Het leven hangt aan elkaar van lullige kleine vergissingen. En van ons, die daar vervolgens erg meeslepend over doen. De tekst van Ginzburg gaat over het terloopse. Caroussel doet daar niets aan af, en voegt niet geforceerd iets toe. Heerlijke komedie met geweldig acteerwerk. Genieten, die gewoneironie.

Een modern museumstuk, dat is deze voorstelling door de entourage en het magische zweem dat de regie ‘van de meester zelf’ met zich meebrengt. Mooi gespeeld en helder in elkaar gezet. Een echte classic. En ‘Old friends’ is dan weer de wannabe.

Geen theater, maar een geweldig feestje. Al dansend vergeet je de tijd en breek je door de ene zweetbarrière na de andere. Het rozenwater na afloop maakt het helemaal af. Graag elke maand.

Deze voorstelling is compromisloos, zonder opleukjes. Dat is bewonderenswaardig en erg prettig. Er moet veel gezegd worden en dat gebeurt. Jammer dat de humor niet van de grond kwam. En ik miste de oplossing aan het einde. Kiezen de personages nou voor het leven?

Akoestisch theater? Waar was het theater dan? Of het moest het vunzende stel naast mij zijn. (Een gewei voor de beste vrijpartij in het publiek) Een hoorspel op matjes, dat was het. Ook niet erg, maar dan graag iets minder pretentie (het zag er allemaal bijzonder cool uit) en meer aanknopingspunten voor de eenvoudige toehoorder.

Een fijne kleine voorstelling van een vrouw in de lege ruimte. Hoeveel hoeken heeft een mensenlichaam, hoeveel kriks het zelfvertrouwen. Het blijft wel teveel ‘on the safe side’ om echt diepe indruk te maken.

Leuk, maar het was het net niet helemaal, deze ‘we-deconstrueren-klassiek-ballet-tot-komische-mime’ voorstelling van Sanne van Rijn. Scheurlijnen met het ballet werden niet ver genoeg doorgevoerd. Ik miste de extremen die haar voorstelling ‘Laten we flink zijn’ zo sterk maakten. Wel een extra gewei voor het geweldige vingerpopjes-spel aan het slot. Daarvan loopt het speeksel in de mond: meer meer!

Traagheid gaat gepaard met het gevoel alle tijd te hebben. Heerlijk, eindelijk een voorstelling die je het gevoel geeft dat je niets, maar dan ook echt niets mist.

Ik wil om de kostuums heen maar dat mag niet. Wel een gezellig theatercitaat. Gewei voor Hajo Bruins.

Ik sta, ik huil en ik zwijg
neem mijn hoed af, zet één voet een stap naar achter
en prevel een Amen zover als amen bij mij komen kan:
Wauw! Een voorstelling met kloten.