Onderzoekstheater noemen ze het zelf, theater met veel feitenkennis en echte informatie. GIQ (gen IQ) gaat over gentechnologie en wisselt wensen, dromen en horrorscenario’s af met echte informatie. Elke avond wordt een andere specialist geinterviewd. Fijn, theater dat eens ergens anders over gaat dan de klassieke liefde, eenzaamheid en onbegrip. Ze delen ook nog een tasje informatie uit, en anthraxsnoepjes.

Het gewei - en dat is er eigenlijk een in het kwadraat - is voor de ruit, een groot rechthoekig stuk glas (laten we zeggen 6 x 1,5 m) dat rechtop in de breedte op het toneel staat en voortdurend vastgehouden moet worden door de spelers. Het stuk gaat over incest, het vasthouden van de ruit verbeeldt prachtig hoe ouders en kinderen op elkaar aangewezen zijn - niemand kan de ruit laten vallen. Verder is het een lang exposé over hoe incest werkt (zou werken), de kinderen komen aan het woord, de ouders betogen dat het uit de hand gelopen liefde is. Het werd voor mij niet meer dan ‘dat het eens gezegd werd’. In het spel onbegrijpelijk gefreubel en rare schapen- en andere loopjes over het toneel. En ik versta dat platte Vlaams echt niet.

Levend stilleven vol passie en humor.
Condooms gevuld met rood sap drillen zó dat je de substantie kan voelen. Het afwassen van potjes geeft je een sensatie aan je vingertoppen en ondertussen lopen associaties druk door elkaar heen.
Rare, mooie, idiote, nare wereld van het huishouden.
Wat een mooie manier van theater maken. Bravo!

Jan Fabre zonder de esthetiek en met ijzersterke teksten. Vier mannen bepalen hun eigen regels en om de beurt is iemand de lul. Die wordt dan in elkaar geslagen. Anarchie, neofascisme, het recht van de sterkste alliantie. De chaos op toneel is rauw, maar niet ongecontroleerd. Het ritme in de voorstelling sleurt je mee in de verwarring tussen kwetsbaarheid en gewelddadigheid. De monoloog op het eind komt dan recht naar binnen, geen enkele intellectuele distantie als zelfverdediging meer over.

De video projecties die een uitvergroot spiegelbeeld laten zien van de verouderde modellen en het schaamteloos spelen met hangtieten en ouderdomsvetkwabben zijn mooi. Verder is de voorstelling echt tenenkrommend. Knullige enscenering, te dicht op publiek, onhandige omarmingen en wat deed die worsteling daar op het eind?
Oei.

Mooi tooneel. De vanzelfsprekende lichtheid in het acteren was een streling voor elk toneelgevoeligzintuig. Vier uur met plezier gekeken. Een rijke maaltijd.
Geen gedoe, geen onverwachte interpretaties, geen commentaar. Van elk engagement naar wie of wat dan ook gekweten. Rechtdoorzee Gorkie (ook geen ‘laten we er een Tsjechov van maken’) en dat heel goed gedaan.

Douches op het toneel - nog nooit zoveel verademing gevoeld als een acteur er onder ging staan. De gerustelling dat alle huishoudplastic, chocoladepasta (hoef ik nooit meer op brood), ketchup, boter en meel er weer afgewassen kunnen worden. Troostende werking in de tergende strijd van lichamen en mensen, beesten. Sterk en misselijkmakend.
Extra gewei voor de band - de performers speelden zelf! Knoerthard en steengoed.

Voor de pauze was het domweg saai. Drie verhaallijnen van bewoners van hetzelfde verloren dorp. Trage soap. Na de pauze gebeurde er iets meer. Vooral in het verhaal van de twee broers, die elkaar moeten vergeven om hun vriend, de pastoor die zelfmoord pleegde, te redden uit het hellevuur. Een broer is daartoe geneigd, de andere blijft zijn egoistische spelletjes spelen. Boodschap door de hele voorstelling: in ontheemde oorden blijkt hoe barbaars en egoistisch de mens is. Plat. En de acteurs - ze kunnen spelen, natuurlijk - speelden ook plat. Maar toen op het eind was er heel even die broer die net iets meer moeite wilde doen. En leek de voorstelling opeens nog diepte te krijgen. Knap gedaan. Maar, grmfbl, vertel me niet dat alles plat is! dat mensen barbaars en egoistisch zijn. Vertel me hoe je daar op reageert, je misschien wel tegen verzet.
Passie uit platheid. Ik heb ook nog zitten huilen. Rare voorstelling.

Ik dacht dat deze voorstelling me langer zou bijblijven. Vooral de monoloog ‘forget about’, een opsomming van dingen waarvan je gevraagd wordt er even niet aan te denken was enorm raak en actueel. Maar waarom publikumsbeschimpfung? Ze draaiden de rollen om en maakten van het publiek een personage ‘your the best audience, you’re not … en dan kwam er een lijst van typeringen waar je liever niet mee geconfronteerd wil worden. Tijd voor hernomen kritiek? Als ze het ook bij zichzelf hadden gedaan ‘you’re the best co-actor…’ was het sterker geweest. Dan was het over beeldvorming gegaan, hokjes of slechte daden. Nu werd het flauw zeiken.

Tooneel voor iedereen vanaf 10 jaar. Best goed gedaan hoor, voor zondagmiddag met de hele familie naar de Meervaart. Maar eh, Belangwekkend? Beats me.