Had er van tevoren een beetje tegenop gezien. Houd niet van alles wat Johan Simons doet en dan nu voor veel geld op de eerste rij zitten bij een marathon. Is dat wel slim?

Ja, dat was erg slim. God, wat een prachtige voorstelling! Waarom? Al sla je me dood. De akteurs, de inhoud, de vormgeving, het ontroerende, het krankzinnige, de akteurs. Alles.

Iedereen was goed, al blijf ik een grote voorkeur hebben voor de Vlamingen. Heerlijk om weer zoveel van Els Dottermans te zien en Wine Dierickx is prachtig en ik ben verliefd op Oscar van Rompay en Frank Focketyn imponeert me met zijn concentratie.

Zeer mooie, indrukwekkende voorstelling.

Verdeeld over twee avonden zagen we bijna vijf uur “Tien geboden”. Naar de oorspronkelijk studie van Kieslowski over de tegenstrijdigheid, ambiguiteit en dilemma’s van de dagelijkse pogingen om te leven in waarheid.

‘t Is een prachtige voorstelling door Johan Simons geworden. Nog steeds bloedserieus, maar prettig licht, vaak humoristisch, tenslotte zelfs met slapstickmomenten ( niet het sterkste deel trouwens).

Kortom, twee avonden met toneel dat ergens over ging, dat er prachtig uitzag en waarin bijna permanent bewezen werd dat Wunderbaum, NTG én Simons en gewelsige combinatie zijn.

De tien vertellingen van Kieslowsky geven een tijdsbeeld van het Polen van twintig jaar geleden maar ze zijn toch vooral een discussie over algemeen menselijke motieven. Door Koen Tachelet uitstekend bewerkt. Want het wordt nooit eenduidig. Voortdurend blijft de voorstelling vragen stellen. Verder lijkt alles wat Johan Simons de laatste jaren heeft uitgeprobeerd hier op zijn plaats te vallen. De indirecte rede bijvoorbeeld, eerder wel eens iets te geforceerd, komt nu optimaal tot zijn recht. Dat geldt ook voor de rommelig ogende scenografie van Bert Neumann, die juist heel precies blijkt te zijn, want decorstukken krijgen bij elk van de tien verhalen haast ongemerkt een nieuwe betekenis. En dan de acht acteurs, vijf van Wunderbaum en drie van NTGent, onder wie de fantastisch spelende Frank Focketyn, die samenwerken als een perfect op elkaar ingespeeld ensemble. Vijf keer moeten ze terugkomen. Vijf keer wordt er op vingers gefloten. Vijf keer wordt er massaal gejuicht. Een terechte beloning voor een prachtige voorstelling.

Wat een perfecte voorstelling. Iedereen komt aan zijn trekken: Drama, komedie, seks, liefde, ethiek en dan kan ik nog wel even verder gaan. Ook al was het de marathon, je verveelt je geen enkel moment doordat je steeds weer in een nieuw verhaal wordt geslingerd. Ook heel knap dat alle verhalen zeer gelijkwaardig zijn, er springt er niet echt eentje uit slechter is dan de rest. De acteurs zijn aan elkaar gewaagd en brengen elkaar naar grote hoogte. Knap geschreven verhaal, ook al wordt er vertelt en gespeeld, de wisseling van de 2 vormen is perfect (mede dankzij de acteurs). Ook prachtig gebruik gemaakt van muziek. Dit is gewoon een perfecte voorstelling die pefectie voorbijstreeft.

Elk van de tien geboden wordt gekoppeld aan het leven van iemand die een grote verandering in zijn leven meemaakt. (in deel 1, 5 van deze geboden) Deze mensen wonen in dezelfde flat, maar daar is weinig mee gedaan. Ook de verhalen hangen een beetje als los zand aan elkaar. Het was een geslaagde voorstelling, met leuke humoristische vondsten ook, maar op de een of andere manier heeft het me niet geraakt. Ook vond ik de geboden te ver af staan van de scène die er aan gekoppeld was. Het is een bewerking van een tv serie, ik denk eigenlijk dat die vorm er beter bij paste. En hoewel ik gecharmeerd ben van zaken als theatermarathons, dus in plaats van 5 alle 10 de geboden te zien, vond ik 5 geboden eigenlijk wel genoeg.

Toch jammer, minder dan een halve zaal gisteravond, want de Tien Geboden is best een interessante voorstelling. Een voorstelling over het zoeken van mensen, over de zoektocht en de uiting van liefde, maar laat ook zien dat wat mensen ondernemen vaak net niet lukt. Menselijk falen? Maar toch ook weer niet. De Tien geboden (of eigenlijk de eerste vijf) bieden de leidraad om dit te laten zien, zonder dat de geboden expliciet worden. Goed, want dit is denk ik ook de bedoeling van deze geboden. De enscenering is eenvoudig, maar transparant, het spel is krachtig. Wel blijft achteraf een beetje de vraag hangen wat nou de boodschap precies is. Iedereen kan er het zijne uithalen, enerzijds prima, maar het gaat naar mijn idee toch een beetje ten koste van de zeggingskracht.

Kijk die hele Kieslowski kon mij damals ook al niet bekoren en Simons’ enscenering brengt daar geen verandering in. Ik vind het dubbel duiken; religieuze geboden en godsverlangen menselijke maat geven en de open postdramatische speelstijl. Het kabbelt voort, het leven is erg de dilemma’s onmenselijk groot en uiteindelijk is het allemaal best saai. Maar als kerkdienst en meditatie geslaagd (en misschien op lange duur toch krachtig) want mijn verlangen naar overgave en passie is weer extra aangewakkerd.