Mooie voorstelling, zag er schitterend uit en was gedurende een uur meeslepend. Joop Admiraal was prachtig. Maar vooral mooi was de toon die de spelers aansloegen terwijl ze dit gewelddadige verhaal van verraad en onophoudelijke machtsovername vertelden. Ze praatten licht, getimed en ritmisch, inhoudelijk was de tekst misschien niet zo boeiend, maar de klank ervan werd gebruikt voor een zoveelste symfonie (naast die van het geluiddecor, toneelbeeld en kostuums). Het had een groove. Een dik verdient gewei. Een tomaat ook. De scène tussen Muizelaar en Rijxman, die met de geslachtsdaad metaforen. Wat flauw! Dan liever Koot en Bie’s Klicheemannetjes.

Middeleeuwse bagger.

Ik kan er niks aan doen, maar deze lui zijn echt nog steeds de meest hippe en de allerstoerste acteurs die ik maar kan bedenken. Gisteravond bewezen ze weer dat een beetje nadenken de boel altijd alleen maar lichter en vrolijker maakt, niet zwaarder. En Botho Strauss, heeft lekker uitgepakt met een jubileumtekst, die hij speciaal voor Peter Stein schreef. Het genot bestond gisteren uit een portret van de kletskouserij de hogere regionen van de (Duitse) cultuursector, de uitgeverswereld, en een unheimische gevoel dat je bekruipte doordat het alleen maar over geld gaat. Wat dat betreft leek het veel op zijn stuk de Trilogie van het Weerzien. Herkenbare personages, met veel mededogen en gevoel gespeeld (vooral Maureen Teeuwen was prachtig gisteravond), maar alleen maar over geld.

Ik sluit mij graag aan bij de analyse van MvW, al drukt één geweitje meer beter het genot uit dat ik aan de voorstelling beleefde.

Een gewei voor de dichtheid in vondsten, de creativiteit en consistente vorm en Rogier In ‘t Hout die vooral in het begin met buitengewoon strakke techniek zijn Macbeth pop speelde. Ook Martijn de Rijk mag met dit gewei op de foto. Hij is een speler die met gemak de lat haalt. Er zat kortom echt werk in deze voorstelling, en dat was zeer dankbaar. Maar voor de rest! Macbeth op z’n smalst. De highlights zonder meer. Ja, in poppentheatervorm. UND? Het NNT doet wel joviaal en leuk, maar het is niet echt leuk. Het is een beetje benepen. Als je het mij vraagt is het stiekem een enorme azijnpisserij.

Hoe ouder, hoe stoerder.

Dope. Dit. Dit is gewoon helemaal dope.

De allianties van Johan Simons en zijn eigen hofhouding, houden ons behoorlijk bezig deze dagen. Qua distributie zit deze regisseur op een hoge top.
‘Elementarteilchen’ wordt deze week getoond in het Muziekgebouw aan’t IJ. Het is een theatrale navertelling van de roman ‘Elementaire deeltjes’ van Michel Houellebecq.
Het aardigste van deze theateromzetting, vond ik dat de vrouwelijke personages letterlijk aan het woord kwamen. In het boek blijven zij veel meer op de achtergrond. Doordat zij wat meer te vertellen krijgen, ontstaat er een harmonieuzer en naar mijn gevoel ook juister perspectief op het geschetste leven. Houellebecq zelf maakt het wat mij betreft op dat punt te bont door alleen van de hulpeloze, cynische “mannelijke” bril gebruik te maken. Het lijkt alsof hij persé het kind met het badwater wil weggooien. Dit levert weliswaar artistieke duidelijkheid op, maar de visie die overblijft doet denken aan het wereldbeeld van een melaatse in een melaatsenkamp: totaal hopeloos en voor de rest van de wereld niet ter zake doendend.
Daarom ook vond ik het goed dat de voorstelling zich tamelijk droog concentreerde op de beschreven levensverhalen van de figuren, en de onheilszwangere, apodictische bewijsvoering waarmee Houellebecq hun ongelukkige levensloop verklaard, voornamelijk achterwege liet. Nu waren het ‘verhalen over het menselijk leven op het einde van de twintigste eeuw’, waarbij omwille van de pret de hyperbool de maat was, en niet representativiteit.
En van die verhalen heb ik gisteravond erg, erg genoten. Ze werden in prachtig hedendaags Duits verteld en in een tempo waarvan je zou willen dat het hele leven zich erin afspeelde: precies goed.
Ook prachtig was de blanke houten hobbelvloer die het de Schauspieler mogelijk maakte om hele duidelijke, veelzeggende lichaamshoudingen in te nemen. Bovendien paste deze houten vloer wonderschoon bij het interieur van die nieuwe grote muziekzaal, waarvan de wanden betimmermerd zijn met blanke houten latjes, en die (oh geluk!) een geweldige accoustiek heeft. Die accoustiek hielp enorm gisteravond.
Maar wanneer Simons echt het verlangen heeft om ons iets in te peperen, dan zal hij er nog een schepje bovenop moeten doen. Persoonlijk hoop ik echter dat hij de logos van de dramaturgie, waar hij de laatste tijd zo hard een puntje aan probeert te zuigen, weer even laat voor wat het is en weer ernstig met zijn acteurs op zoek gaat naar interessante rollen. Want artistiek gezien vind ik er, voor iemand die op zo’n hoge top zit, teveel valse lucht tussen zitten.

Volstrekt ernstige, serieuze, goedbedoelde en maatschappelijke voorstelling. Van het begin tot het einde saai, op één enkel moment na: het omhoog hijzen van de speelvloer. Een dramaturgisch essay, waarin soms ronduit provinciaalse geargumenteerd werd: ‘hij is een kwaaie, want hij heeft zo’n fout pakkie an, hij is een onderdanige slappeling die zich van het podium laat afduwen’. Het was bovendien duidelijk één van de mindere stukken van Shakespeare, ook nog in de bewerking van Heiner Müller. Die laatste lijkt alleen op zijn plaats te zijn als makers echt iets op hun lever hebben. Dat was hier niet het geval, dus van de tekst was ik ook niet onder de indruk. Verder was de kwaliteit van de voorstelling onmiskenbaar zeer hoogwaardig -Schauspieler-, maar de rangschikking maakte het tot theatraal huiswerk, gemaakt onder auspiciën van de theaterkostschool voor grote regisseurs. Kortom een avond voor de allereagerste onder de beavers: Duitse critici die hierin ‘Inszenierung des Jahres’ zagen.

Ik ben diep onder de indruk. Deze voorstelling is creatief en van het begin tot het einde IN ALLES ter zake.
Het enige dat mij een beetje stoorde was de onduidelijkheid of de personages buiten het koppel Petruchio en Katharina om, nu een gedegenereerde volk moest voorstellen, of gewoon ‘het volk’. Was hier niet sprake van de klassieke walging die het volk bij de elite oproept? Daar is niets verhevens aan. Anderzijds valt de moeilijkheid om dat onderscheid in deze voorstelling te maken, misschien juist volkomen samen met de onduidelijkheid waarmee we wat dat betreft in de werkelijkheid ook te maken hebben. Wie zijn het volk en wie zijn de neerwaarts geëmancipeerden? Zou de moeilijkheid om dat verschil waar te nemen misschien een signaal kunnen zijn van de dreiging die van dit verschijnsel uitgaat?
Belangrijker was het tegengeluid dat werd geformuleerd op het holle rondzingen van ons cultuurpessimisme. Halina Reijn en Hans Kesting (de twee spelers van bovengenoemde personages) toonden een oplossing waar veel moed voor nodig is. Het kwam neer op liefde, maar wel een vorm die nogal wat van de betrokken partijen verlangde. De beloning leek in ieder geval groot genoeg om het er zelf ook eens op te wagen.
Kan een voorstelling zo goed zijn en zo hard terugschreeuwen (in overdrachtelijke zin) dat ze het geklungel van een hele natie eenvoudigweg overstemt? Helaas, dat kan niet, maar deze ‘Feeks’ heeft wel alles in huis om die gedachte los te maken.