Heel goede voorstelling, met veel nieuwe goede acteurs. Theatraal zeer sterk en politiek zeer noodzakkelijk. Fabre was nog nooit politiek, maar aanhoudende sympatieën van zijn stadsgenoten voor extreem rechts dwongen hem tot een reactie. Of kunst iets kan veranderen is een vraag die ik niet wil beantwoorden. Het is goed je te laten horen. Fabre doet dit, zonder zijn ‘theatertaal’ te verlaten. Het is de moeite waard naar Antwerpen af te reizen om deze voorstelling te zien en Fabre te vragen wanneer hij weer in Nederland komt spelen.

1 gewei voor de dansers/acteurs die zich al strijdende voor schoonheid in het zweet werken. Helaas tevergeefs. het stuk raakt mij op geen enkel moment en blijft hopeloos hangen in langdradige verwijten gericht aan ‘they’ (de regering?, de maatschappij ??) en aan mij, het publiek (‘de maatschappij, dat zijn wij’). Wij, die bang zijn om ‘pussy’ te ruiken (he ja, doe het nog es een keertje voor) en zelf alleen de geur van angst verspreiden. Wij, gevangen in een ons voorgehouden schoonheidsideaal waar niet aan te voldoen valt. Arme wij. Alles naar de kloten. Fuck you, motherfucker. zucht…

Douches op het toneel - nog nooit zoveel verademing gevoeld als een acteur er onder ging staan. De gerustelling dat alle huishoudplastic, chocoladepasta (hoef ik nooit meer op brood), ketchup, boter en meel er weer afgewassen kunnen worden. Troostende werking in de tergende strijd van lichamen en mensen, beesten. Sterk en misselijkmakend.
Extra gewei voor de band - de performers speelden zelf! Knoerthard en steengoed.