Voorlopig toch vooral een vormexperiment, deze Hamlet: alle rollen centifugeren willekeurig langs alle acteurs. Helderheid van verhaal en identificatie worden willens en wetens opgeofferd aan een poging de taal van Shakespeare het volle pond te geven. Bij vlagen lukt dat en hóór je het stuk voor het eerst (en geniet je van Shakespeare’s brille). Vaak ook blijkt de berg die de Barre-Landers vrijwillig aan het beklimmen zijn hoog, te hoog… Dan lijkt alle energie nodig om überhaupt de tekst nog te vinden en wordt het spel mat en futloos.
Toch een grote pluim voor de durf, voor het vermijden van het reeds vaak gebaande Barre-Land-pad, voor de zoektocht naar een nieuwe ingang tot een overbekende klassieker. En: ongetwijfeld wordt de voorstelling steeds beter, hoe vaker ze gespeeld wordt en hoe meerde acteurs thuis raken in de integrale tekst. Dus: wel gaan kijken en (vooral) luisteren!

Nationale Toneel: eat your heart out. Die Hamlet was saai en onbegrijpelijk. Deze Hamlet is geweldig en helder. Hamlet op te voeren als een collectief stuk, zonder rolverdeling, getuigt van heel veel lef. Het is het ultieme bewijs dat de tekst van Shakespeare niet aan kracht heeft ingeboet de afgelopen eeuwen. De nieuwe vertaling was vaak grappig. De kostuums waren zeer mooi en symbolisch (de doorsnee van een hersenscan). Wel verstandig dat Jacob Derwig niet meedeed (de reden lijkt me duidelijk). Al met al, een schitterende voorstelling die de zit van ruim drie uur helemaal waard was.

Fijne vertaling, heerlijk geluisterd. Geef mij hiervan daarom maar een goed hoorspel i.p.v. te kijken naar dit nietszeggende dekor en verwarrende lichtplan. Kostuums waren daarentegen het bestuderen waard. Het spel en de enscenering was wat uit balans, maar dat kwam niet door de met houtmotief versierde ongelijke practikabels zoals volgens de uitleg in het programmaboekje de dramaturgische bedoeling was, maar blijkbaar door het ontbreken van één acteur. Volgende keer ‘t Barre Land thuis voor de kachel met het tekstboek opschoot en de radio (of de audio-internetverbinding) aan?

Niet zonder risico, deze ‘Hamlet’. Er ligt erg weinig vast, waardoor het geheel kan uitgroeien tot hoog niveau, maar daardoor is de voorstelling wel heel kwetsbaar. En als dan een van de acteurs ziek is, krijgt de rest het wel erg moeilijk. Veel foutjes dus, tekst kwijt en zo. Maar om het feit dat deze Hamlet door kon gaan met een acteur minder is op zich al het vermelden waard.
Lang, erg lang, maar mooi, erg mooi.

Hamlet uit het hoofd. Niet uit het hart of om de emotie, maar Hamlet als de drang om de gebeurtenissen in de werkelijkheid met het hoofd te vangen, te plaatsen en te sturen. Die drang roept bij mij als toeschouwer dan weer heel veel emoties op. Enorm indrukwekkend en kraakhelder. Eindelijk een keer echt naar Shakespeare geluisterd en meegegaan in de gedachtengang, in plaats van denken ‘oké, dit is de wachtersscène, nog vijf tot ‘to be”. Dat er af en toe een zakje inzit en het spel niet altijd even soepel werkt, kan mij dan niet meer schelen. Gedurfd, compromisloos en ijzersterk. Zo’n voorstelling waarvan je de dagen erna steeds meer gaat houden.

Postmodern gedoe met zonder personages daar krijg ik vaak exceem van. Nou dat was dus helemaal niet zo erg. Ik begreep nu voor het eerst het Fortinbras ding echt; al die troepen bewegingen laat ik meestal voor wat het is, maar nu was ik gegrepen door de military-plot. Erg fijne vertaling waarvoor een apart gewei. Apart gewei voor Anouk Driessen, die ik erg goed vond nu ze wat minder met heur haar acteert. Mooie kostuums, maar ik begreep niks van de blauwe schotten (tomaat). Bij ‘Entertaiment’ gingen de schoenen ook halverwege de avond uit, is dit een theatraal teken wat ik niet snap of zitten ze gewoon niet lekker? Tweede helft vond ik, hoewel of misschien wel doordat de vermoeidheid van de spelers te merken was, veel warmer en minder academisch. Ik raak niet uitgepraat over deze ‘Hamlet’, maar het is een minirecensie. Gaat dus lekker zelf kijken.

Kijk. Zo moet het dus.