefde zocht, maar steeds weer in elkaar werd geslagen, krijgen geweien van me.

Vooral de moeite waard omdat Joeri Vos erin speelt.
Ik vind hem een heel bijzonder acteur - ik ken momenteel geen andere Nederlandse akteur die zo ontspannen op het toneel rondloopt en daardoor steeds weer verrassende creatieve keuzes maakt. Alleen in emotioneel opzicht komt hij nog tekort, vind ik, maar verder gewoon heel erg leuk om naar te kijken.
Verder vond ik het niet geweldig. Best heftig stuk, maar het raakte me niet.

Ik vond dit een zeer matig stuk.
Er is kennelijk iets mis met mij, want ik lees hier en op de recensiemuur in het theater vooral veel lovends met name over het acteren, maar ik vond het acteren juist erg tegenvallen.
Ik vond Katja Herbers mooi en Jappe Claes vaak goed, maar ook vaak niet, maar verder, mwah.
Er was iemand met zo’n vervelende saaie eentonige stem en dat is dan een Naam? (Blij dat het de mijne niet is).
Gewei voor Katja en voor haar lef (o.a. het rennen en in de schuim duiken) en het decor. Dat vond ik grandioos.
Er was wel af en toe een mooi moment tussen 2 acteurs of een mooie scene, maar het was vooral zo erg Toneel. Weinig geloofwaardig.
Wat wèl erg leuk was, was het feestje na afloop (laatste voorstelling) met lekkere hapjes en acteurs die Bob Dylan zongen en harmonica speelden, met als hoogtepunt Rick de Leeuw, die gedeeltelijk a capella en zonder microfoon ‘Just like a woman’ in de Nederlandse vertaling zong.
Uiteindelijk dus toch een mooie avond.

De televisie-serie destijds in de regie van Mike Nichols, ongeveer het allermooiste tv-drama wat ik ooit heb gezien - ik was bang dat de versie van TGA verschrikkelijk zou tegenvallen daarbij vergeleken.
NIET!
Prachtig!
Een tomaat omdat ze de epiloog hebben weggelaten, dat vind ik wel erg.
Maar verder, volgens mij stuwt iedereen elkaar tot grotere hoogte - echt iedereen is goed. Kesting is natuurlijk briljant, maar ik was zeer aangenaam verrast door Roeland Fernhout, nog nooit zo goed zien spelen.
Leuk, dat Eelco Smits Prior speelt, hij was me destijds bij de Romeinse Tragedies al opgevallen.
Echt heerlijk toneel - er gebeurt iets met je als je daar zit, waarschijnlijk ook omdat het een marathon is.
Maar ik denk wel dat het helpt dat ik het stuk heel goed ken; ik vraag me af of mensen die het stuk niet kennen het spoor niet bijster raken af en toe.
Muziek van Bowie, mooi.
Verschrikkelijk lachen en zo ontroerend.

Een klucht - hetzelfde stuk wordt 3 keer gespeeld : 1e keer laatste repetitie, 2e keer met uitzicht op wat er gebeurt achter het toneel en in de coulissen, 3e keer voorstelling.
Met name 3e keer ongeveer zitten huilen van het lachen.
Zeer louterend!

Ik vond het begin overrompelend leuk. Zat ademloos naar Kostja, gespeeld door Joeri Vos, te kijken. Zo’n aangenaam gemak - erg prettig om naar te kijken.
Maar later verdween mijn enthousiasme enigszins. Ik vond de lichtheid geweldig, nog nooit Tsjechov op deze manier gespeeld gezien, maar het werkte niet steeds. Zeker niet aan het eind. En er waren scenes, zoals die tussen Trigorin en Nina die ik superlangdradig vond. Kennelijk vonden wat andere mensen dat ook, want die vertrokken, maar dat werd door Bram Coopmans echt meesterlijk getimed opgevangen - bravo daarvoor!
Maar…ik heb dit stuk vaak gelezen en nog nooit Kostja zo sympathiek gevonden, zijn wanhoop zo mee kunnen voelen en nog nooit zo in de gaten gehad hoe puur en dromerig Nina is, dat vind ik heel knap van deze voorstelling, dat te zien.
En Sorin, Michiel Nooter, was, niet steeds, maar wel vaak heerlijk om naar te kijken.
De tomaat is, omdat ik niet geroerd raakte aan het eind - als dat bij deze voorstelling had gekund, dat zou fijn zijn geweest.
Maar misschien waren er daarvoor net iets te veel lachjes?

Tot nu toe wist ik niet wat hierover te schrijven, maar ik ben enigszins geïnspireerd geraakt door de andere recensies, zowel over De Geruchten als Angels in America.
Ik had in de middag een stuk van de repetitie van Angels gezien en dat was me niet meegevallen, al vond ik het heerlijk het stuk weer te herontdekken; ‘s avonds zag ik De Geruchten en in eerste instantie was ik wildenthousiast, met name over Tom Dewispelaere - wat is die man briljant! Ik vond trouwens de meeste acteurs heel goed met hun stem werken. Want dat was toch vooral wat ze deden.
Maar na de pauze had ik moeite mijn aandacht bij het stuk te houden.
Ik denk dat ik het gekke, krankzinnige van andere voorstellingen van Olympique Dramatique miste - dat wat, na De Jossen en De Krippel, maakte dat ik alles van ze wilde zien. Was dat de invloed van Guy Cassiers? Mogelijk.
Maar het was wel een toneelavond die me een stuk enthousiaster voor toneel maakte, dan ik een tijd ben geweest.