Discordia bezoeken was de laatste maanden niet echt een vrolijke, ongecompliceerde bedoening. Welke tekst er ook ten tonele werd gebracht, het was onmogelijk niet de tragedie die Discordia omringt er in te lezen. Elke beweging, elk woord werd een toespeling. Alles werd zwaar en waar en mooi en droevig en zielig en jammer en helaas. Zo ook bij ‘De tijd en de Kamer’, een grote melancholische toestand. Or is this just me? Fijn hoor, die Discordianen. Toneelspelers waren het, maar aardige toneelspelers.

Wat een mooie stukjes tekst zeg. Botho heeft het allemaal goed begrepen. Scène van Annet Kouwenhoven en Maureen Teeuwen over ‘Medea’ is hilarisch. Jan Joris Lamers is nogal onverstaanbaar (hoe kan ik me hier nog over opwinden?), en de microfoon voor Jorn Heijdenrijk, die juist de verstaanbaarheid moet bevorderen, werkt soms wat averechts. Kostuums zijn dan weer erg goed. ik ga over een jaar wel weer eens kijken hoe het met dit Nieuw Repertoire staat.