Volstrekt ernstige, serieuze, goedbedoelde en maatschappelijke voorstelling. Van het begin tot het einde saai, op één enkel moment na: het omhoog hijzen van de speelvloer. Een dramaturgisch essay, waarin soms ronduit provinciaalse geargumenteerd werd: ‘hij is een kwaaie, want hij heeft zo’n fout pakkie an, hij is een onderdanige slappeling die zich van het podium laat afduwen’. Het was bovendien duidelijk één van de mindere stukken van Shakespeare, ook nog in de bewerking van Heiner Müller. Die laatste lijkt alleen op zijn plaats te zijn als makers echt iets op hun lever hebben. Dat was hier niet het geval, dus van de tekst was ik ook niet onder de indruk. Verder was de kwaliteit van de voorstelling onmiskenbaar zeer hoogwaardig -Schauspieler-, maar de rangschikking maakte het tot theatraal huiswerk, gemaakt onder auspiciën van de theaterkostschool voor grote regisseurs. Kortom een avond voor de allereagerste onder de beavers: Duitse critici die hierin ‘Inszenierung des Jahres’ zagen.

Je hebt een groot concentratievermogen nodig om deze voorstelling te kunnen volgen. Het is al in het Duits, maar niet al te duidelijk of met een accent, waardoor het niet makkelijk te volgen is. Hierdoor zit je steeds naar de boventiteling te kijken.
Op de achtergrond werden live beelden van het Leidseplein geprojecteerd, waar ook twee acteurs rondliepen. De trams en ambulances die langsreden leken zoms wel door de zaal te rijden. Die acteurs kwamen dan zo nu en dan ook weer de zaal binnengelopen.
Maar toch vond ik het een boeiende voorstelling, met als hoogtepunt wannneer de tribune op het toneel omhoog getakeld wordt. Ik zou het graag nog eens willen zien, maar dan in het Nederlands.