Op papier was het een briljante combinatie: de musici van Zita Swoon in een theaterstuk met dansers van le Compagnie C de la B. Het blijft ongelooflijk hoeveel muzikale ideeën blijven opborrelen bij StefKamil Carlens cs., er zit ongelooflijk veel creatieve energie in die gast. De muziek is dan ook erg goed, maar om er theater van te maken blijkt tochandere koek. Wanneer de dansers van C de la B dansen op de live muziek, zoals in begin en eind, is het spannend. Het grootste gedeelte van de voorstellingproberen ze te acteren, of iets wat er op lijkt, om er een verhaal van te bouwen. Eigenlijk weet alleen drummer Aarich Jespers de crossover goed te maken, en zowel de muzikale als theatrale kant aan te kunnen. En alleen al voor zijn zelfgemaakte tap-sample-drumcomputer krijgt hij een gewei. Teveel pretentie, te weinig eenheid en richting. Het gaat hard op zijn muil op de komende Lowlands volgens mij: alleen de die-hard Zita Swoon-fans die elke muzikale scheet van SKC geweldig vinden zullen het interessant vinden.

Een voorstelling over lucht, zo werd aangekondigd: en inderdaad, het gaat helemaal nergens over. De tekst is van een angstwekkende nietszeggendheid, kent weinig samenhang, en staat bovendien bol van theatertaal. Roef Ragas en Saskia Temmink spelen schooltoneel. En de muziek, die normaal bij Orkater altijd onlosmakelijk verbonden is met de voorstelling, is nu meer een wormvormig aanhangsel geworden, wat niets toevoegt aan het verhaal. Alleen het barokke spel van Porgy Franssen is sterk, wanneer hij speelt gebeurt er wat op het podium. Maar het is tevergeefs, het stuk is niet meer te redden.

Rieks Swarte geeft zelf al aan in het krantje dat het een beetje vreemde combinatie is, een ‘gespeelde tentoonstelling’: half theater, half tentoonstelling. Het resultaat is dan ook vlees noch vis, waarbij het gebrek aan diepgang de grootste manco is. Alleen de paar fragmenten waar Rieks Swarte persoonlijk deel van uitmaakt zijn geslaagd: er wordt hier meer getoond dan alleen een ideetje, er wordt een laag aan toegevoegd. De rest van het ensemble acteert bijzonder slecht, het gebouw biedt geen enkele toegevoegde waarde (zo zie je hoe lokatietheater dus op zijn bek kan gaan), en het lachen om bepaalde fragmenten is meestal niet meer dan een glimlach der herkenning. Alleen Rieks krijgt een gewei, 3 blikken voor de slechte acteurs en het gebrek aan inhoud.

Deze aardse en ritualistische versie van de Oresteia maakt nog eens duidelijk waarom deze trilogie eigenlijk zo weinig opgevoerd wordt; niet vanwege de lengte (de gemiddelde Shakespeare is in ongesneden vorm langer) maar vanwege de weerbarstige, stugge taal. Vooral in het eerste deel breekt dat op, Alize Zandwijk betoont teveel respect voor de tekst, waardoor het traag als stroop voorbij trekt. Het prachtige decor mag niet baten. Het tweede stuk, waarin Mark Rietman de titelrol sterk speelt, maakt veel goed, en is de reden dat het eindoordeel positief uitpakt. Hier is tenminste sprake van dynamiek, interactie en handeling, en het geheel wordt verpakt in een aantal zeer krachtige beelden. Vervolgens moet het 3e deel nog even uitgespeeld worden, waar eigenlijk nix interessants gebeurd, maar ja, Aeschylos wilde zo graag de Atheense democratie bezingen. Een speciaal blik geef ik aan het kostuum van Pallas Athena. De folkloristische, tribale kleding werkt voor veel rollen wel, maar om een godin die normaal in wapenrusting gekleed gaat aan te kleden als een rieten poppetje uit een Bulgaarse souvenirwinkel is een grote, grote miskleun.

prachtig en indringend verteld verhaal over een man die slachtoffer van de geschiedenis is. Vooral de bijna terloopse manier waarop slachtoffer- en daderrol aan het eind door elkaar gaan lopen is zeer indrukwekkend. Thomas Oerlemans weet de verschillende personages elk een eigen stem te geven. petje af.

De tekst van Ko van den Bosch is bijzonder goed, de uitvoering van de acteurs was helaas niet geweldig: vermoedelijk werden ze, net als ik, afgeleid door een aantal mensen dat hardop door het stuk heenpraat (bijzonder irritant!). Jammer, gemiste kans. Ik ga het stuk nog maar eens lezen.

De eerste helftvan het stuk is erg sterk, de verschillende karakters komen goed uit de verf, het verhaal is duidelijk. Dan komt er een onverwacht intermezzo omdat Lanoye was genomineerd voor de Gouden Uil, en hij via een videoverbinding in de Brusselse studio aanwezig moest zijn. Misschien is het daardoor, maar hierna zakt het bouwwerk als een kaartenhuis in elkaar. Veel te lang, slecht verstaanbaar, niet boeiend meer. Laat hem dan maar boeken schrijven.

Veel mysterie in deze Salomé, in de vervreemdende vormgeving en vooral in de waterput die een (letterlijk) centrale rol speelt. Het begin is bijzonder traag, en halverwege zakt de spanning heel erg in, dat is jammer. Maar door de mooie Special FX , gevarieerde kostumering en het overtuigende spel van vooral Mirjam Stolwijk en Carline Brouwer is de 2e helft spannend genoeg om de voorstelling uit dat dal te trekken.

Het is een vreemd stuk, deze dubbele monoloog. Enige lijn valt er niet echt in te ontdekken, er wordt geen verhaal verteld, er gebeurt niets, maar het houdt wel de aandacht. Vooral de eerste helft, waar Hans Maas een wankel evenwicht vindt tussen niet zeer geloofwaardig een tekst opzeggen en de spanning stevig vast te houden, is bijzonder. De tekst gaat alle kanten op maar boeit wel. De 2e helft, waar de ‘evil side’van de auteur bovenkomt, boeit minder. Het is een half uurtje, het is tijdens een gezellig festival, het is wel leuk, het is 1 gewei en nix meer.

Liefdevolle voorstelling over dodelijk ziek zijn, gebaseerd op het sterfbed van de vader van Loes Luca. Het voor iedereen herkenbare zielige gedrag van de ziekte levert vanzelfsprekend de nodige slapstick op (wie had ook anders verwacht bij het duo Luca/vdWoude) maar ook schrijnende momenten. Loes Luca speelt bijzonder ingetogen, wat goed werkt in deze opzet. De balans tussen de slapstick en de tederheid blijft voor mij overeind, erg mooi.