De Internationale Keuze (2001)

Prettig humoristiche voorstelling over dans, Werther en ironisch acteren. Ook zeer educatief op het gebied van Bollywood en hoe in die films gespeeld wordt. Wel te lang, maar met de Indiase Katai-dansen kwam ik de avond wel door.

Fijne voorstelling die veel ruimte laat voor eigen assiociaties en overpeinzingen, terwijl je in een paar uur een autoriteit wordt op het gebied van de Indiase dans. Dominante rol van tekst in westerse cultuur wordt onderuit geschopt met de bijhorende goede smaak. Wel te lang en positie van de video was niet altijd duidelijk, maar het was een goede avond postmodernisme. Ik zie veel brood in ‘Werther; the Musical’, graag, maar dan ook met zo’n kleine Duits schoolmeisje die op de achtergrond ‘Das leiden…’ voorprevelt!

Superieure les in theater maken en kijken van Christoph Marthaler. Als je in Duitsland woont wordt je al snel suïcidaal van dit soort überdramaturgische concepten, afgrijselijk dure decors en virtuoze acteerkanonnen, maar in Nederland kan ik er vaak naar smachten. Kortom: een avondje kwijlen voor de liefhebber.

Suprieur in uitvoering; decor is prachtig en acteurs kunnen alles. Prachtige dramaturgie en enorme compassie met mensen met een enorme dorst, dorst naar liefde en naar drank. En dan een laatste scene waar ik helemaal geen chocolade van kan maken. Loek Zonneveld noemt het geniaal maar ik snap er niks van. Moet ik hem toch eens vragen wat dat nou betekende…

Het was een soort opera, maar dan gesproken. Soms wel heel ritmisch gesproken, dan werd het bijna muziek. Het zag er ook uit als een opera met symbolisch bewegende mensen in mooie kleurige kostuums. Degenen in de zaal die Turks verstonden (en dat waren er een hoop) zijn er denk ik beter in geslaagd dan ik om mee te gaan in het zangerig vertelde verhaal. Als niet-verstaander moet je steeds die boventiteling lezen en voor dat je de filosofische zinnen (eenzaamheid is als een heuvel, waarover een brug.. etc.) tot je hebt kunnen nemen zijn zij alweer een stuk verder. Een gewei voor het toneelbeeld (mooi), de professionaliteit (goede acteurs, mooie geluiden) en het feit dat er een Turkse voorstelling stond in de Rotterdamse Schouwburg (bijzonder). Een blikje tomatenpuree voor de eentonigheid (anderhalf uur opletten lukte niet) en het gebrek aan humor (niemand heeft ook maar een keer gelachen).

Joehoe, blinden in de schouwburg! Ook zij betalen belasting en moeten van deze publieke ruimte gebruik maken (gewei). Maar dit is dus geen voorstelling hè? Tastinterieur van Manan Houben, staat er enthousiasmerend in uw folder. Niet meegemaakt. Sowieso weinig meegemaakt, want ik werd bij gebrek aan motorische specialisten gelijk ingezet om andere blinden te begeleiden. Daar gaat je ervarium. En een koptelefoon op, daarvoor hoef ik niet naar de schouwburg.

Engelsen die willen choqueren, dat werkt niet zo goed bij mij. Het blijft wat stoffig. Een combinatie van ‘Je me souviens’, ‘Publikumsbeschimpfung’ en ‘Mousse’. Ik vind al die voorstellingen dan los sterker. Duidelijk een eerste grote zaal voorstelling, het komt nog niet helemaal over het voetlicht heen. Interessante deconstructie en man in boodschappentas zal me altijd bij blijven.

Ik dacht dat deze voorstelling me langer zou bijblijven. Vooral de monoloog ‘forget about’, een opsomming van dingen waarvan je gevraagd wordt er even niet aan te denken was enorm raak en actueel. Maar waarom publikumsbeschimpfung? Ze draaiden de rollen om en maakten van het publiek een personage ‘your the best audience, you’re not … en dan kwam er een lijst van typeringen waar je liever niet mee geconfronteerd wil worden. Tijd voor hernomen kritiek? Als ze het ook bij zichzelf hadden gedaan ‘you’re the best co-actor…’ was het sterker geweest. Dan was het over beeldvorming gegaan, hokjes of slechte daden. Nu werd het flauw zeiken.

Douches op het toneel - nog nooit zoveel verademing gevoeld als een acteur er onder ging staan. De gerustelling dat alle huishoudplastic, chocoladepasta (hoef ik nooit meer op brood), ketchup, boter en meel er weer afgewassen kunnen worden. Troostende werking in de tergende strijd van lichamen en mensen, beesten. Sterk en misselijkmakend.
Extra gewei voor de band - de performers speelden zelf! Knoerthard en steengoed.

Mooi tooneel. De vanzelfsprekende lichtheid in het acteren was een streling voor elk toneelgevoeligzintuig. Vier uur met plezier gekeken. Een rijke maaltijd.
Geen gedoe, geen onverwachte interpretaties, geen commentaar. Van elk engagement naar wie of wat dan ook gekweten. Rechtdoorzee Gorkie (ook geen ‘laten we er een Tsjechov van maken’) en dat heel goed gedaan.