Hoe het onmogelijke toch gebeurde…
Een voorstelling die het eerste halfuur gedoemd leek een avond vreselijk, tenenkrommend theater voort te produceren, transformeerde ineens (mede dankzij de Butler) in een superleuke, orginele, ontroerende ‘Macbeth’. Dank u wel.

De IT’s flyer pretendeert een hoop elitaire onzin: pluriforme waarheid, de bijbel, Kieslowsky, bla blie bla. God zij dank vind ik hier niets van terug in de voorstelling. Integendeel, ik zie vijf dokters en een assistente die er op de afdeling cardeologie Carver-achtig een potje van maken. Heel gezellig, bij vlagen hilarisch. Niet iedereen komt even goed uit de verf, het duurt allemaal wat te lang, maar nieuwschierigheid is gewekt. Ik kijk uit naar wat zij ons als theatergroep Skagen in de toekomst zullen brengen.

Piet Bambergen met Homo’s. Alleen ging het dus ook over zware onderwerpen zoals Aids. Maar dat had Sting in de eerste seconde van het toneelstuk al veel pakkender verwoord dan de acteurs dat de rest van de avond deden: “Every breath you take”.

Henry IV is niet een buitengewoon fascinerend stuk, maar dat doet er in deze vrolijke openluchtshow helemaal niet toe. Peter Faber is er tenslotte, en Porgy, en nog wat gezellige jongens die heel veel jasje aan, jasje uit, hoedje op, pruikje af mogen doen en daar heel veel plezier in hebben. Dat werkt aanstekelijk! Het hoge Braveheartgehalte -met Schotserokken-strijdroffelmuziek, explosies en vuurwerk- spreekt ook erg tot de verbeelding. Toch een blikje puree omdat de dames er maar wat bekaaid vanaf komen. Waarom mogen de mannen altijd de leuke dingen doen?!

Hadden ze het hele stuk maar in het Italiaans gebabbeld. Dat mafia-verhaal was toch volkomen oninteressant. Oh, oh, oh, wat wreed en gruwelijk allemaal. I don’t care, weet ik al; Godfathers gezien (en die andere 1000 films). De Italiaanse sfeer was niet onaardig; altijd leuk als je een drankje krijgt.

De acteurs moesten even opgang komen maar daarna werd het een grote gezelligheid. Een geweitje dus. Cas Enklaar krijgt een extra geweitje omdat hij er zo beeldig uitzag. Dan nog eentje voor Oda, omdat ze Oda is. 1+1+1=3.

Niet alleen de titel klinkt als een film, ook de dialogen en het gehang tegen het stenen muurtje roepen bij mij allemaal filmische connotaties op. Dat het publiek ongeveer met zijn neus op de actrices zit en de omtrek van de speelvloer 2 bij 1 is, heeft voor mij ook bijgedragen aan deze filmische focus. Fascinerend vond ik het na verloop van tijd pas (eerst eindeloze stiltes, daar word ik altijd moe en sjagerijnig van) en ik werd eigenlijk een beetje griezelig van die twee meisjes. Een psychologische horrorfilm, zeg maar.

Hmm, heel gedeprimeerd werd ik hiervan. Arme Jan Joris en consorten. Beckett werd ineens een soort afscheidslied! Ik ben dan toch meer voor wat luchtigheid; een hysterische drie-in-een-pan klucht ofzo…

Aangezien ik na de dood van Diana weken lang heb gesnotterd en gebruld (en eigenlijk nog steeds niet helemaal van de shock bekomen ben) liep ik een beetje behouden de zaal in: een musical over Diana, oei als dat maar goed gaat.
Ik werd aangenaam verrast. Intiem, grappig, grof en Vera Mann doet het heel mooi (hoewel iets te veel Musical-Sterrig). Alleen als het serieus moet worden gaat het mis. De teksten worden klef en Gordonesk. Daarnaast komen veel aspecten van Diana’s leven nog niet aan bod. Gelukkig heb ik dit na afloop allemaal hartstochtelijk op een papiertje mogen zetten. Ben benieuwd naar het vervolg.

Ik was erg te spreken over de muziekkeuze van het gezelschap. Ook de salontafels konden mijn goedkeuring wegdragen. Helaas was het stuk zelf totaal niet boeiend. Gaap gaap. Gelukkig bracht een sputterende dame op rij 1 daar verandering in. Of de acteurs niet wilden roken en ze was niet van plan haar mond te laten snoeren. Ze gaf de acteurs van jetje, en de acteurs gaven haar van jetje, en vervolgens gaven de acteurs elkaar van jetje. En zo werd het een hele olijke avond.