Ik had ‘s middags snel het stuk gelezen en was verkocht. Wat een mooi stuk! Wat een mooi, bijzonder stuk over de liefde. Maar het stuk zien had niet dezelfde impact op me, als het lezen had gehad. Waarom niet? Misschien omdat ik niet zo houd van Ria Eimers? Misschien omdat er te veel gelachen werd door het publiek, niet alleen in het begin, maar ook later toen, wat er gebeurde, mij ontzettend raakte, dit pleidooi voor de liefde en tegen het moralisme. En eigenlijk ook een beetje vanwege Bert Luppes? hoe geweldig ik hem ook vind. Hij was briljant bij tijden, vooral die scene met zijn zoon aan het eind vond ik geweldig, maar ik vond hem ook zoekend, zeker in het begin. Ik hoorde later dat het stuk voor de eerste keer in een lijsttheater werd gespeeld, misschien had dat er iets mee te maken? Maar mijn bezwaren zijn eigenlijk van geen belang. Het is een schitterend stuk en ik ben blij dat het in Nederland wordt gespeeld en dat het werd uitgekozen voor het Theaterfestival.

Als ze hem de eerste keer aankijkt voelt Martin iets wat hij nog nooit heeft gevoeld. Een half jaar later is zijn liefde voor Sylvia, want die is het, nog steeds heel intens. Het voelt voor hem nog steeds heel natuurlijk. Wij weten, al voor we de zaal ingaan, wie Sylvia is. Of beter gezegd wat Sylvia is. Zijn vrouw Stevie niet. Die ontdekt dat waar we bij zijn. De laatste tijd was haar al wel een rare geur opgevallen. Dat wel. Edward Albee heeft veertig jaar na ‘Wie is er bang voor Virginia Woolf?’ een stuk geschreven over wat er met je gebeurt als je voor een ander valt. En over wat er met je gebeurt als je ontdekt dat je partner een ander heeft. Hij zet dat thema op scherp door die ander een geit te laten zijn. In de voorstelling van het O.T. spelen Bert Luppes en Ria Eimers, als het echtpaar, hun rollen ernstig, ook in hilarische scènes, juist in hilarische scènes, waardoor het geloofwaardig blijft. Als het dat niet meer is, aan het eind, omdat er dan ineens ook nog incest en opwinding met een baby in moet, ligt dat dus aan Albee en niet aan de regie of aan het spel. In nagenoeg hetzelfde decor als waarin ze in ‘Wie is er bang voor Virginia Woolf?’ ook al samen schitterden, doet Bert Luppes het nu weer fantastisch, maar wat Ria Eimers laat zien, hoe ze haar personage stap voor stap met ‘het ondenkbare’ laat omgaan, hoe ze daarbij balanceert op de dunne draad tussen komedie en tragedie, dat is zo perfect, dat wordt de Theo d’Or, daar is eigenlijk geen discussie meer over mogelijk.

Het was haast niet mogelijk om met hogere verwachtingen naar een voorstelling te gaan. Na het zien van Virginia Woolf van OT, die ik echt heel erg goed vond. Na het lezen dat Bert Luppes (speelde ook in een van mijn andere favoriete voorstellingen, de Bitterzoet) en Ria Eimers de hoofdrollen weer vertolken, echt twee hele sterke spelers. En ook na het zien van de voorstelling in Londen een paar jaar geleden, met Jonathan Pryce, die ook echt heel erg goed was. Dus wat betreft kon het eigenlijk alleen maar tegenvallen. Maar dat deed het absoluut niet! Wat een mooie voorstelling. Scherpe dialogen, super gespeeld, en hoe absurd het verhaal op eerste gezicht ook lijkt (50 jarige architect is verliefd geworden op een geit), je blijft de personages geloven. Hierdoor worden de situaties allemaal nog geladener en pijnlijker. De Geit heeft al mijn hooggespannen verwachtingen waargemaakt.