Behoorlijk gelachen bij deze voorstelling en gedurende hele scenes met een grijns op mijn gezicht gezeten. Melig studententoneel lijkt het soms wel. Onzin is het. Heerlijke onzin. Weldadig om ook eens de falikante achterlijkheden van de traditionele Duitse cultuur voor je uitgestald te zien. Nee, die Heinrich von Kleist was niet zo’n kwaaie.
Gunilla Verbeke speelde Keetje zeer treffend. De nog jonge Benjamin de Wit (die de mannelijke hoofdrol speelde) vond ik echt goed. Hij behoort tot de zachte acteurs, die hun ziel naar hun oppervlakte brengen. Van dat type speler ga ik steeds meer houden.
Verder vond ik de regie niet zo bevlogen als deze jonge cast verdiende. Er had iets meer brille in gemogen. Ook begreep ik niet helemaal waarom deze komedie bij wijze van spreke in een vijfenenhalfkwartsmaat i.p.v. in een vierkwartsmaat gespeeld moest worden. Betekent dat artistieke winst? Maar om positief te eindigen: De stukkeuze was geweldig, de vormgeving lekker artifartie en die grote, goed bezette cast, waarin ook de kleine rollen goed bezet zijn vond ik echt super-de-luxe!

Jaahaa, goeie groep. Ik had al een try out gezien in Eindhoven. Na een lange voorstellingenreeks hebben ze hun voorstelling wat grimmiger gemaakt. Een paar vertrokken bekken, rare pauzes. En er zat meer diepgang in al die personages. Het decor - een grandioos uitzicht over Amsterdam vanuit de TPG toren - werkte in Amsterdam wat minder dan in Eindhoven. De geconserveerde torenspitsen van Hendrik de Keyser verwijzen toch minder naar ons gevorderd kapitalistisch systeem dan die enorme flats die Philips in de jaren zeventig als onderdak voor zijn werknemers liet bouwen. Maar los daarvan was het uitzicht een hoop geweien waard.

Kitsch. Al wat niet echt van sentiment of niet werkelijk artistiek is, maar pretendeert het te zijn.

Freaky eclectische Medeamateriaal. Zeer jammer dat er geen boventiteling bij gedaan is. Daarom projecteren ze de tekst voor aanvang geheel op het scherm. Die moet je wel even proberen te lezen. Anders thuis even in je eiland van het grote bloedbad kijken (zo heet de verzamelbundel van mullers toneelteksten) Dan geniet je vast nog meer dan ik. Ik genoot heel erg.

Met name de voorbespreking was erg indringend en buitengewoon goed gedaan. Een ademloos publiek zat te luisteren naar vier personen die persoonlijk betrokken zijn bij de asielprocedures in Nederland. Daar blijkt dus geen hout van te kloppen. Een rechtsbescherming voor het individu van likmevestje blijken we in dit land te hebben. Als het goed is duurt het niet lang voordat het Europese Hof in Straatsburg ons een waarschuwing geeft. Ik hoop dat er in ieder geval snel iets gaat gebeuren.
De voorstelling was verder niet smashing, maar de boodschap wel buitengewoon nobel. Mooi vond ik ook dat, doordat het een Griekse tragedie was die gespeeld werd, het vluchtelingenvraagstuk werd neergezet tussen de grote vragen en emoties van het leven. Dat Sellars uiteindelijk zijn spirituele boodschap in een driedelige programma als een handige koopman verspreidde, vond ik om inhoudelijke en politieke redenen dan ook prima.

Voor Dood Paard ongekend traditioneel toneel. Op sommige ogenblikken leek het stuk (van Rob de Graaf) heel erg op Een Zwarte Pool, van Karst Woudstra. Alle retorische vragen die in de vorige voorstellingen aan bod kwamen, zaten hier in een verhaal verpakt, ware het niet dat ze nu door enigszins vergiftigde en lamme personages werden gesteld en dus iets minder puntig waren geformuleerd. De rol van Manja Topper vond ik echt super en Oscar van Woensel was zo nu en dan subliem. De spotternij met de katholieke symbolen en het opgeplakte Jezusgelaat op het gezicht van Kilo, waren geen aanval op het schijnheilige instituut, maar een uitdrukking van al de schepen die wij achter ons hebben moeten verbranden. De vrouw gaat dood aan kanker, het vriendje gaat terug naar Chili en twee mannen blijven over, zonder een enkele kerk om ze te troosten.

Ik was niet helemaal fit vanwege de avond daarvoor, en daardoor was deze Woyzeck even een graatje te moeilijk voor me. Wel tof dat ‘t Barre Land zulke doortimmerde en gecompliceerde dingen doet, maar daarbij moeten ze wel uitkijken dat het niet pedant gaat worden.

Zeer mooie en scherpe voorstelling. Hier en daar voel je wel dat het een oudje uit de jaren 90 aan het worden is, maar dat maakt het er niet minder op. Integendeel, net als ‘Liefhebber’ is dit er een die museaal mag worden. Dat mag.
Vooral tof vond ik ‘het special effect’. Een sprinklerinstallatie waaraan witte wapperlappen hingen. Daarachter grote ventilatoren op het publiek gericht, daarvoor een wellustige godsdienstwaanzin van de duivel Fedja van Huet, en keihard de Carmina Burana. Oh fortuna! Ik zat op de tweede rij, kreeg de waternevel tegen mijn brilletje geblazen. Met wapperende haren voelde ik mij vastgebonden op de neus van een jumbojet die een apocalyptische onweershemel doorkliefde. Boy!

Persoonlijk vind ik de gelikte Ivo van Hove voorstellingen meestal wel prettig om naar te kijken. Wanneer daarin een dusdanig brede en goede cast op het podium verschijnt als in deze Tsjechov, dan zou ik dat dus veelbelovend moeten vinden. Maar gek genoeg vond ik dat eigenlijk al op voorhand niet. De regie was nog niet eens zo slecht. De mise en scène boeide op een onnadrukkelijke manier. Ook werd me voor het eerst duidelijk gemaakt hoe provinciaals het door Tsjechov geschetste milieu eigenlijk is en ook dat die drie zusters ongelovelijke bakvissen zijn. Wat dat betreft dus maar goed dat ze niet naar Moskou gingen, ze zouden er vast en zeker snel zijn gestorven… Maar, wat heb ik daaraan? Is dat allemaal niet verschrikkelijk saai en braaf?
Ergerlijker waren de acteurs. Hoewel ze stuk voor stuk de kans hadden om te gaan schitteren in een redelijk vakkundig gemaakte voorstelling, deden ze dat niet. In plaats daarvan… Ja, wat deden ze eigenlijk? Wat stonden die daar te doen? Niets! Helemaal niets! Het leek wel of ze vanuit één of ander achterhaald appèl op de voor toneelspelers zo ‘coole’ jaren zeventig, zich de ene inkak na de andere inkak veroorloofden, terwijl ze ons een verhaaltje vertelden. Boe! In plaats van een beetje zitten te kniezen, zouden ze op hun borst moeten laten tatoeëren: 2004/We love to entertain you!

In haar voorstellingen laat Ragna Aurich ons dingen zien die wij niet zien. Die er wel zijn, maar waar wij in het dagelijks leven nooit bij stil staan.
Deze keer voerde haar Jules Verne reis door het onzichtbare langs ‘een plek achter de snelheid van het licht, waar zeker ook God woont.’ (website Gasthuis)
Die plaats werd theatraal verbeeld door een prachtige verzameling oud en gedeukt witgoed, waarvan alle deurtjes nog konden klepperen. Die verzameling stond in een gitzwarte ruimte. Op de grote koelkast zat een aardige jongen (Hendrik Aerts). Een theatraal gespannen vrouw (Lotte Proot) stond vlak voor hem en mepte met een ijzeren staaf tegen een wasmachine en een oven. Kleng kleng. De jongen beantwoordde dit door zich genoegelijk knarsend tegoed te doen aan de scherven van een schoteltje. Door hun witte kostuums staken beide figuren af tegen het zwarte achterdoek op een manier die deed denken aan een astronaut die tegen het heelal afsteekt. De twee uitgestreken goochelaars die later tevoorschijn kwamen, waren in hun zwarte pakken duidelijk thuis op die duizelingwekkende plek.
Doordat de handelingen erg komisch bleven had het iets heerlijk brutaals, de wijze waarop deze voorstelling het ontologische uiterste, oftewel ‘het niets’ annexeerde.
Tenslotte knalde op duizelingwekkend gewelddadige wijze het licht uit en was plotseling ‘het donker’, ‘het niets’, in het theater. Gruwelijk.