Vette porno, geweldig spel en alle karikaturen - inclusief Formule 1 wagen en stemvervorming via luidsprekers - zijn zo over the top, dat de voorstelling als geheel weer bijna subtiel wordt. Wel slecht voor je liefdesleven, want eh ik hoef voorlopig even niet meer.

Een voorstelling die ten onder gaat aan de techniek. Er wordt prima gespeeld (Marie-Louise Stheins verdient een gewei), maar de stemvervormingen leiden teveel af, het wordt allemaal cartoonesk en 1-dimensionaal. En daarmee valt de bodem uit het stuk.

Tja. 10 dialogen (eigenlijk 9), die allemaal uitlopen op seks. In een tijdsbestek van tweeënhalf uur. Zonder pauze. Dat moet toch neigen eentonigheid zou je zeggen. Inderdaad vond ik de voostelling tijdens de twee dialogen met ‘de kleine slet’ wat inkakken, maar daarvoor en daarna (de Actrice van Marie-Louise Stheins: gewei!) is het tempo in orde en valt er gelukkig genoeg te lachen. Knap van Peter de Graef en Marie-Louise Stheins om, weliswaar gesteund door stemvervormingen, zulke verschillende types op het toneel te zetten. En die raceauto is ook leuk.

Wat een sof. De snelle voortvarende inzet van deze voorstelling staat in schril contrast met het uiteindelijke resultaat. Als een maker zijn regievondsten door overdrijving weet te verkwanselen krijg je in dit geval de dwingende terreur van een frustraat te zien. De monotomie, iedere scene straalt steeds dezelfde ironie en bloedeloosheid uit, en de moraal van deze les, maken deze voorstelling niet te pruimen.

In de vertaling van ‘Reigen’ naar Dirk Tanghe’s eigentijdse Theater van de Lach hebben de personages komische kabouter Prikkeprak-stemmetjes. Het verschil in hoogte van de Prikkeprak-stemmetjes geeft aan dat er een ander personage aan het woord is. Het is typerend voor het werk van Dirk Tanghe die zijn personages nooit uitdiept, maar ze eerder laat schokschouderen, schuddebuiken, ‘campy’ opmaakt of ze de lucht in laat schieten. Waar bij John Lanting achter iedere deur een grap schuil ging, zijn het bij Dirk Tanghe de karikaturen en technische effecten waar het publiek in grote getale om moet lachen.

het is misschien lekker opluchtend om met tomaten te smijten maar als je echt naar deze voorstelling kijkt kan je er niet om heen en zijn er niet genoeg geweien.

In de reprise dan eindelijk gezien en HR kan schuddebuiken wat ze wil maar wat hier gebeurt is niet alleen om te lachen. Op geniale wijze (want voorbij het stereotype) wordt ragfijn uit de doeken gedaan wat in relaties gebeuren kan. Ja, ik voelde me aangesproken! Ja, dat is goed! Ik ben geen ander mens geworden en ik zal branden als mijn ziel gereinigd is, maar voor de prijs van een flesje Oxysept 1 ben ik weer even anders gaan kijken. Twee geweien dus door den Dirk, twee voor de acteurs en één voor de technici die ook niets aan die zenders konden doen. Één tomaat voor de Stadsschouwburg - daar ga ik een gewoonte van maken.