Ariane Schluter. Briljant.

Fringe Festival. Een van de ongeveer 80 voorstellingen is deze one-woman-show door Dette Glashouwer, ex-Suver Nuver. Ze maakt de voorstelling in het Engels, want ze gaat er mee toeren in Amerika, maar de voorstelling is heel Nederlands.

Ze slaagt er binnen 5 minuten in om het publiek mee te laten zingen met een of ander christelijk lied en we eindigen YES roepend (of No of Maybe, wat je maar wil!)

Het is een te gekke show van een te gekke vrouw in een te gekke outfit. Ik kom er, zoals velen met mij, ‘uplifted’ en grijnzend uit.

Vanavond voor het laatst. (ik ben geen belanghebbende!!)

Isabelle Huppert live zien, en réalité.

Vet gaaf.

Deze bewerking van ‘A Streetcar named Desire’ vind ik oninteressant. Het decor en de enscenering zijn bombastisch en pretentieus. De andere acteurs zijn weinig interessant, vooral de man die Stanley speelt. Er worden teksten toegevoegd die ik niet herken (behalve Salomé) maar waarvan ik later hoor dat ze uit o.a. La Dame aux Camelias en een stuk van Sophocles komen. Waarom? Beats me.

Echter, Isabelle is fascinerend. Ik moet naar haar kijken, die energie. Maar zelfs zij wordt aan het einde minder interessant, zo murw ben ik van al Warlikowksy’s toevoegingen. Het meest irritant is een lied dat na de verkrachtingsscene wordt gezongen en dat maar niet ophoudt.

Het applaus is echter ovationeel. Kan niet anders. Met zo’n ster. Ik heb nog nooit iemand zo zien danken. Rechtop staand, soms een vage glimlach, nauwelijks buigend. Zeer waardig. Is ze uitgeput? Zij draagt het stuk.

Ik geef 3 geweien, allemaal voor haar.

Ik kan niet eens precies zeggen wat ik van het stuk zelf vond, ‘Bruid in de morgen’ van Hugo Claus. Ik las dat het behoorlijk was ingekort. Het zij zo.

Mijn mond hing open en mijn tong hing uit mijn mond bij het kijken naar deze GEWELDIGE acteurs. Ik was diep onder de indruk van An Miller, die het eerste uur nauwelijks iets zei, maar constant lachte (geluidloos) of huilde. En Els Dottermans natuurlijk, die aan het einde ook geluidloos huilde, tranen stroomden over haar wangen maar ze praatte normaal….Hoe deed ze dat??? De andere acteurs waren ook prachtig, maar ik ben nu eenmaal een sucker voor grote emoties.

Wat zijn die Vlamingen toch heerlijk om naar te kijken. Echt alles, alles ligt bloot bij die lui. Heftig, intens, oer, schaamteloos, sensueel. Menselijk. En groots.

Dit is het mooiste acteren dat ik in heel lang heb gezien.

De Amsterdamse Stadsschouwburg was voor de helft, of misschien zelfs slechts voor een derde, gevuld. De voorstelling van zaterdag werd, bij gebrek aan belangstelling, maar helemaal geschrapt.

Zonde!! Waar ligt dat aan? Het p.r. beleid van NT Gent of dat van de schouwburg? Of hebben Nederlanders gewoon een slechte smaak?

Vlaamse jeugdtheatervoorstelling. De heerlijkste voorstelling die ik, misschien wel ooit??, heb gezien.

22 jongens, jongetjes, mannen, de jongste 8,de oudste eind 30 die 1 uur lang lopen, bewegen, rennen, dansen, appels eten, mekaar met appels bekogelen, verleiden, vechten, stilstaan, uitblazen en dat alles op aanstekelijke muziek waaronder ‘Rebel, rebel’ van Bowie.

Het windt me op, het geeft me energie, ik kom er met een grote glimlach uit, helemaal gelukkig.

Dit is een voorstelling om nog een aantal keren te zien. Omdat er zoveel te zien is, omdat ik aan het einde jongens zag die ik helemaal niet had opgemerkt, omdat het het een en ander zegt over meegaan met de groep en dat weigeren. Er is nog veel meer over te zeggen, maar deze voorstelling moet worden ondergaan.

Wat geweldig om zo vol energie en uitgelaten het theater te verlaten.

Ik ben een fan van Sanne den Hartogh en ook in dit stuk stelt hij me niet teleur. Ik vind hem geweldig.

Maar…ik raak verward door de tekst. Ik herken ‘Franny and Zooey’ van J.D. Salinger, een van mijn favoriete boeken. Echter, dat boek wordt helemaal niet genoemd in de flyer. Er staat dat de makers ‘geïnspireerd’ zijn door ‘o.a.’ J.D. Salinger en dat de tekst van Casper Vandeputte is. Thuis check ik het en ja hoor, ik heb gelijk. Alleen, er zijn andere namen gebruikt.

De volgende dag zet ik mijn bevindingen in het gastenboek van Toneelgroep Oostpool. Mijn bijdrage wordt verwijderd en men verzoekt mij per e-mail contact op te nemen. Dat doe ik en dan geeft de man van de publiciteit ruiterlijk toe, dat inderdaad, de tekst uit ‘Franny en Zooey’ komt en dat er eigenlijk ‘bewerking Casper Vandeputte’ had moeten staan i.p.v. ‘tekst Caspervandeputte’. Toneelgroep Oostpool is al bezig dit aan te passen in de programmaboekjes. De flyers waren een half jaar geleden gedrukt en tijdens de repetities is er gewoon steeds meer Franny en Zooey in de voorstelling gekropen.

Een paar dagen later ga ik nog eens kijken. Dit keer heb ik meer oog voor Maria Kraakman die ook prachtig speelt. Halverwege de voorstelling begint er een telefoon te rinkelen, steeds 1 ring en dan stopt hij weer. Dit blijft doorgaan. Ik raak zeer geïrriteerd; ook vraag ik me af wat dit met de concentratie van de acteurs doet, eerder hebben al 4 bezoekers de voorstelling verlaten….

Sanne den Hartogh heeft een lange, prachtige, tekst over acteren, publiek, de fat lady etc. en verwerkt hier zijn frustratie over de rinkelende telefoon in. Erg geestig. Het overige publiek begint zich met de telefoon te bemoeien en sist dingen als ‘haal de batterij eruit’. Het is een zootje. Jammer, de laatste avond in Amsterdam.

Toch, die tekst over acteren en acceptatie van het publiek in zo’n onrustige zaal maakt eigenlijk nog meer indruk op me dan hij al deed.

Mijn toch al grote respect voor de acteurs stijgt en ik raak ontroerd.

Mooie voorstelling, prachtige tekst, magnifieke acteurs.

Indrukwekkende voorstelling. Waarom vind ik dat? Ik weet het niet goed. Eigenlijk maakt hij op het eerste gezicht een oubollige indruk, maar ik was zeer geraakt toen ik het theater verliet.

Het was heerlijk om Jacob Derwig in zijn element te zien, ongelooflijk raar uitgedost, maar geweldig spelend. Ik moest denken aan de oude tijden bij ‘t Barre Land. Gelukkig. Ik heb hem altijd graag gezien, maar ik was deze zomer totaal op hem afgeknapt door de ‘In therapie’- serie. Ik vond Gijs Scholten van Asschat heel mooi. Zo subtiel en ontroerend. En de act van Wim Opbrouck als hij Jelena nog een keertje zijn liefde verklaart. Met dat grote dikke lijf van hem zich opvouwend en een kleuter wordend. Schitterend.

Voor de pauze moest ik erg lachen om de mislukte chemische experimenten, al vond ik de rook en de stank minder prettig. (Liefhebber)

Ik was half november aanwezig bij de openbare repetitie - toen speelde het hondje van Hilde van Mieghem nog een grote rol in het stuk. Ik miste het beest nu. Een beetje. Maar een hond blaft. Ik kan me voorstellen dat het niet werkte. Ook was de mise-en-scene anders, er werden toen schaduwen van de spelers bovenin het decor geprojecteerd. Dat was nu verdwenen. Wel interessant om dat te merken.

Ik had wat moeite met de toneeltoon van sommigen. Vooral van Van Mieghem en Pittoors. Al hebben ze beiden schitterende stemmen en vergat ik die toneeltoon op den duur wel, maar het is niet hoe bijv. Elsie de Brauw en Van Asschat spreken.

En Halina, ja Halina. Ik weet inmiddels wel hoe ze speelt. Maar toch. Dat personage, Lisa, hoe ze dat opbouwt. Mooi trouwens om te zien hoe zij en Derwig (broer en zus) op elkaar lijken. De brillen, dezelfde motoriek: steeds op een holletje lopend, met wijd naar buitenstaande voeten.

Het dramatische einde ging aan mij verloren. Het huis werd kennelijk aangevallen door de meute buiten, waar wij op de eerste rij van meegenoten omdat het halve decor op ons terecht kwam. Ik was dus eerder giechelig dan onder de indruk.

Maar toen kwam Halina/Lisa, dood naar ik aanneem, prachtig gekleed als een vrouw ipv het meisje dat ze de hele avond was geweest. Op de rand van het podium zittend zei ze haar monoloog. Het ontroerde me zeer.

Het was niet speciaal hoe ze op dat moment speelde, al raakte haar openheid, haar transparantie me rechtstreeks in mijn hart, het was zo opgebouwd gedurende de hele avond. En niet alleen door haar, maar door iedereen. Maar dat moment, dat speciale moment was zo ragfijn, zo intiem in die grote volle zaal. Prachtig.

De kracht van deze Hamlet zit, vind ik, vooral in Sanne den Hartogh. Zijn spel, zijn geweldige stem, zijn Hamlet.

Ik vind de kostuums schitterend en het decor mooi. Deze Hamlet begint heel licht met een praatje van Hamlet en Horatio (ook leuk) over acteren en dan een swingend begin van Claudius en Gertrude, maar hun zinderende spel zet niet door.

Ik heb een dubbel gevoel bij Polonius: aan 1 kant is het leuk om die grappige tekst te horen, aan de andere kant legt de acteur de grappigheid er, naar mijn smaak, te dik bovenop.

En ik mis de toenadering tussen Hamlet en Gertrude die wel in het stuk zit, maar hier niet. Wat ook wel weer klopt trouwens.

Ik vind het acteren wisselend van kwaliteit, Den Hartogh steekt echt met kop en schouders boven iedereen uit. Maar van die wisselende kwaliteit heb ik pas echt last helemaal aan het eind na de interessant geënsceneerde sterfscenes. De daarop volgende monoloog wordt dermate slecht gebracht dat ik er slechts met grote ergernis naar kon luisteren. Dat was een fikse domper, echt jammer, want ik was ontroerd door Den Hartogh.

Mooie tekstbewerking van Joeri Vos.

Ik was vergeten hoe goed Luk Perceval ook alweer was. Krankzinnig goed.

Geen makkelijke voorstelling, integendeel, maar zo rijk in ongeveer alles, van ideeën tot uitvoering. Hamlet gespeeld door 2 acteurs, de scene met de geest vormgegeven door een zaklantaarn op het publiek te richten, Polonius een oude vrouw in een rolstoel en Laërtes op stelten, de toneelspelersscene gespeeld door 1 acteur in een orgie van acrobatiek en slapstick. En het einde. Weergaloos einde!!

En wat zijn Duitse acteurs fantastisch! Zo sterk en gefocused.

Subliem.

De allereerste voorstelling, paar dagen voor de première, dus misschien verandert er nog van alles. Ik vind het vaak een feestje om te zien, een fantastisch spektakel, vooral als er muziek wordt gemaakt. Alle musici zijn geweldig en de musicerende acteurs (volgens mij speelden ze verleden jaar in ‘Help’) zijn heerlijk om naar te kijken en naar te luisteren en Gijs Scholten van Asschat zingt prachtig. Maar als er echt tekst wordt gespeeld, haak ik geregeld af. Ik vind nogal wat van het toneelspel houterig en saai, ook van de vrouwen, op Lady Anne na. Heel veel geschreeuw. Trudy de Jong is wel mooi in het stuk na de pauze, wat ik verder trouwens veel minder vibrerend vind dan de eerste helft. Gijs S.v.A. is natuurlijk absoluut niet houterig en saai, integendeel. Maar hij werkt zo hard dat het me soms benauwt. Maar goed, eerste voorstelling, misschien heeft dat er wat mee te maken.

Ik vind het decor erg mooi, beetje Johan Simons-achtig, op een gegeven moment een gigantische puinhoop. En de manier waarop mensen sterven doet me denken aan Ivo van Hove, maar het is indrukwekkend. De kostuums zijn prachtig. Alle mannen dragen een rok, zelfs de technici! Er speelt een mij onbekende jonge Vlaamse acteur mee (York) waar ik van geniet.

Maar al met al vraag ik me af of je Waits goed kunt combineren met Shakespeare. Het lijkt mij dat Shakespeare hier het onderspit delft. En het wordt me maar niet duidelijk waarom die vrouwen toch allemaal doen wat die klootzak, Richard, wil en dat zit me dwars en maakt de scenes met Lady Anne en koningin Elisabeth ongeloofwaardig, hoe mooi beide vrouwen ook spelen en hoe Gijs S.v.A. alles uit de kast haalt.

Echter, al met al een erg leuke avond, het podium is gigantisch, de eerste 5 rijen zijn weggehaald en dat maakt de zaal heel klein. Geeft een intieme indruk, ondanks al het geweld op de scene. En de foto’s van Tom Waits door Anton Corbijn in de foyer en in de hal zijn schitterend!