Misschien kwam het omdat ik op een slechte plaats zat, en daardoor veel niet heb kunnen zien. Misschien kwam het omdat 1 van de acteurs gewond was geraakt tijdens de repetitie van een volgende voorstelling,en daardoor vervangen werd door een collega met een script in zijn handen. Of misschien kwam het gewoon omdat het eigenlijk niet zo’n spannende voorstelling was. Het decor was op zich wel leuk, en waren een paar leuke vondsten bij. De dialogen waren niet zo bijzonder. En het verhaal kon me eigenlijk ook niet zo raken. Zaten natuurlijk wel mooie momenten in, zoals de eerste bokspartijen, maar dat waren er eigenlijk niet genoeg. Had heel even de hoop dat de hele verkrachting in het donker gespeeld zou worden, dat vond ik namelijk wel echt een spannende scène, maar toen ging het licht weer even aan, en was die spanning weer weg. Overgangen tussendoor waren wel weer mooi gezet. Denk eigenlijk gewoon dat de voorsteling een half uur korter wonderen had gedaan.

Ben heel erg geraakt. Prachtig stuk, prachtig ensemblespel. Zat (toevallig) prima, kon alles heel goed volgen en zien. Zeer onder de indruk. Kesting die zo geloofwaardig bloedgevaarlijk is, maar me ook aan het huilen maakt als hij naar zijn jongste broertje kijkt. Zijn impact op de familie die zo blij bij elkaar zit als Rocco heeft gewonnen. Het einde als dat jongste broertje helaas ook al de bokskant op lijkt te gaan. Dat speciale moment waarop Paroles wordt gezongen door Dalida, met de stem van Alain Delon, de oorspronkelijke Rocco uit de film, als tegenspeler. Mooiste stuk wat ik heb gezien sinds Angels in America. En de filmpjes van immigranten in Nederland die in de pauze te zien zijn, zijn enig en ook ontroerend soms. En wat zeer aangenaam was: de schouwburg vierde de opening van de Rabo-zaal en de toegangsprijs was maar 5 euro ipv 30 - had daar de dag van tevoren wel een uur voor in de rij moeten staan, maar dat vond ik niet erg. Deed wel wat New Yorks aan. Enige kleine punt van kritiek: Halina Reijn is een prachtig actrice, maar om de een of andere reden vermoeit ze me na een tijd. Geen idee waarom. Ik blijf echter graag naar haar kijken.

Veel van Van Hove’s recente voorstellingen heb ik twee keer gezien. Zo goed vond ik ze. Deze voorstelling bevalt me een stuk minder. Ik denk dat het voor een deel ligt aan de scenografie. De acteurs wisselen voortdurend van positie. Dan weer op het centrale bokscanvas, dan weer verdeeld over vier op stellages gebouwde woningen, en daar zijn ze (afhankelijk van waar je zit) slecht of helemaal niet zichtbaar.

Normaal heb ik niks tegen zendmicrofoons. Maar deze keer wel. Waar de acteurs ook zijn, op of buiten het podium, hun stemmen klinken uit vier hoog boven het podium hangende speakers. In combinatie met die ongemakkelijke scenografie heeft dat op mij een afstandvergrotend effect.

Heb ik niks positiefs te melden? Ja, toch wel. Het meer intieme spel met maar twee acteurs op de mat is af en toe indrukwekkend, de scènes tussen Hans Kesting (Simone) en Halina Reijn (Nadia) bijvoorbeeld. Fraai vind ik ook de scène waarbij de boksmat eettafel is geworden, als Simone vertelt dat hij Nadia heeft vermoord en Ciro (een sterke rol van Alwin Pulinckx) de familie, en daarmee het drama, op scherp zet.

Al met al heb ik een duidelijk mindere Van Hove/Versweyveld gezien dan ik de laatste jaren gewend ben.