Wist u dat Het Vervolg De Appel van het zuiden is? Met een sterk betrokken vijftigers publiek, dat enorm cultureel komt doen op de zolder van de schouwburg? Het Vervolg is dan ook hard op zoek naar leuke jonge theatermakers die dan in de vorm van een stage een hippe voorstelling mogen komen maken, opdat het Vervolg ook jonge mensen trekt. Nu ja, aan Phaedra hebben de jongeren niets gemist, het was het theater van de vorm-standjes met teveel spuug en waterspetters. Één blik tomaten, omdat het verder allemaal niet zo belangrijk was. (Gelukkig gaat De Avonden binnenkort in reprise, is er toch nog iets om naar uit te zien.)

Vakmanschap is meesterschap, en Porgy Fransen is een meester. Dat wisten we al. Maar puur vakmanschap is sàààài!!! Dat zou een echte meester toch moeten weten. Misschien even op een kleine spiritstage en bedenken wat je daar op het toneel ook al weer en eigenlijk staat te doen, misschien?

Simpele, heldere vertolking van deze taaie Tsjechow. Mooi als je van deze auteur houdt, maar voor mij gebeurt er te weinig. Ik wacht op 2000, want ik word moe van de fin de siècle-verveling.

Net meer dan niksig, wat dat betreft doet de vrije productie niet onder voor het gesubsidieerde toneel. Er zaten zelfs aardige vervreemdende en dekonstructieve elementjes in de voorstelling. Maar ja, het bleef gemiep met al die vrouwen op een stokje.

Ruim twee uur duurde de biografie van Strindberg in deze voorstelling. De man was bezeten, van vrouwen en van “het genie zijn”. Dat gaat niet samen en uiteindelijk delft alles en iedereen het onderspit. Strindberg eindigt in een bad, waar hij zijn piemel maar gaat wassen. Want het is gewoon op. Leuke constructievoorstelling met rappe overgangen en een aantal mooie fragmenten. Jammer genoeg duurde het te lang.

Veel naakt op het toneel! Da’s even geleden. En het werkt ook nog. Zodra de kleren uit zijn, kunnen de personages eindelijk normaal doen. Nadat ze van de ene dans na de andere langs elkaar heen gekrioeld hebben in deze stad bij nacht komt er eindelijk rust en zijn ze gewoon wie ze zijn. Wel teveel gekrioel in het middenstuk, daar leek het of het improvisatiequotum nog gehaald moest worden. Dat wordt dan weer gered door het duet met koffie-kopje-en-schotel. Wauw. Je zou zelfs alleen daarvoor kunnen gaan.

Een gewei voor de tekst, Oscar’s taal en Shakespeare’s verzen zijn een bijzonder prettige combinatie (‘kut, een paard, een paard’). Een gewei voor het spel dat lekker helder is en met een plezier gebracht wordt waar je je vingers bij aflikt. Ook een gewei voor de regie die kiest voor moraal en zonder omweg er een Brechtiaanse Shakespeare van maakt. Een tomaat omdat Shakespeare voor dit laatste eigenlijk in de weg staat. Doe de volgende keer gewoon je eigen Brecht!

Dit is deel 2 van ‘Rhodos’, een trilogie en veel sterker dan deel 1 (‘Ben: Ik ben de economie’). Omdat de vrouwen rechtlijnig én kwetsbaar zijn. Omdat je ze meer ziet vechten tegen het grote ongeluk waarvan ze beweren dat het in hun leven niet bestaat. Monk is sterk in dit recht voor z’n rape confereance-theater. Soms neigt hun conferance echter teveel naar tonen, dan gebeurt er te weinig op het toneel. En duurt het te lang. Ik verheug me op deel drie.

Een gewei voor het opduiken van dit stuk. Het is geweldig hoe sterk deze tekst uit 1875 nu nog werkt. Alle feministische golven, de New Age drammerigheid en zogenaamd modern kapitalisme vervagen in de problematiek van dit stuk. We zijn wenig opgeschoten. De openheid waarmee de tekst gespeeld wordt is ook erg prettig. Leuke humor! Alleen het drama mislukt, omdat de schakels in de voorstelling maar niet willen.

Nu snap ik waarom Theu het geld van Art & Pro probeert weg te kapen: voor een nieuw dolby surround system in zijn kerk! Zodat de scenewisselingen daadwerkelijk oorverdovend worden. Verder is Maxim Gorki toch echt iets anders dan Tsjechov en het lijkt er sterk op dat Maxim meer humor bezat dan de hele Trust bij elkaar. Een gewei voor de vormgevers; wat een ijver.