Een traditionele uitvoering van Romeo en Julia, ofwel een beetje het duizend in een dozijn verhaal, ondanks let wel (!) de hedendaagse vertaling van Frank Albers. Leuk ‘acteurs ensemble’, alleen jammer dat de sterspelers in dit stuk niet de hoofdrollen vertolken en dat de hoofdrollen (lees; Romeo en Julia), naar mijn mening, geen sterspelers zijn. Het stuk duurt lang en door de bekendheid van de afloop was ik geneigd op de klok te kijken en werd er veel ‘geknikkebold’. Het decor is mooi en dynamisch, echter wordt er weinig spannends mee gedaan. De tweede helft vond ik qua acteerprestaties pakkender, maar dat kan ook een inhoudelijke reden hebben. Leuke rol van Mirjam Stolwijk en ook Jeroen Spitzenberger zorgt ervoor dat het stuk vermakelijk blijft. Stagefight lessen adviseer is de acteurs en misschien wat ‘tranencrème’ voor de geloofwaardigheid, ook vraag ik me nog steeds af waarom we continue Sophie van Winden’s derrière moesten aanschouwen, terwijl ze de 14 jarige Julia speelt.

Een gewei omdat het verhaal zo duidelijk werd verteld, wat is het toch een ijzersterk stuk en een gewei voor de vormgeving. Een tomaat voor het acteren in het algemeen - ik vond niemand echt erg goed, misschien Jack Vecht een beetje als Julia’s vader, hem geloofde ik, niet steeds maar wel vaak. O.h.a. vond ik de verzen erg slecht gedaan. Tekenend is dat ik me het meest de dienaar herinner die niet kon lezen maar door Julia’s vader er steeds met gastenlijsten op uit werd gestuurd en die een taxusboomallergie had, niet door Shakespeare bedacht, maar waarschijnlijk wel op prijs gesteld. En ja, Romeo en Julia, ook een tomaat voor hen, het spijt me, ze deden erg hun best, maar het lukte niet. Met name bij Romeo had dat volgens mij met regie-keuzes te maken, want de acteur die bij het applaus stond te danken leek een heel ander iemand, dan die steeds maar glimlachende, merkwaardig voetenwerk hebbende Romeo. Ik had niet in de gaten wat Julia in hem zag. Omgekeerd wel trouwens. Het moment dat ze mekaar voor het eerst zagen was erg slecht geregisseerd, magie nihil. Maar wonderlijk genoeg was de sterfscene wèl mooi. Misschien moet die tweede tomaat niet naar R. en J., maar naar de regie gaan. Ik heb een paar jaar geleden Romeo en Julia zien dansen bij het Nationaal Ballet in de regie van Rudi van Dantzig op muziek van Prokokjev; die uitvoering heeft me tot tranen toe bewogen, wat me voor dit stuk logisch lijkt en de dansers hadden niet de beschikking over Shakespeare’s taal. Ja, tomaat voor de regie, most def.

Voor de pauze mij zeer vermaakt met een goede Sophie van Winden als Julia. Zij zet een prachtige Julia neer, een echte puber met alle grillige karaktereigenschappen die bij een 14-jarige komt kijken. Ook de bijrollen van Jochum ten Haaf en Jeroen Spitzenberger zijn goed en nemen Marwan Kenzari op sleeptouw.

Na de pauze komen Jeroen en Jochum nauwelijks meer voor en moet Marwan het in zijn eentje doen, en dan zakt het in. Hij mist het goede spel van Jeroen en Jochum die hem in de eerste helft nog overeind hielpen. Nu alleen met Sophie, Mirjam Stolwijk en Pieter van der Sman valt hij giga door de mand. Pieter en Mirjam hebben rollen als dienarem om Marwan te laten uitblinken en het niet samen te doen. En de onvoorwaardelijke liefde die Spohie hem geeft geeft hij niet terug. Hij raffelt tekst af en het wordt gewoon saai. Ik heb ook het gevoel dat hij soms niet doorheeft wat hij nou precies zegt. En dat komt ook door de tekst, deze gaat van modern Nederlands naar ouderwets en springt van ouderwets weer over in ouderwets met rijm en zo gaat dat nog wel even verder, zo komt het publiek ook minder goed in de voorstelling en de acteurs ook. De voorstelling was ook te lang en er gebeurde vaak te weinig. Decor was weer prachtig maar kostuums weer lelijk.

Deze voorstelling had met opzich een goede cast heel veel kunnen bereiken, maar door de tekst en doordat Marwan niet het stuk kan dragen (geeft ook niet, hij is nog jong en hij komt er wel) wordt het uiteindelijk het toch net niet.

Bloedeloze voorstelling

Hoeveel personages ook door doodslag aan hun einde komen, Johan Doesburgs Romeo & JUlia blijft bloedeloos tot het einde. En dan bedoel ik natuurlijk de spanning die ver te zoeken is, niet het bloed zelf. De matig bezochte voorstelling in Deventer op 10 maart (ca. 140 m/v) mag toch geen reden zijn voor de acteurs om slecht te spelen?

De teleurstelling was des te groter, omdat ik mijn kinderen (15 en 12) voor het eerst naar een Shakespeare meenam. Een toegankelijk en inleefbaar verhaal, wist ik. Maar ze wilden weg in de pauze en ik gaf ze geen ongelijk (en daarmee toestemming te gaan). Als ouders bleven we wel de afloop afwachten, maar ook na de pauze kwam er geen verbetering. De acteurs draaiden braaf hun rollen af en de twee geliefden maakten hun noodlottige gevoelens voor elkaar niet waar.