Niet alleen de titel klinkt als een film, ook de dialogen en het gehang tegen het stenen muurtje roepen bij mij allemaal filmische connotaties op. Dat het publiek ongeveer met zijn neus op de actrices zit en de omtrek van de speelvloer 2 bij 1 is, heeft voor mij ook bijgedragen aan deze filmische focus. Fascinerend vond ik het na verloop van tijd pas (eerst eindeloze stiltes, daar word ik altijd moe en sjagerijnig van) en ik werd eigenlijk een beetje griezelig van die twee meisjes. Een psychologische horrorfilm, zeg maar.

Vijf keer niks. Geen stuk, geen spel, geen muziek, geen toneelbeeld, geen regie. Slaapverwekkend op alle fronten. Aanvang 20.30. Je mocht nog even in de hal wachten om binnen te mogen. Dus begint men 0m 20.40. Voor wat? Begin eens op tijd. Ik ben toch ook op tijd!! Om 21.30 staat men weer op straat. Met niks.

Debut de Saison liep zoals altijd uit; ik moest tegen de slaap vechten. En dan dus een voorstelling waar traag tempo en verstilling een belangrijke rol speelt, killing! Het was toch erg spannend en daarom bleef ik wakker. Er hing veel suspense in de lucht, vooral door het waanzinnig goede geluid! Misschien kwam het ook door dat 3d-geluid, maar het leek soms erg op een film, waardoor ik me dan weer afvroeg waarom ze er gewoon geen film van gemaakt hadden.