Lang leve het acteursvakmanschap. Het spel in deze voorstelling is briljant, de acteurszijn stuk voor stuk geweldig. Maar ja, wat dan. Dan speelt men een stuk van Potter over de engelachtige duivel. Of andersom. Met een knipoog naar rechtsextremisme en het Potteriaanse thema ‘verkrachting als oplossing uit het lijden’. Waarom? Waarom? Omdat het een mooi stuk is dat men bij Hollandia perfect kan spelen? Ik vind dat niet genoeg. Omdat rechtsextremisme een thema is? Wanneer is dat het niet? Beste Hollandia u heeft zoveel potentieel aan acteurs en vakmanschap, gebruik het toch voor iets meer dan voor een voorstelling die mooi is omdat hij goed wordt uitgevoerd!

Hamlet uit het hoofd. Niet uit het hart of om de emotie, maar Hamlet als de drang om de gebeurtenissen in de werkelijkheid met het hoofd te vangen, te plaatsen en te sturen. Die drang roept bij mij als toeschouwer dan weer heel veel emoties op. Enorm indrukwekkend en kraakhelder. Eindelijk een keer echt naar Shakespeare geluisterd en meegegaan in de gedachtengang, in plaats van denken ‘oké, dit is de wachtersscène, nog vijf tot ‘to be”. Dat er af en toe een zakje inzit en het spel niet altijd even soepel werkt, kan mij dan niet meer schelen. Gedurfd, compromisloos en ijzersterk. Zo’n voorstelling waarvan je de dagen erna steeds meer gaat houden.

Laten we het eens van de economische kant bekijken. Stel we tellen alle kosten voor het werk van één acteur bij elkaar op. Aanwezigheidskosten, tekst-uit-het-hoofd-leer-kosten, spreekkosten, andere-geluid-maak-kosten, beweegkosten, en natuurlijk: de kostuumkosten. Dit vermenigvuldigen we met het totaal aantal meewerkende acteurs. Dan delen we het door het aantal meewerkende acteurs. We doen hetzelfde met de andere meewerkenden. Hoeveel mooie kleine voorstellingen zijn hier door de muziektheatrale plee gespoeld?

Vette porno, geweldig spel en alle karikaturen - inclusief Formule 1 wagen en stemvervorming via luidsprekers - zijn zo over the top, dat de voorstelling als geheel weer bijna subtiel wordt. Wel slecht voor je liefdesleven, want eh ik hoef voorlopig even niet meer.

Bravo. Tooneel krijgt met deze voorstelling zijn positieve betekenis terug. Na drieeneenhalf uur Tsechov gaat er maar een gedachte door mijn hoofd: méér, méér! Ik verheug me nu al op Hamlet.

Hè hè, eindelijk. Een voorstelling die spel, tekst en dans naast elkaar zet, uit elkaar trekt en zo samenbrengt dat alle lossen delen samen meer zeggen dan: “kijk es, dit is dekonstruktie.” Postmodern vakmanschap.

Was het het fin de fin, het begin van het einde of toch een begin? Ik weet het niet. Net zoals ik weinig begreep van alle anekdotes uit het stuk. Maar daar had Jan-Joris Lamers in zijn inleiding dan weer voor gewaarschuwd. Het was de eerste keer dat het stuk integraal in Nederland opgevoerd werd. Nou, ik snap waarom. In de opvoering van dit combi-gezelschap kwam echter alles goed. Het was geweldig spel. En dan mag je ook nog wandelen en gratis drinken. Niks postmoderne onbegrijpelijkheid. Gewoon leuk theater!

Even leek het alsof ik in de volgende ‘mimemannen worstelen met het pak dat ze aan moeten’-voorstelling beland was. Maar nee, deze mannen gebruikten hun pak en het gedrag dat aan het dragen ervan kleeft om elkaar met hun kwetsbaarheid en zogenaamde onkwetsbaarheid te confronteren. En dan wordt het echt interessant. Prachtig.

Een Alex van Warmerdam live. Perfect uitgevoerde komedie, mooi gespeeld en goed getimed. Maar het blijft een herhaling van het circuskunstje van Van Warmerdam.

Verfrissend simpel. Ik heb nog nooit zulke grappige billen gezien. Deze jongens zijn goed en schattig. Het gevecht tegen het pak mondt uit in de onzinnigheid die vele politici uitstralen. Zo heeft deze voorstelling ook nog een politiek tintje. Sommige momenten zijn echter net even te langdradig.