Dit moest de voorstelling worden waarmee wij ons10-jarig jubileum als (amateur=liefhebber) theatergroep gingen vieren. De jaren 60 herleefden, maar die tijd hebben wij echt gehad. (Er is een ringleiding aanwezig voor bezoekers met hoorproblemen maar wat te doen met de slechtzienden bij deze voorstelling?) Gesterkt en vol goede moed voor de komende 10 jaar verlieten wij na afloop de Schouwburg in Rotterdam. Het feestelijke vijfde bedrijf voor intimi na afloop in ons eigen theatertje inspireerde ons uiteindelijk pas echt voor de toekomst.

Saai, saai, saai! En ook snap ik niet waarom dit alles. Ik ben dus géén dans vrouw, dat breekt me wel vaker op. Ik vind dit dus niet transparant of helder. De tekst staat centraal, jaja, maar de tekst gaat toch ook ergens over! De laatse twee bedrijven krijgen een geweitje, de waren erg grappig. Maar opgezette raven die aan genitaliën zitten te pikken, please, make it go away!

Een heel dubbel gevoel na afloop. Niet alle tekst zat er even goed in bij de acteurs. Daartegenover speelden ze hun rol heel overtuigend in een decor dat daar weinig steun voor gaf. Een paar heel pakkende momenten, prachtige dansscènes die me wisten te overtuigen. Helaas kreeg men van dat alles slechts de helft mee vanwege het tekstscherm.

Regisseur Jan Lauwers besluit zijn introductie in het progamma met de woorden “Daarom is het misschien too huge for the stage”. Met hoge verwachtingen namen wij plaats, na afloop bleek dat het kolossale alleen zit in de manier waarop Jan Lauwers de plank heeft mis geslagen, een voorstelling die ons, een gezelschap van 33 toneelliefhebbers, op geen enkel moment wist te boeien of ontroeren. Er bleef niets over van het prachtige verhaal in een allerbelabberste enscenering, nietszeggende dansjes, die ook nog veel te lang duren en een enorme stijlbreuk in het slot.
Boventiteling is een prima hulp middel voor optredens in het buitenland maar van ons gezelschap kon de helft het niet lezen, en waarom Cordelia haar teksten voor het grootste deel in het Frans moest zeggen ontging ons volkomen. Dit was het “NIET” Needcompany!

Hè hè, eindelijk. Een voorstelling die spel, tekst en dans naast elkaar zet, uit elkaar trekt en zo samenbrengt dat alle lossen delen samen meer zeggen dan: “kijk es, dit is dekonstruktie.” Postmodern vakmanschap.