Tja, waarom iedereen hier nou duizend blikjes tomatenpuree tegenaan gooit, begrijp ik niet helemaal. Volgens mij wordt er een zondebok gezocht, en moet Dood Paard nu opdraaien voor alle agressie die er heerst tegen te jonge te succesvolle mensen (high flying, adored…, Julia Roberts heeft hier bijvoorbeeld ook vreselijk onder geleden). Eerst vind iedereen je briljant en dan vegen ze ineens de vloer met je aan.
Goed, briljant vond ik het niet en het hoeft van mij ook niet in Het Theaterfestival te staan en het duurde te lang, maar Dood Paard krijgt zeker één gewei voor belangrijk roken. Daarbij was ik ook best wel onder de indruk van de acteurs en er waren zelfs momenten dat ik, ja , ik durf het bijna niet te zeggen, geraakt werd. Oh, en ik heb ook nog gelachen, sorry hoor.

Hebben jullie ook het idee dat er een vieze zweetlucht door de zaal werd gespoten, of waren het toch gewoon de voeten van mijn buurman? Hoe het ook zij, het droeg goed bij aan de sfeer van de voorstelling. Bah, bah, bah wat werd ik er akelig van. Het moet toch vreselijk zijn geweest in Nederland anno 1950. Arme Gerardjan, niks Grease en Rock&Roll.
De acteur en het videoscherm moeten een geweitje delen. Het verhaal krijgt een blikje want dat ken ik al van al die vreselijke Nederlandse boeken en films.

Wat een ontzettend leuke voorstelling! Fijn ook om het met de hele zaal tegelijk ontzettend leuk te vinden. Ik ga al mijn vrienden hier heen sturen, en alle andere mensen die ik nooit meer zie die van geschiedenis houden en van Nederland en van muziekinstrumentjes en ook ga ik er mensen heensturen die theater stom en elitair vinden. Want dit was niet stom en elitair maar mooi en ontroerend en grappig en eenvoudig zonder oppervlakkig te zijn en met veel liefde. Een voorstelling over Koning Lodewijk Napoleon, geboren voor het ongeluk, en over Holland, hoe leuk we zijn, maar ook hoe stom.

Dat ik hier anno 2000 naar moet kijken. Ik heb me nog even afgevraagd of ik niet via een tijdscapsule ineens in de jaren zeventig was beland. Helaas, dit was de realiteit: het nieuwe stuk van Wim T. Schippers. Maar goed, de bourgeoisie heeft genoten! Ze brulde van het lachen om alle sex-kut-pik-tiet grappen en om de “gewone man” die zo slecht Engels spreekt. Wat een lol.
Een gedeeld gewei voor het leuke, hele dure, uitklapbare decor (helaas geen geld meer voor de scènes na de pauze) en Joop Admiraal en Kitty Courbois als opa en oma, de enige die de moeite nemen te acteren.

Tja, ja, nou ja. Dit was wel leuk. Leuke t-shirts, leuke acteurs. Verder erg een Parade voorstelling. Maar ik was dan ook… op de Parade. Vond de serieuze “mooie” liedjes dan weer echt stom. En daar word IK dus depressief van (YouTube clipje was veel leuker).

Interessante combi van beeldende kunst, mime en dans. Bijzonder oogstrelend ook, zonder dat het ergerlijk wordt (zo van: ooohh wat is het allemaal moooooooi). Veel ruimte voor expressiviteit en persoonlijkheid van de spelers / bewegers (dat mis ik altijd bij dans, eh nou ja, ik ga eigenlijk nooit naar dans omdat ik daar dus helemaal niet van hou, haha). Vond het heel autonoom en raakte enorm gesteld op iedereen en ook op het publiek. Dat vind ik altijd apart als dat gebeurt.

Van deze voorstelling kreeg ik onwijze pijn aan mijn kop. Een tomaat daarvoor. Hoewel ik het eindeloos rammen op muurpanelen, tegen de tijd dat het echt serieus te lang aan het duren was, wel weer begon te waarderen. Dat ging behoorlijk richting ‘van de pot gerukt’, en daar hou ik wel van. Een gewei dus. De voorstelling schept verwachtingen, maar maakt die vervolgens niet waar. Het blijft allemaal te veel hangen in een ‘idee’, wat mij betreft.

Dit vond ik dus te gek. Hoera voor deze voorstelling. Simpel uitgangspunt (hoe leg je contact met je publiek / medemens / iemand die je leuk vindt) super tof en origineel uitgewerkt. Een soort ‘50 ways to say hello’. Lekker fysiek ook. Extra gewei voor de ‘ik probeer iets te zeggen, maar het lukt niet’ dans van Bram van der Heijden. Indrukwekkend staaltje bewegingskunst. Vond actrice Isil Vos ook heel goed. En de technicus, die zich er lekker tegen aan bemoeide, niet te vergeten. Na afloop, ergens op straat, prompt contact gelegd met een wild vreemde. Wat kan theater toch cool zijn. Dank u.

Nou, ik ben gewoon verliefd op Lineke en Joan. Ik hoop dat ze samen nog 1000 voorstellingen gaan maken. Dit was heel boeiend, om zo terug te kijken op een eigenlijk nog heel recente geschiedenis, maar wat ik toch al weer helemaal vergeten was. Terwijl het een behoorlijke ‘De wereld is gek geworden’-achtige situatie was. Fijn daar weer aan herinnerd te worden. Confronterend ook, hoe Lineke het probeert te begrijpen, wat dan dus niet lukt. Erg mooi gespeeld, klein, compact drama.

BARF. Dit was saai. Heb echt mijn persoonlijke gaaprecord verbroken. Kan me herinneren dat ik het boek onwijs spannend vond, en vooral dat alles zoooo erg en zoooo verschrikkelijk was, hartverscheurend en vol met Groot Lijden. Nou, niet in deze toneelversie. Arme acteurs. Ik vind ze zo leuk. Heb ontzettend m’n best gedaan de voorstelling mooi te vinden, maar ‘t is niet gelukt.